Άλλον θέλουμε κι άλλος μας θέλει

Αγόρι γνωρίζει κορίτσι. Μιλάνε, ερωτεύονται, περνούν κανένα σκαμπανέβασμα για να αποκτήσει λίγο ζουμί η υπόθεση και, spoiler alert, περνούν την υπόλοιπη ιδανική ζωή τους μαζί. Πόσες ρομαντικές κομεντί να δούμε πια και να αναρωτηθούμε «τι σχέση έχει αυτή η μπούρδα με την πραγματική ζωή;».

Πόσες οι πιθανότητες, ο πιο όμορφος άντρας που έχεις δει στη ζωή σου να σε ερωτευτεί παράφορα, να σε φιλήσει κάτω απ’ τη βροχή, να τρέξει πίσω σου σε κάποιο αεροδρόμιο; Ρεαλιστικά, καμία. Το πιο πιθανό σενάριο είναι πως ακόμη κι αν βρεις αυτόν τον ρομαντικό που θα προσπαθήσει να ακολουθήσει την πλοκή τέτοιας ταινίας, όχι απλά να μην είναι ο πιο όμορφος που έχεις δει, αλλά κάποιος που σου είναι εντελώς μα εντελώς αδιάφορος. Και κάπως έτσι επανερχόμαστε στην πραγματικότητα.

Εδώ τα πράγματα είναι δύσκολα και κυρίως άδικα. Ένας κόσμος καταδικασμένος σε αταίριαστους έρωτες, προορισμένους να μην ευδοκιμήσουν ποτέ. Ένας κόσμος όπου το να σε γουστάρει το άτομο που γουστάρεις δεν είναι πια σενάριο από ρομαντική ταινία αλλά επιστημονικής φαντασίας. Γιατί φυσικά στον πραγματικό κόσμο που τα πάντα είναι κοπιαστικά κι απαιτούν προσπάθεια κι υπομονή, το να βρεις τον έρωτα δε θα μπορούσε παρά να είναι μια εξίσου κουραστική και χρονοβόρα διαδικασία με μια συνήθως αβέβαια κατάληξη. Πώς θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά άλλωστε;

Ένας απ’ τους πιο άδικους νόμους της φύσης είναι ο εξής: τα άτομα που δε μας αρέσουν, μας κυνηγούν ενώ εκείνοι που μας αρέσουν όντως, μας αγνοούν επιδεκτικά. Δύο λύσεις υπάρχουν στο συγκεκριμένο πρόβλημα, είτε μένεις για πάντα μόνος σου, ερωτευμένος με εκείνον που δε σε θέλει, δε σε ξέρει, σε βλέπει σαν φίλο κι όλα αυτά τα διαβολεμένα πράγματα είτε αποφασίζεις να δώσεις μία ευκαιρία σε εκείνον τον καψερό που σε γουστάρει και καταλήγεις συνήθως σε μια σχέση προορισμένη να τελειώσει με εκείνον στα πατώματα και σένα να μετανιώνεις την ώρα και τη στιγμή που ανάγκασες τον εαυτό σου να μπει σε όλη αυτή τη διαδικασία. Τι θα διαλέξεις λοιπόν τη Σκύλα ή τη Χάρυβδη;

Είμαι σίγουρη πως ήδη σκέφτηκες άτομα στη ζωή σου που υποκύπτουν σε αυτό το σκληρό νόμο και πως βρίσκεις τρόπους να τα αντιμετωπίσεις ή πως ακόμα το ψάχνεις. Μην ανησυχείς, δεν είσαι μόνος. Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό το άδικο παιχνίδι, προσπαθώντας να απαντήσουμε στο αιώνιο ερώτημα: ποιον θα έσωζες από έναν γκρεμό, αυτόν που αγαπάς ή αυτόν που σ’ αγαπάει;

Σε έναν ιδανικό κόσμο δε θα μπορούσες να ερωτευτείς κάποιον αν δεν ήταν κι αυτός προορισμένος να σε ερωτευτεί πίσω. Θα ήταν απλά αδύνατον. Μόνο αμοιβαία συναισθήματα και σχέσεις ανάμεσα σε ανθρώπους που νιώθουν το ίδιο. Κανένας πληγωμένος, κανένας να ξεροσταλιάζει και να περιμένει το θαύμα. Κανένας αναγκασμένος να δίνει χυλόπιτες και να πληγώνει. Όλοι θα είμαστε ευτυχισμένοι και ταιριαστοί. Πώς, όμως, να τιθασεύσεις την καρδιά τη στιγμή που δεν μπορείς να ελέγξεις ούτε καν το μυαλό;

Μακάρι να μπορούσα να βρω μια θετική πλευρά σε όλη αυτή την αναταραχή και τα ερωτικά τρίγωνα. Ίσως το ότι μαζεύουμε εμπειρίες, ίσως το ότι είναι σπουδαίο το να έχεις συναισθήματα για κάποιον ή το να έχουν για σένα ακόμη και χωρίς ανταπόκριση. Κι οι δύο είναι αλήθειες, αλλά μπροστά στο να σε θέλει αυτός που θέλεις δεν μπορεί να συγκριθεί τίποτα, ούτε καν να προσπαθήσει να μπει στην όλη διαδικασία ανταγωνισμού.

Φυσικά και δεν είναι αδύνατο, σχέσεις δημιουργούνται γύρω μας όλη την ώρα και οι περισσότερες είναι ταιριαστές κι ονειρεμένες. Ούτε χρειάζεται να μας πιάνει απελπισία αν δεν έχει προκύψει κάτι στη ζωή μας ακόμη, γιατί εκεί είναι, προορισμένο να φτάσει ακόμη κι αν αργήσει. Απλά το όλο θέμα γίνεται για το ότι είναι ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση το ότι θα παιδευτούμε να βρούμε τη ρημάδα την ανταπόκριση, αφού πρώτα θα έχουμε απορρίψει τόσους και τόσους που θέλουν εμάς και θα έχουμε απορριφθεί από τόσους και τόσους που θέλουμε εμείς.

Μετά από όλο αυτό το κυνηγητό, θα συμβεί κι εκείνο που ήταν γραφτό να έρθει, χωρίς να το γνωρίζουμε. Κι εκεί είναι που θα συμβούν οι σπίθες, όταν συμβεί η πολυπόθητη σύνδεση συναισθημάτων, σαν να μπήκε επιτέλους το σύστημα σε λειτουργία.

Ίσως αυτή να είναι κι η θετική πλευρά τελικά, η απίστευτη έξαψη του να βρίσκεις αυτόν που νιώθει το ίδιο με σένα για σένα, ύστερα από τόση αναζήτηση και προσπάθεια. Ίσως διαφορετικά να μην είχε και τόσο νόημα, ίσως να μην σήμαινε και τόσα πολλά. Ίσως πάλι κι όχι.