Υπάρχει κάτι στη νύχτα. Ένα μυστήριο που μεταμορφώνει τους ανθρώπους. Το σκοτάδι αφήνει χώρο σε ό,τι ήταν κρυμμένο όλη μέρα να έρθει στην επιφάνεια και να κυριαρχήσει. Μόλις ξαπλώσεις, χάνεις τον έλεγχο. Εκεί ακριβώς, λίγες στιγμές αφού κλείσεις τα μάτια σου, κάνουν την εμφάνισή τους. Είναι οι σκέψεις που κρατούσες μυστικές γιατί δεν είχες τον απαραίτητο χρόνο, χώρο ή διάθεση να ασχοληθείς μ’ αυτές με τον τρόπο που τους άξιζε. Τώρα όμως ήρθε η ώρα τους να λάμψουν.
Δεν σου προκαλούν καμία έκπληξη, δε σε ταράζουν. Κάθε βράδυ είναι οι ίδιες, στροβιλίζονται, ανακυκλώνονται και παίζουν σε επανάληψη. Το σενάριο που διαδραματίζεται δεν είναι αναπάντεχο κι ο πρωταγωνιστής σου είναι γνωστός. Είναι πάλι εκείνος για τον όποιο χάνεις τον ύπνο σου, εκείνος που βλέπεις συχνά στα όνειρά σου. Εκείνος.
Πώς γίνεται κάθε βράδυ να σκέφτεσαι το ίδιο πρόσωπο και να μην κουράζεσαι ποτέ; Έχει τόσο υλικό να σου προσφέρει; Ακόμα κι αν δεν έχει, το δημιουργείς εσύ μόνος σου. Λέξεις που ανταλλάξατε, βλέμματα που μοιραστήκατε, φιλιά, αγκαλιές, ό,τι κι αν έχει σχέση μ’ αυτόν τον άνθρωπο, το βλέπεις μπροστά σου σαν ταινία. Και κάπου εκεί, χωμένος μέσα στα μαξιλάρια σου χαμογελάς κι είσαι ευγνώμων που έχεις βρει κάποιον ικανό να χρωματίσει τα όνειρά σου.
Το ιδανικό βέβαια είναι όταν ξυπνήσεις και σηκωθείς το επόμενο πρωί, να υπάρχει ενεργά και στη ζωή σου. Να τον έχεις πλάι σου, να του μιλάς και να ξέρεις πως είναι δικός σου. Κάθε μέρα να δημιουργείτε μαζί νέες αναμνήσεις, να μοιράζεστε στιγμές ικανές να σου χαρίσουν τροφή για σκέψεις όλα τα επόμενα σου βράδια. Να μην υπάρχει κανείς άλλος, εφόσον υπάρχει εκείνος. Εκείνος οι μέρες σου, εκείνος κι οι νύχτες σου.
Τι γίνεται όμως αν δεν τον έχεις πια; Εάν τον έχασες, τον άφησες και τώρα τον ψάχνεις σε κάθε ξένο που γνωρίζεις; Η μόνη διέξοδος είναι αυτές οι άτιμες σκέψεις πριν κοιμηθείς. Τις ξέρεις μόνο εσύ, σου ανήκουν και τον αφήνεις να μπαινοβγαίνει ελεύθερα εκεί μέσα χωρίς να το ξέρει και να σε κατακρίνει κανείς. Ίσως το χαμόγελό σου να είναι θλιμμένο γιατί αναπολείς. Αλλά και πάλι, είναι η πιο γλυκιά παρηγοριά, τόσο κοντά στο να τον έχεις πάλι, τόσο ζωντανά όσα περάσατε μαζί. Για σένα δεν είναι απλές σκέψεις, βρίσκεις ζωή χαμένος ανάμεσά τους.
Υπάρχει κάτι ακόμα. Υπάρχει η περίπτωση να μην τον είχες ποτέ. Ναι, εκείνον. Να ήταν κοντά σου, αλλά όχι με τον τρόπο που θα ήθελες. Και τότε οι βραδινές σου σκέψεις είναι όσο πιο κοντά μπορείς να φτάσεις στην πραγματικότητα που ονειρεύεσαι να ζούσες. Φτιάχνεις σενάρια με εικόνες που δε συνέβησαν ποτέ, τις κάνεις όσο υπερβολικές κι όσο έντονες θες και χαμογελάς μ’ αυτόν τον ουτοπικό κόσμο που είναι πολύ καλύτερος απ’ αυτόν που μοιράζεστε καθημερινά. Κάθε σκέψη σου είναι και μια καινούρια ευκαιρία να ζήσεις έστω και λίγο μαζί του. Κι αν είσαι τυχερός, όταν σε πάρει ο ύπνος, συνεχίζεις μέσα σε κάποιο όνειρο να βρίσκεσαι κοντά του.
Παρηγοριά οι σκέψεις πριν κοιμηθείς. Τόσο προσωπικές και τόσο δικές σου. Ξέρεις πως μόλις κλείσεις τα μάτια, ο κόσμος είναι για σένα, βρίσκεσαι όπου θέλεις, κι εκείνος είναι μαζί σου. Δεν φοβάσαι τίποτα, εκεί πάντα είναι όμορφα. Ζεις τη στιγμή και ξεχνάς τι έγινε χθες ή τι θα γίνει αύριο. Ακόμα και το πρωί απέχει πολύ. Σε νοιάζουν μόνο δυο ερωτευμένοι, χαμένοι στο σύμπαν που έφτιαξες εσύ, χαοτικό κι απέραντο. Τα λεπτά που περάσανε μέχρι να σε πάρει ο ύπνος. Αυτές οι σκέψεις είναι η δύναμή σου.
Εκείνος πάντα θα υπάρχει. Σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεσαι, εκείνος θα είναι εκεί. Ατάραχος, χωρίς προσπάθεια, κάθε βράδυ εισβάλλει στο μυαλό σου. Του παραδίνεσαι τόσο εύκολα, ξέρεις ότι δεν υπάρχει κάποιο νόημα να αντισταθείς. Δεν πρόκειται να κερδίσεις ποτέ. Είναι νικητής γιατί εσύ τον αφήνεις πάντα να κερδίσει. Δεν είναι πως σ’ αρέσει να χάνεις, απλά θέλεις να είναι εκείνος που θα κλείσει τη μέρα σου.
Η τελευταία σου σκέψη πριν κοιμηθείς. Συνήθως κι η πρώτη μόλις ξυπνήσεις. Πάντα εκεί, πάντα στο μυαλό σου.
Πάντα εκείνος.
Συντάκτης: Νεφέλη Κομματά
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
