Μαζί σου μ' αρέσω περισσότερο

Είναι αστείο. Έχεις πράσινα μάτια, μεγάλα και καλοσυνάτα. Έχω καστανά, αδιάφορα, σαν εκείνα τα χιλιάδες εκεί έξω. Κι όμως εσύ όλο μιλάς για τα δικά μου, τα ψάχνεις, τα αγαπάς. Εγώ δεν τα αγάπησα ποτέ. Τι βρίσκεις μέσα τους, τι καταφέρνεις να ξεχωρίσεις πίσω απ’ το χρώμα; Τα δικά σου είναι πιο συναρπαστικά. Λίμνες αγάπης. Μου λες πως λατρεύεις τον τρόπο που σε κοιτάζω. Σου λέω πως με κάθε «μάτια μου» νιώθω ευτυχισμένη. Ξέρεις κάτι; Καλά τα λέει το τραγούδι «αυτά τα μάτια, τα έχω πίσω μου και μέσα και μπροστά μου». Και χάρη σε σένα, εγώ πιστεύω στα δικά μου.

Ποτέ δεν είχα πρόβλημα με τον εαυτό μου. Ίσως παραπάνω σίγουρη απ’ όσο θα έπρεπε. Αυτοπεποίθηση, δυναμισμός, υπερηφάνεια, όλο το πακέτο και παρ’ όλα αυτά μ’ αγάπησες. Κι αν στην αρχή προσπαθούσα, κατάλαβα πως τελικά δε χρειαζόταν να σου αποδείξω τίποτα. Με ήξερες και με επέλεξες γι’ αυτό που είμαι, γι’ αυτά που κάνω, γι’ αυτά που λέω. Η πριγκίπισσα που ήθελες να σώσεις, αλλά είδες πως είχε ξυπνήσει μόνη της. Ναι, ξύπνησε χωρίς βοήθεια, αλλά χάρη σε σένα βρήκε όσα ζητούσε ποτέ της. Άραγε έχεις ακούσει τη δική της πλευρά της ιστορίας;

Δύσκολο να παραδεχθείς πως η δικιά σου η σιγουριά δεν είναι αρκετή, τουλάχιστον δύσκολο για μένα. Ανεξάρτητη κι ακατάδεκτη. Κι όμως μια μέρα, μια απ’ εκείνες τις απλές, τις αδιάφορες, που εσύ έπινες τον καφέ σου κι εγώ μιλούσα για τη μέρα μου, λες κι είχε αλλάξει τη ζωή μου, το κατάλαβα. Το άσκοπο παραλήρημα είχε αποκτήσει σημασία, άκουγες, πρόσεχες. Μου έδινες τροφή να συνεχίσω κι εγώ συνέχισα κι έλεγα κι έλεγα και μετά δεν είχε σημασία αν μιλούσα για τη σχολή, την οικογένεια ή τη βροχή, αλλά το ότι υπήρχες εσύ για να το ακούσεις. Σου είπα άραγε ποτέ «ευχαριστώ»;

Τόσο καιρό δυναμική, μαζί σου έγινα σίγουρη. Κι αν δεν το ξέρεις, σου λέω πως έχει διαφορά. Κρύβει μέσα του εσένα αυτή η λέξη, το στήριγμά μου, τον υποστηρικτή μου, τη βοήθεια και την παρηγοριά μου. Ξέχασα φόβους κι εκείνο το άγχος που ποτέ δε με αφήνει. Η ήρεμη δύναμη πλάι στην αιώνια τρικυμία. Μαζί ή το τίποτα ή το απόλυτο και –μάντεψε– είμαστε τα πάντα. Αν υπάρχει μόνο ένας εκεί έξω για μένα είσαι εσύ. Αν όχι, μείνε μαζί μου για όσο περισσότερο μπορείς. Γιατί να, μου αρέσω περισσότερο όταν είσαι εσύ πλάι μου.

Κι αν ακόμη δεν κατάλαβες τι προσπαθώ να σου πω, άφησέ με να σου εξηγήσω περισσότερο. Με τις τρελές μου ιδέες εσύ ενθουσιάζεσαι. Με πειράζεις, δε λέω, αλλά με τόση τρυφερότητα που ποτέ δεν πρόκειται να παρεξηγηθείς. Στα γκρίζα ανοίγεις αγκαλιές. Πιστεύεις στα λόγια σου, δεν κρύβεσαι πίσω απ’ εκείνα που θα ήθελα ν’ ακούσω. Ειλικρινής κι υποστηρικτικός κι αν διαφωνείς, θα με βοηθήσεις. Δε συμφωνώ με τις απόψεις σου και θυμώνω όταν αρνείσαι να πάρεις θέση. Μα δε σε νοιάζει, μένεις ο εαυτός σου, αυθεντικός κι έτσι κατάλαβα πως όταν λες εσύ ποτέ σου κάτι, το εννοείς. Ξέρεις πόση ασφάλεια μπορεί να γεμίσει έναν άνθρωπο αυτό;

Ασφάλεια, εμπιστοσύνη κι έμπνευση. Έμπνευση να σου λέω περισσότερα, να βρίσκω στήριγμα και να κάνω ιδέες πραγματικότητα. Κρατάω το χέρι σου και δε φοβάμαι γιατί ξέρω πως θα με κρατήσεις. Κάθε αποτυχία θα τη γιορτάσεις και κάθε επιτυχία θα σημαίνει τα πάντα. Τι θα μπορούσε ποτέ να με κρατήσει πίσω όταν έχω εσένα να με γεμίζεις σιγουριά; Πολύ μικρός ο φόβος μπροστά στη δική σου την αγάπη.

Κι εύχομαι, ξέρεις, λίγα απ’ αυτά να ισχύουν και για σένα. Τα μάτια που λες πως αγαπάς να σε κοιτάζουν, να σου δίνουν λίγη απ’ αυτή τη δύναμη, γιατί την αξίζεις, γιατί στην οφείλω. Θέλω να είμαι για σένα λίγα απ’ όλα εκείνα που είσαι εσύ για μένα. Γλυκανάλατο; Μπορεί, μα είναι αλήθεια. Κουράγιο ο ένας στον άλλο, αυτό θέλω για μας. Να προσπαθούμε μαζί, να ρισκάρουμε κι ας μη μας βγάλει. Να γυρίσουμε το βράδυ σπίτι και να παρηγορηθούμε και να γιατρέψουμε πληγές και το πρωί πάλι να κυνηγήσουμε τον κόσμο.

Μάτια μου, σ’ ευχαριστώ που με κοιτάζεις και με βλέπεις. Κι αν δε μας βγει κι αν κάποτε χαθούμε, σου υπόσχομαι πως δε θα το ξεχάσω. Το βλέμμα γεμάτο αγάπη, γεμάτο πίστη. Τη ζέστη που ξυπνούσε μέσα μου. Κι αν ποτέ μου φοβηθώ, να ξέρεις πως σ’ εκείνο το βλέμμα θα ψάξω να βρω δύναμη. Μπορώ να ξεχάσω; Πράσινα μάτια που μ’ αγαπούν.