Μην καταπίνεις τον αληθινό σου εαυτό μέσα στη σχέση

Κάθε αρχή και δύσκολη που λένε. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για την αρχή μιας ερωτικής σχέσης ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που μέχρι τώρα μπορεί να ήταν απλά φίλοι, γνωστοί ή κι ίσως άγνωστοι -αν κι αυτό πλέον είναι ολοένα και πιο ασυνήθιστο.

Το να μπεις στη διαδικασία να ξεκινήσεις μια σχέση, είναι στην καλύτερη περίπτωση τρομαχτικό. Εκεί που είχες την ησυχία σου και δε νοιαζόσουν για κανέναν άλλο πέρα απ’ τον εαυτό σου, άντε και τον σκύλο σου, ξαφνικά έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα βουνό εκπλήξεων. Κι αν τα πας καλά με τις εκπλήξεις, ετοιμάσου για τις πρώτες ανασφάλειες, ερωτήματα κι άγχη που θα  σε βασανίσουν και θα σε ταλαιπωρήσουν.  Κάθε πότε είναι επιτρεπτό να πάρεις τηλέφωνο; Πόσο συχνά μπορείτε να βλέπεστε; Πότε είναι ώρα να ξεκινήσετε μια σειρά μαζί;

Και κάπου εκεί, σ’ εκείνο το σημείο είναι που σκέφτεσαι πως καλύτερα να το συζητήσεις λίγο το θέμα με τους κολλητούς και να πάρεις καμιά συμβουλή πριν αρχίσεις τα απανωτά μηνύματα και τις καρδούλες χωρίς έλεος. Ρωτάς, ξαναρωτάς κι ο ένας σου λέει όχι, μη φανείς σαν να καταπιέζεις κι ο άλλος σου λέει όχι, μη δείξεις ότι γουστάρεις τρελά και τελικά το μότο είναι ο συγκρατημένος ενθουσιασμός.

Εντάξει, μέχρι εκεί καλά. Το πρόβλημα εμφανίζεται όταν αρχίζεις να καταπιέζεις και να κρύβεις πολύ περισσότερα απ’ την επιθυμία σου να του λες καληνύχτα κάθε βράδυ. Όταν μπαίνει μέσα σου το μικρό εκείνο πλασματάκι της αμφιβολίας και της ανασφάλειας, το θέμα απαιτεί προσοχή.

Όταν ξεκινάς μια σχέση, θέλεις να δείξεις τον καλύτερο σου εαυτό. Λογικό κι αυτονόητο.  Είτε από φόβο μην τον τρομάξεις τον άλλον είτε από ανάγκη να του δείξεις πόσο τυχερός είναι που σ’ έχει, το σίγουρο είναι ότι θα κρατήσεις το τρελό σου πρόσωπο -όλοι έχουμε κι ας το παραδεχτούμε ανοιχτά επιτέλους- καλά κρυμμένο. Ό,τι παραξενιά κι αν έχεις, όποια κακιά συνήθεια, θα την καταπιέσεις μέχρι εκεί που δεν πάει.

Είναι δυνατό να ρισκάρεις με τον άλλο επειδή σε τρελαίνει να σου μετακινούν τα πράγματα ή επειδή δεν μπορείς να κοιμηθείς αν δεν έχεις απομακρύνει ακόμα και την πιο μικρή πηγή ήχου και φωτός απ’ τον χώρο; Όχι φυσικά, κι αυτά θα τα  καταπιέσεις και την τάση σου να μεταφέρεις κουτσομπολιά και τον εκνευρισμό που σε πιάνει όταν κουράζεσαι κι εννοείται τη συνήθεια να ζηλεύεις όποιο δίποδο κοιτάξει τον άνθρωπό σου.

Όλα αυτά τα μικρά πράγματα που σε κάνουν να ξεχωρίζεις, δυστυχώς θα τα καταπιείς. Μα αν αυτή η σχέση κρατήσει, πόσο καιρό ακόμα θα καταπιέζεις τον εαυτό σου; Θα φτάσει κάποια στιγμή που κάτι θα σου ξεφύγει και τότε πρόσεξε πόσο θα καταφέρεις να τρομάξεις το ταίρι σου.

Αν είναι μια μικρή, αθώα, κακιά συνήθεια, τότε μάλλον δε θα γίνει και τίποτα, αλλά αν ξαφνικά αρχίσεις να μη μιλάς σε άνθρωπο εκεί που κάθε πρωί φορούσες το προσποιητό χαμόγελο, μάλλον τα πράγματα δε θα κυλήσουν τόσο ομαλά όσο θα ήθελες.

Φυσικά και δε θα πιάσεις τον άλλο και θα του πεις στο πρώτο ραντεβού «Ξέρεις, έχω αυτή, αυτή κι αυτήν την παραξενιά» . Ο στόχος δεν είναι να τον απομακρύνεις και να τον προκαταβάλεις για τις ιδιαιτερότητές σου, αλλά άνθρωπος είσαι κι εσύ και απέχεις πολύ από το τέλειο. Ο καθένας μας έχει το  δικό του χαρακτήρα και προσωπικότητα κι αυτά τα μικρά καθημερινά πράγματα είναι που θα ερωτευτούν οι άλλοι πάνω μας.

Όσο κι αν καταπιέσεις τις παραξενιές σου, στο τέλος θα εμφανιστούν, γιατί πολύ απλά αυτό είσαι και δεν μπορείς να αλλάξεις. Κι αν ο άλλος ενδιαφέρεται πραγματικά για σένα, θα σε δεχτεί έτσι ακριβώς όπως είσαι. Κι ας μην του αρέσει ο τρόπος που γκρινιάζεις μετά τη δουλειά, κι ας θέλει να σου σπάσει το κεφάλι όταν μιλάς όλη την ώρα της ταινίας. Αυτές τις λεπτομέρειες θα αγαπήσει με τον καιρό κι αν είναι πρόθυμος, πολύ πιθανόν να σε βοηθήσει να βελτιωθείς. Άλλωστε πολύ πιθανό είναι να κάνεις κι εσύ το ίδιο με εκείνον.

Θέλει προσπάθεια μια σχέση κι αλληλοκατανόηση. Δέξου τον άλλο κι απαίτησε να σε δεχτεί κι εκείνος. Κάνε μια υποχώρηση και με χαρά θα δεις πως την επόμενη φορά θα είναι η σειρά του. Η λύση για μια πετυχημένη σχέση δεν είναι να εμφανίζεσαι ως το τέλειο αλλά ως ο πραγματικός σου εαυτός.

Κι αν το νιώθεις  ίσως κάνεις και  προσπάθεια να διορθώσεις ό,τι πιστεύεις πως  χρειάζεται, απλά γιατί στην τελική σε νοιάζει ο άλλος πολύ περισσότερο απ’ το να μην επικοινωνείς το πρωί μέχρι να πιεις την πρώτη σου γουλιά καφέ.