Δε φταίμε εμείς, η φαντασία μας τα φταίει

Γίνεται ένα πάρτι και μαθαίνω πως θα πάει κι εκείνος. Μόνος του μου το είπε, σχεδόν με προσκάλεσε να πάμε μαζί. Είναι η μεγάλη βραδιά για τους δυο μας, δεν υπάρχουν περιθώρια αμφιβολίας. Ετοιμάζομαι, αγχώνομαι, πηγαίνω και δεν είναι εκεί. Μόλις αρχίζω να απογοητεύομαι, φτάνει. Πιο υπέροχος από ποτέ, πίνει το ποτό του και δε συγκρίνεται με κανέναν άλλο εκεί μέσα. Δεν ασχολείται με άλλη, μόνο μαζί μου, χορεύουμε, διασκεδάζουμε και πάνω στη στροφή γίνεται το μοιραίο. Το ήξερα, ήταν όντως η  μεγάλη βραδιά.  Τα υπόλοιπα είναι ιστορία και μάλιστα απ’ τις πιο γλυκανάλατες που μπορείς να φανταστείς· τύφλα να έχει το κάθε “notebook”.

Ναι το ξέρω, ακούγεται φανταστικό. Μάλλον γιατί όντως είναι, ξέρεις, φανταστικό. Είχε τις βάσεις για να γίνει πραγματικότητα, αλλά να, λίγο που ποτέ δε με προσκάλεσε, λίγο που ήρθε με δυο κοπέλες και μου πέταξε ένα «γεια» από μακριά, λίγο που μέρες μετά τα έφτιαξε με άλλη. Μα εγώ το έζησα. Στο κεφάλι μου, μεν, αλλά το έζησα. Και μάλιστα με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια.

Έχουμε γεννηθεί με ένα δώρο που ακούει στο όνομα φαντασία. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, τη σκορπάμε στη ζωή μας και προσπαθούμε να την κάνουμε πιο όμορφη, πιο ιδανική, πιο παραμυθένια. Μοιάζει με αθώο, άφθονο κι ελεύθερο ναρκωτικό· όσο περισσότερο τη χρησιμοποιείς τόσο περισσότερο εθίζεσαι. Πώς να αντισταθείς να πλάσεις τις ελπίδες σου σε εικόνες και να αφεθείς στην πλασματική απόλαυση που σου προσφέρουν;

Απελπιστικά, αθεράπευτα ονειροπόλοι, αυτό είμαστε. Περνάμε τις μέρες μας και πιο πολύ τις νύχτες μας, φτιάχνοντας σενάρια χωρίς στίγμα ρεαλισμού, χωρίς σημάδια πως θα οδηγήσουν στην πραγματικότητα. Χτίζουμε φανταστικούς κόσμους με πραγματικούς ήρωες κι απαιτούμε οι καταστάσεις να κυλίσουν προς την κατεύθυνση που θέλουμε- -έχουμε και τη δύναμη και την ικανότητα να το ρυθμίσουμε.

Τα σενάριά μας έχουν δομή, έχουν και σκηνικά και κομπάρσους και πρωταγωνιστές. Ο διάλογος χτίζεται προσεκτικά, με ρεαλιστικές ατάκες, απαλλαγμένες απ’ τη σχολή του Φώσκολου και της Μαρίας της γειτονιάς. Ταιριάζουν πάντα στους ήρωές μας κι άλλες φορές είναι επίτηδες απαιτητικά για να αναγκαστούμε να σκεφτούμε έξυπνες και προκλητικές απαντήσεις. Φυσικά, δε σκεφτόμαστε μόνο μια εκδοχή για την εξέλιξη της ιστορίας, υπάρχει επαγγελματισμός. Κάθε λεπτομέρεια που δέχεται αλλαγές αξίζει τη δική της προοπτική, ενώ είναι αυτονόητο πως τα σενάρια είναι μακράς διαρκείας· αν δεν υπολογίσεις  τουλάχιστον τους επόμενους δύο μήνες δεν έχεις κάνει σωστά τη δουλειά σου.

Έτσι τη ζούμε τη ζωή μας, μέσα από φανταστικές ιστορίες, καλά προβαρισμένους διαλόγους και σχεδιασμένες αντιδράσεις πάνω σε καθετί που ενδέχεται να πάει στραβά. Μα πάντα κάτι πηγαίνει στραβά ή τουλάχιστον ποτέ δε βγαίνουν ρεαλιστικά τούτα τα σενάρια. Αν υπάρχει κάτι που δεν μπορούσες να το προβλέψεις θα συμβεί. Νόμος. Έρχεται ο αστάθμητος παράγοντας, σηκώνει τα χαρτιά που είχες γράψει τις σκηνές σου, ανάβει τον αναπτήρα και χορεύει σαν τρελός ανάμεσα στις φλόγες. Άλλη μια καταπληκτική δουλειά σου πήγε στράφι.

Κι είναι τόσο προσεγμένο το στήσιμο που στεναχωριέσαι παραπάνω που απέτυχε η παραγωγή παρά που δεν έγινε το μοιραίο στο πάρτι και σε κάθε πάρτι. Εσύ το είχες δει και θα ήταν επικό. Ποιος τολμάει να πάει κόντρα στα σενάριά σου;

Μα ακόμη κι αν κάθε φορά είσαι καταδικασμένος να βγεις εκτός προϋπολογισμού, εσύ δεν παραδίνεις ποτέ τα όπλα. Είναι εθιστική η φαντασία, στο είπα. Σε κάθε αποτυχία ξεκινάς απ’ το μηδέν με το ίδιο μεράκι και την ίδια όρεξη. Πρόβες, σενάριο, σκηνοθεσία, εκδοχές, αλλαγές, αποτυχία, κουρτίνες. Μαζοχισμός ή ευκαιρία να ξεφύγεις απ’ την πραγματικότητα; Μα αφού δεν πετυχαίνει, γιατί να συνεχίσεις, υπάρχει νόημα; Υπάρχει ελπίδα κι αυτή ίσως να είναι παραπάνω από αρκετή.

Άλλωστε στα σενάριά σου έχεις τον έλεγχο. Το απρόβλεπτο το κάνεις φίλο σου και τις αλλαγές αδερφές σου. Κρατάς επίπεδο μα όταν χρειάζεται προσθέτεις πινελιές και διορθώνεις μελανά σημεία. Η δικιά σου ερμηνεία πάντοτε εξαιρετική κι οι άλλοι απλώς υπακούν στις εντολές σου. Έχουν ανθρώπινα χαρακτηριστικά μα είναι μαριονέτες κι εσύ έχεις ταλέντο να δημιουργείς τις πιο όμορφες ιστορίες.

Η επιστροφή στην πραγματικότητα σκληρή. Έχεις εξουσία μόνο στις δικές σου αποφάσεις και μάλιστα πολλές φορές κάπου τη χάνεις κι αυτή. Προσπαθείς να φέρεις καταστάσεις στα μέτρα σου κι αποτυχαίνεις τη στιγμή που στο κεφάλι σου θα είσαι πάντοτε ο αδιαμφισβήτητος νικητής. Φταίει αυτός, ο καταραμένος, ο αστάθμητος παράγοντας. Πώς θα γίνει να τον σταθμίσουμε επιτέλους;

Παρηγοριά τα σενάρια στο μυαλό μας, εξάσκηση της φαντασίας, μέχρι και δημιουργικότητα αν θες. Μα κάπου να προσπαθείς να κρατάς ένα μέτρο, να μη χάνεσαι ανάμεσά τους και να μην αφήνεις να σε καταπιούν ο φανταστικός σου κόσμος κι οι φανταστικοί σου ήρωες. Μια σφαλιάρα πραγματικότητας κι ένα βαρίδιο που θα σε απομακρύνει απ’ τον έβδομο ουρανό.

Υπάρχουν φορές, λίγες, μετρημένες στα δάχτυλα, που η πραγματικότητα ξεπερνάει τη φαντασία. Όσο περίτεχνα κι αν είχες δομήσει το σενάριό σου, η αληθινή εκδοχή προκύπτει καλύτερη, απροσδόκητη και συγκλονιστικά ευχάριστη. Υπάρχουν όντως, κι ας είναι ελάχιστες.  Και τότε θαυμάζεις που, κάποιες φορές, ο αστάθμητος παράγοντας καταλήγει να είναι υπέρ σου.