Άντε να έρθουν τα Χριστούγεννα να ξεκουραστούμε!

Τι γίνεται με τη ζωή τις τελευταίες μέρες; Ξυπνάς το πρωί κι αναρωτιέσαι πόσο πολύ τη χρειάζεσαι πραγματικά αυτή τη δουλειά. Πίνεις τον ένα καφέ μετά τον άλλο και απορείς πότε σταμάτησε να λειτουργεί αυτό το κατασκεύασμα, γιατί κάποτε θυμάσαι σου έδινε όντως ενέργεια. Γυρνάς σπίτι και προσπαθείς να καταλάβεις, αν είναι χθες ή σήμερα ή αύριο, γιατί πραγματικά νιώθεις πως βρίσκεσαι συνεχώς στην ίδια μέρα· κι ερωτώ: Χριστούγεννα αργείτε πολύ ακόμη;

Το αστείο είναι ότι δε νιώθεις καν πως έχουν καθυστερήσει επικίνδυνα, αντίθετα αναρωτιέσαι πότε πέρασε ο Νοέμβριος, ο βροχερός Οκτώβρης, μέχρι κι εκείνος ο ξενέρωτος ο Σεπτέμβριος. Το καλοκαίρι σου το νιώθεις 30 μέρες μακριά και τις προηγούμενες γιορτές τίποτα περισσότερο από ένα εξάμηνο. Αλλά έτσι είναι, τρέχει η ζωή κι εμείς πώς να τη φτάσουμε μ’ εκείνο το παλιό σαραβαλάκι; Αναρωτιέμαι, πότε επιτέλους θα βρούμε το χρόνο να ξεκουραστούμε και να ζήσουμε πραγματικά τις μέρες μας.

Δεν είναι πως δεν έχουμε ασχολίες, αλλά πως είναι υπερβολικά πολλές. Συνέχεια δουλειά, σχολή, υποχρεώσεις, εργασίες, γυμναστική, έξω, μέσα, καφέδες, ποτά κι όταν θυμόμαστε ρίχνουμε κι έναν ύπνο, έτσι για το γαμώτο. Είναι ωραίο να έχεις γεμάτες μέρες, νιώθεις παραγωγικός κι όχι σπάταλος. Αλλά, ξέρεις, κάπου, κάποτε χρειάζεσαι και λίγες στιγμές για να τα χαρείς και λίγο όλα αυτά. Να κάτσεις σ’ έναν καναπέ, χωρίς τύψεις, χωρίς ν’ αφήνεις πίσω το «καθήκον» σου. Να πάρεις επιτέλους εκείνη την ανάσα.

Να, γι’ αυτό τα θέλουμε τα Χριστούγεννα, που ανάθεμα κι αν κατάλαβα ποτέ πώς στο καλό έφτασαν. Επιτέλους, θα μπει ένα στοπ, μια στάση να κατέβουμε και ν’ απολαύσουμε τη διαδρομή. Τελειώνει ο χρόνος, τελειώνουν μαζί κι οι αντοχές. Δεν παλεύεται για πολύ ακόμη το nonstop, κάποια στιγμή κλατάρει ο άνθρωπος. Κι όταν δεν μπορείς πια να καταλάβεις πώς η Δευτέρα έγινε Πέμπτη και πώς εκείνα τα μελλοντικά σχέδια, ξημερώνουν αύριο, ε, ναι, οδηγείσαι απελπισμένα στο συμπέρασμα πως έχει φτάσει επιτέλους η ώρα να ξεκουραστείς.

Και δε ζητάμε πολλά, είμεθα άνθρωποι απλοί. Μια κουβέρτα σ’ έναν καναπέ, μια χριστουγεννιάτικη ταινία από ‘κείνες που έχουμε δει δεκάδες φορές, ένα ζεστό, έτσι για το mood, κι ένα δέντρο με φώτα που τρέχουν ασυγχρόνιστα. Και να που οι γιορτές πήραν επιτέλους υπόσταση, πέρα απ’ τις στολισμένες από καιρό βιτρίνες και το ραδιόφωνο που προσπαθεί μάταια να σε βάλει στο κλίμα. Βρε, άμα δε φας το μελομακάρονό σου με την ησυχία σου πώς να μπεις στο άτιμο το κλίμα;

Και στην τελική, πάντα τα Χριστούγεννα είναι μια εποχή έξω από την πραγματική ζωή. Απ’ τα σχολεία που κλείνουν, μέχρι το πανεπιστήμιο ή την άδεια απ’ τη δουλειά, είναι μέρες που κανένας κανόνας δεν ισχύει, κανένα πρόγραμμα δε μένει πιστό και καμία δίαιτα δε συνεχίζει. Ίσως αυτό να είναι το πραγματικό δώρο που παίρνουμε όλοι τις γιορτές, οι μέρες χωρίς βάρος. Κοίτα να δεις που ο Άι Βασίλης υπάρχει όντως τελικά.

Βέβαια, είναι και λίγο περίεργη η φάση προς το τέλος του χρόνου. Σε βάζει σε σκέψεις, σε προβληματίζει, φέρνει στη φόρα αυτή τη ρημάδα την αυτοκριτική, που τόσο καιρό απέφευγες με δεξιοτεχνία. Τι έκανες όλον αυτόν το χρόνο; Τι θυμάσαι; Άλλαξε κάτι πραγματικά τη ζωή σου; Δύσκολες ερωτήσεις και ποιος έχει διάθεση να παίξει κάτι άλλο πέρα από χαρτιά;

Κάνε, όμως, ένα κουράγιο και βγάλε τα highlights, κι ας γεμίσεις με νοσταλγία που πέρασαν. Θα σε βοηθήσουν να βγάλεις τους στόχους για την επόμενη χρονιά, εκείνη που της έχεις ήδη αναθέσει όλες τις ελπίδες σου κι όλα τα σχέδια που φέτος απέτυχαν παταγωδώς. Και πάντα θα απορώ με εκείνη τη βεβαιότητα πως ένας αριθμός πάνω στη χρονολογία μπορεί να βάλει με κάποιο τρόπο τάξη στη ζωή μου.

Γλυκόπικρες οι γιορτές, κουβαλούν τόση αναμονή και πριν το καταλάβεις έρχεται η ώρα να ξεστολίσεις. Δεν πιστεύω πια πως είναι επειδή τις διασκεδάζουμε στο έπακρο, όλες οι μέρες τελικά τρέχουν το ίδιο. Μπερδεύονται η μία μέσα στην άλλη, κουβάρι από τρίτες και τετάρτες, και τελικά αναρωτιέσαι αν έχει νόημα να τις ξεμπερδέψεις ή να τις αφήσεις στη μοίρα τους. Άλλωστε, όλες μέρες δικές σου είναι.

Απλώς να, εκείνο το κόλπο των Χριστουγέννων, εκείνη η μαγεία τους που μπορούν και παγώνουν για λίγο το χρόνο, πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να την διατηρήσουμε και μετά τις γιορτές. Να μάθουμε να διαχειριζόμαστε καλύτερα τις ώρες μας, να προλαβαίνουμε να χαιρόμαστε όντως τις στιγμές μας. Δύσκολο, μα θα το βάλω πρώτο στη δική μου λίστα για τη νέα χρονιά -στο είπα, είναι σύστημα τυφλής κι απελπισμένης αισιοδοξίας.

Μέχρι τότε, ας απολαύσουμε τις τελευταίες μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Ίσως μάλιστα να είναι ακόμη πιο όμορφες κι ας κουβαλούν τις τελευταίες εκκρεμότητες της χρονιάς. Κρίμα να περάσουν έτσι, τόση λαχτάρα κρύβουν. Ξέκλεψε μία ώρα κι άσε τον εαυτό σου να μπει στο κλίμα. Πώς; Μα καλά, δε με προσέχεις; Γι’ αυτό υπάρχουν τα μελομακάρονα!

Καλά Χριστούγεννα!