Δεν ήμασταν ποτέ φίλοι

Χάθηκες. Στ’ αλήθεια αυτή τη φορά. Δε με έψαξες, δεν έστειλες κάποιο μήνυμα, σε είδα τυχαία και δεν μπήκες στον κόπο να μιλήσεις. Αστειεύτηκες, στα συνηθισμένα σου. Καλά έκανες, αστεία είναι η κατάσταση έτσι κι αλλιώς. Απλώς καμιά φορά αναρωτιέμαι, πώς γίνεται ν’ αφήνουμε τον κόσμο να μπαίνει έτσι ανάμεσά μας, αφού είμαστε απλώς δυο καλοί φίλοι.

Ξέρεις, αυτοί συνήθως δεν εξαφανίζονται. Κρατούν επαφές, επικοινωνούν, βγαίνουν. Συζητούν. Εγώ κι εσύ, βρεθήκαμε πια σε άλλους κόσμους, ζούμε ζωές ασύμβατες. Ας είναι. Μπορεί να ‘ναι καλύτερα. Ίσως τώρα τη βρω την ευκαιρία να σε αφήσω πίσω μου.

Ερωτευμένη μαζί σου για πάντα, έτσι πίστευα, έτσι ένιωθα. Κι αφού το νιώθεις, γιατί να μην το πεις; Κι ας ξέρεις πως είναι αδύνατον να ισχύει, πες το, δεν πειράζει. Κι αν δεν το ξέρεις, να το εύχεσαι. Το εύχομαι. Να σταματήσω να είμαι, να σταματήσω να νιώθω τόσα πράγματα. Να σε ξεπεράσω.

Χάθηκες και μου έλειψες. Όχι τόσο πολύ όσο θα πίστευα, αλλά μου έλειψες. Κι η παρέα σου, κι οι ιστορίες, κι η αγκαλιά σου κάθε φορά που περπατάγαμε. Εγώ κι εσύ, κι η σχέση μας που δεν έχει ταμπέλα και το ‘χω πια αποδεχθεί. Για τους έξω ζευγάρι, για τους δικούς μας φίλοι και για το μυαλό μου φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο. Ίσως μια μέρα να βρω το θάρρος να ρωτήσω· στο δικό σου κεφάλι, τι πιστεύεις;

Κι είναι αλήθεια αμέτρητες οι ερωτήσεις που θέλω να σου κάνω. Πώς νιώθεις όταν είμαστε μαζί; Όταν σου μιλάω κι εννοώ πράγματα, όταν είμαι αυθεντική, όταν βλέπεις τα συναισθήματα να βγαίνουν  απ’ τα μάτια μου; Κάθε φορά που συζητάμε το μεταξύ μας, πώς το νιώθεις; Θα ‘πρεπε να έχω μάθει πια να μη σου κάνω ερωτήσεις, δεν είναι σωστό να σε φέρνω σε αμηχανία. Θα μου τις είχες απαντήσει αν το ήθελες. Θα μ’ είχες αφήσει να σε κερδίσω. Φίλε μου.

Ίσως να μην τη θέλω την παρέα σου. Με επηρεάζει και μου κάνει κακό. Μ’ αφήνει ερωτευμένη, εκτεθειμένη, ανοιχτή απέναντί σου. Γυμνή. Και τώρα που πήρες μια απόσταση, χωρίς να ξέρω το γιατί παρεμπιπτόντως, μπορώ επιτέλους να δω πως έτσι, είμαι καλύτερα. Ανεπηρέαστη απ’ το χαμόγελό σου κι από εκείνη τη ζεστασιά που με ταράζει αντί να με ηρεμεί. Δεν τα μπορώ να τα κρατήσω τα χέρια μου μακριά σου και δεν πρέπει να με αφήνεις να σ’ αγγίζω. Κάθε επαφή μια σκέτη κόλαση.

Κι αφού χάθηκες, μπορούμε να σταματήσουμε τα ψέματα. Να πούμε αλήθειες και να παραδεχθούμε πως ποτέ δεν ήμασταν φίλοι εγώ κι εσύ. Δε σε κοίταξα σαν φίλο μου ποτέ κι ούτε για μια στιγμή δεν πίστεψα πως θα μπορέσω να αντισταθώ αν προσπαθήσεις. Κι αν άκουσα τις ιστορίες σου κι ας έκανα πως δε με νοιάζει, η αλήθεια μου ήταν εκεί, στη φόρα, εκτεθειμένη. Πρωταγωνίστρια σε θέατρο παραλόγου κι εσύ πάντα στην πρώτη σειρά να με χειροκροτείς, να προσποιείσαι πως έπαιξα ωραία. Γι’ αυτό δεν είναι, άλλωστε, οι φίλοι;

Έχω κι άλλους, αν θες να ξέρεις. Καλούς. Αληθινούς. Κοιτάνε ευθεία, όχι πλαγίως, μ’ αγκαλιάζουν και τα χέρια τους δεν προσπαθούν ούτε τρέχουν. Δε βγαίνουν σπίθες, κατάλαβες; Φυσικά και κατάλαβες. Αλλά το συνεχίζεις. Χαίρομαι που χάθηκες. Και μην ξανάρθεις. Εκτός αν κάποιο βράδυ λαχταρήσεις λίγη αλήθεια.

Καλοκαίριασε κι έχω να σου γράψω απ’ το χειμώνα. Έτσι κρατάω εγώ απόσταση, σ’  αφήνω έξω απ’ το χαρτί μου και σου βάζω εμπόδια να πλησιάσεις. Εσύ απ’ την άλλη δεν είσαι τόσο ποιητής, προτιμάς μεθόδους καθαρές κι ευθείες. Έχουμε ένα μήνα να βρεθούμε. Κι άσε με εμένα να σου λέω για μελάνια κι αηδίες.

Κι εκείνο το τυχαίο δεν το μετράω καν. Δεν πρέπει να μετριούνται όσα φέρνουν τους ανθρώπους κοντά, μα δεν εξάρτιονται από εκείνους. Με κάνουν να πιστεύω στη μοίρα και στο πεπρωμένο κι αυτές είναι ισχυρές δυνάμεις, σε γεμίζουν με ελπίδες και σε παρατάνε σε ομίχλες από όνειρα. Όχι, δεν το μετράω, γιατί δεν προσπάθησες να με συναντήσεις κι ενώ ξέρεις πως θέλω, δεν το κάνω ούτε εγώ και δε σε νοιάζει. Και μετά εσύ θα φύγεις. Και μετά θα φύγω εγώ. Τουλάχιστον τους άλλους φίλους μου θα μπορέσω να τους αποχαιρετήσω.

Δε σε ρώτησα ποτέ, τι σημαίνει «φίλος» για σένα;  Για μένα είναι κάποιος που τον νοιάζομαι, που έχει κερδίσει μια θέση στη ζωή μου. Τον χρειάζομαι, τον σκέφτομαι. Τον αγαπώ. Ναι, έτσι θα μπορούσα να το καταλάβω, θα μπορούσα να δεχτώ πως είσαι εκείνος που παλεύεις τόσο καιρό να αποδείξεις. Φίλος είναι εκείνος που τον ψάχνω. Που μου λείπει. Κι εσύ μου έλειψες, γαμώτο. Άλλαξα γνώμη. Μη χάνεσαι. Όποιος και να ‘σαι στη ζωή μου, μη χάνεσαι. Φίλε μου έρωτα, γύρνα πίσω.