Φίλοι από τύχη, κολλητοί από επιλογή

Έχετε βγει γι’ ακόμη μια Παρασκευή στο στέκι σας. Πίνετε κλασσικά τα κρασάκια σας, σχολιάζετε όλα τα διπλανά τραπέζια, παραγγέλνετε και δεύτερη γύρα τηγανιτές πατάτες. Ξεκινήσατε με τα νέα σας, αλλά καταλήξατε τελικά να μιλάτε πάλι για εκείνον τον καθηγητή που σας είχε βάλει στο μάτι στο γυμνάσιο και για εκείνα τα μεγάλα σχέδια που πλέον σας κάνουν να γελάτε υστερικά. Τόσα χρόνια, τόσες αναμνήσεις, τόσες ιστορίες. Κι η αρχή σας; Μια φορά κι έναν καιρό…

Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι πραγματικά συγκλονιστικές. Κάποτε είσαι μόνος σου, κάποτε γνωρίζεις κάποιον και ξαφνικά είστε φίλοι για σχεδόν μια δεκαετία. Αναρωτιέσαι τελικά ποιο είναι το πιο παράδοξο· τα χρόνια που πέρασαν μέσα σε μια στιγμή ή πώς εκείνος ο άγνωστος κατέληξε να γίνει τελικά ο άνθρωπός σου;

Σκέψου να μπορούσες να γύριζες για λίγο σ’ εκείνες τις πρώτες σας στιγμές. Εκείνες τις άβολες, τις αμήχανες, που χαιρετιόσασταν έτσι τυπικά κι ίσως ακόμη και να μην είχατε ιδιαίτερη συμπάθεια. Και ξαφνικά κάτι συνέβη. Ένα αστείο. Ένα αναπάντεχο «κι εγώ!» σε πράγματα που νόμιζες συμβαίνουν μόνο σε σένα. Ακόμη κι ένας κοινός «εχθρός». Χρειάζεται κάτι περισσότερο; The rest is history.

Είναι γλυκό πού και πού να αναπολείς. Να θυμάσαι την αρχή για να συνειδητοποιείς την πρόοδο που έχετε κάνει. Κάθεσαι και σκέφτεσαι κι απορείς πώς φέρνει πολλές φορές τα πράγματα η ζωή. Βλέπεις πως εκείνος πάντοτε ήταν εκεί. Απ’ τον πρώτο έρωτα, στο πρώτο μάθημα χορού, στο φροντιστήριο των αγγλικών, στις πανελλήνιες, στους χωρισμούς, στα πισωγυρίσματα, στα καλοκαίρια, στα μεθύσια. Ήταν κι είναι εκεί, πάντα στη ζωή σου, να βοηθάει με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Κοίτα να δεις, ποτέ δεν ήσουν μόνος σου τελικά.

Καμία σχέση δεν είναι ιδανική, ακόμα κι οι φιλικές. Έχουν τα πάνω έχουν και τα κάτω τους. Τσακωμοί, γκρίνιες, ίσως κάποια στιγμή να πεις ακόμη κι αντίο. Μα κράτησε; Δεν κράτησε. Ακόμη είστε μαζί γιατί πολύ απλά δε γίνεται να μην είστε. Τα δύο μισά που συμπληρώνουν το όλο. Άλλοτε τόσο διαφορετικοί, άλλοτε τόσο ίδιοι, μα πάντα ένα αχτύπητο δίδυμο. Κι είναι συγκινητικό να βλέπεις πως κανείς και τίποτα δεν μπορεί να διαλύσει ανθρώπους που αγαπιούνται.

Κι αγαπιούνται, αγαπιούνται πολύ. Άλλοι το λένε, άλλοι όχι, μα η αγάπη είναι εκεί. Στην αγκαλιά που αποζητάς σε κάθε δύσκολη στιγμή. Στα όμορφα πράγματα που θέλεις να μοιραστείς για να χαρεί κι εκείνος. Στα αμέτρητα inside jokes, στα βλέμματα όλο υπονοούμενα, σ’ εκείνη την καταραμένη την τηλεπάθεια που ακόμη σας φρικάρει. Τι απορείτε, αφού σκέφτεστε πάντοτε το ίδιο -κι ας είναι το πιο κακό αστείο που ειπώθηκε ποτέ.

Μαζί κάνετε τα πάντα, χωρίς ντροπή, χωρίς να αναλύετε και πολύ τα γεγονότα. Αφού είστε παρέα, το αποτέλεσμα δεν έχει σημασία -συνήθως πάλι έχει πλάκα. Μπλέκετε σε καταστάσεις, προκαλείτε την τύχη σας και μετά κλαίγεστε μεταξύ σας πως τίποτα δεν πήγε όπως το σχεδιάζατε. Μα φυσικά, κανένα σχέδιο και κανένα φανταστικό σας σενάριο δεν έχει προοπτική να πετύχει. Δε σας νοιάζει, κάθε χρόνο και χειρότερα.

Σύντομα μπερδεύεσαι, νιώθεις το σπίτι του δικό σου κι αντίστοιχα το κολλητάρι σου κι έχετε φήσει τους τύπους προ πολλού. Μα φυσικά, πλέον είστε οικογένεια, πλέον δεν έχει σημασία αν είστε εκεί ή αν είστε εδώ, ποιος γονιός είναι ο δικός σου και πότε μπορείς να ανοίξεις το ψυγείο χωρίς να ντρέπεσαι. Αδέρφια είστε και το ξέρετε. Και μάλιστα από επιλογή.

Αλλάζει η ζωή, μεγαλώνεις κι ας μην το παραδέχεσαι. Δεν συναντιέστε πια κάθε μέρα στο σχολείο, δε μένετε πια στην ίδια γειτονιά, ίσως κάποτε να αλλάξετε και πόλη. Και τι γίνεται τότε; Φοβάσαι, φοβάσαι τις αλλαγές, θέλεις να γυρίσεις πίσω, στα γλυκά που τρώγατε μετά το μάθημα και στις Πέμπτες που βγαίνατε για καφέ κι ας μην είχε τελειώσει ακόμη η βδομάδα. Και ξέρεις κάτι; Κι εγώ φοβάμαι. Αλλά δεν πρέπει, δε χρειάζεται. Γιατί έχουμε βρει ο ένας στον άλλο και ξέρουμε ποιοι είμαστε. Χωριστά καλοί, άλλα μαζί σπουδαίοι.

Παρά τις αμέτρητες ιστορίες που έχεις πάντα να διηγηθείς, εκείνη η πρώτη θα είναι πάντα η πιο ξεχωριστή. Ήταν η αρχή κι ας μην το είχες καταλάβει. Χωρίς εκείνη δε θα βρισκόσουν τώρα εδώ, ο φίλος δε θα γινόταν κολλητός και δε θα είχες γνωρίσει έναν απ’ τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή σου. Ευχαριστώ εκείνη τη βοήθεια, την τόσο αναπάντεχη και τόσο αστεία, που χωρίς να ξέρει πώς και τι,  έφερε κοντά δυο αγνώστους που έμελλε να γίνουν soul mates.

Ευχαριστώ κι εσένα που είσαι εδώ, μετά από τόσα χρόνια, μετά από τόσες περιπέτειες. Ώρα να ζήσουμε μαζί λίγες ακόμα. Όχι τίποτα άλλο, ανυπομονώ μια μέρα να τις διηγηθούμε στα παιδιά μας.