Να 'σαι ο εαυτός σου -εκτός αν ο εαυτός σου είναι μαλάκας

Σε μια κοινωνία που επιμένει πως δε θυμίζει σε τίποτα τις προηγούμενες και σ’ έναν κόσμο που δηλώνει περίτρανα πως πλέον αποδέχεται το διαφορετικό, υπάρχει μονάχα μια συμβουλή ικανή να καθίσει στο θρόνο της νέας εποχής. «Πάντα να είσαι ο εαυτός σου». All time classic κι οπωσδήποτε ταιριαστή. Πόσες φορές την έχουμε ακούσει και πόσες άλλες προσπαθήσαμε να την εφαρμόσουμε; Θελήσαμε να είμαστε ειλικρινείς, να πετάξουμε από πάνω μας τα «πρέπει» και να κρατήσουμε μόνο την ουσία. Την ουσία τη δική μας, την προσωπική, την απόλυτα και μοναδικά ξεχωριστή.

Κι αν όλοι σου λένε να μείνεις πιστός στον εαυτό σου, κανείς πρώτα δε σε ρώτησε τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Γιατί ο εαυτός είναι εαυτός κι οι εκδοχές αμέτρητες. Ναι, αν δε θέλεις να κάνεις κάτι και σε πιέζουν, μείνε στα «θέλω» σου κι αρνήσου. Αν νιώθεις ένα βάρος κάθε πρωί που ανοίγεις τα μάτια σου ή αν κουράστηκες να λες ψέματα για να επιβιώσεις, τότε, ναι, μπορείς κι οφείλεις να σταματήσεις. Ν’ αλλάξεις. Προσπάθησε να ελευθερωθείς, να πεις όσα σε πνίγουν και δείξε ποιος πραγματικά είσαι. Μα όλα αυτά με μια μικρή, μικρούλα προϋπόθεση· να είσαι ένας εντάξει τύπος.

Και τι πάει να πει εντάξει; Άκου καλύτερα τι δεν πάει να πει: αγενής, προσβλητικός, αναίσθητος ή εγωκεντρικός. Με μία λέξη, μαλάκας. Πάμε, λοιπόν, να διορθώσουμε τη συμβουλή και να την κάνουμε «Πάντα να είσαι ο εαυτός σου, εκτός κι αν είσαι κάτι απ’ τα παραπάνω». Εκεί ίσως είναι καλύτερα να καταπιεστείς λίγο, τι λες;

Κανείς μας δεν είναι τέλειος κι ούτε πρόκειται ποτέ να γίνει. Για κάθε καλό που κρύβουμε μέσα μας, πάντα θα υπάρχει κι ένα διαβολικό τερατάκι, να χαλάει την εικόνα και να μας καθιστά κοινούς θνητούς. Κι αν είσαι από εκείνους που έχουν καταλάβει και κατανοήσει βαθιά τα ελαττώματά τους, τότε να ξέρεις είσαι σοφός. Περνούν πολλές φορές μπροστά απ’ τα μάτια μας, μας τα επισημαίνουν τρίτοι και πάλι κάπως δεν τα βλέπουμε. Ίσως εθελοτυφλούμε, ίσως δεν έχουμε αυτεπίγνωση. Εσύ όμως, εσύ που ξέρεις ποιος ακριβώς είσαι, φρόντισε να κρατάς την κακή σου πλευρά κρυμμένη. Έχεις τη δύναμη και τη γνώση να το κάνεις.

Δεν είναι πάντα εύκολο, το ξέρω. Αν ήταν, ο κόσμος θα ήταν όντως τέλειος, θα κυκλοφορούσαμε όλοι αγκαλιασμένοι και πίσω θα έπαιζε το «We are the world, we are the children». Προφανώς και δε μιλάμε για ουτοπίες, μα για εκείνα τα μικρά, τα καθημερινά, που θα μπορούσαμε να τα αλλάξουμε, μα κάποιος ή κατιτίς μας σταματάει. Εμείς οι ίδιοι. Βαφτίζουμε τις προσβολές μας «αλήθειες» και τα κόμπλεξ μας «ειλικρίνεια» και ξεκινάμε να διορθώνουμε τον κόσμο σύμφωνα με τα δικά μας κριτήρια και πρότυπα. Μα ποιος είπε ποτέ πως είμαστε εμείς που έχουμε δίκιο;

Δε σου αρέσει κάτι και σκέφτεσαι πως ναι, οφείλεις να το πεις. Αναρωτήσου, όμως, υπάρχει περίπτωση η κουβέντα σου να φέρει κάποιον σε δύσκολη θέση; Να τον στεναχωρήσει ή να του γεννήσει ανασφάλειες; Βρίσκεις παραθυράκι και το λες «στην πλάκα». Μα το αστείο-σοβαρό γεννάει ακόμη περισσότερο κακό, γιατί η προσβολή μένει προσβολή, απλά ο άλλος δεν έχει κανέναν τρόπο να προστατευτεί απ’ την ύπουλη επίθεση του αστείου. Κι αν επιμένεις πως ο εαυτός σου θέλει απλά να πει μια αλήθεια, σκέψου πρώτα αν η αλήθεια σου βγαίνει με καλή πρόθεση ή μήπως πρόκειται για στεγνή, κρυφή ζήλια.

Κι αν ο εαυτός σου είναι εγωπαθής; Πιστεύεις ακόμη πως οφείλεις να τον υποστηρίζεις; Να βάζεις εσένα πριν απ’ όλους, να μη σκέφτεσαι, να μη νοιάζεσαι, να μην ακούς; Ναι, μείνε αληθινός, μα δε θα ήταν καλύτερα να πάρεις μια φορά το μέρος άλλου; Να του δώσεις λίγη σημασία, λίγη απ’ τη χρυσόσκονή σου; Τότε, ναι, ένας υποστηρικτικός κι ευαίσθητος άνθρωπος και να είσαι και να το δείχνεις.

Και μην ξεχνάμε, υπάρχει κι η ιδιαίτερη, η έξτρα μπόνους κατηγορία. Αν ανήκεις, ήδη μυγιάστηκες. Εκεί δεν υπάρχει άλλος τρόπος πέρα απ’ το να γίνεις ακριβώς το αντίθετο απ’ αυτό που είσαι. Έτσι, για να κάνεις τον κόσμο λίγο καλύτερο, να βοηθήσεις να απαλλαγεί από τέτοιους ανθρώπους. Άλλαξε μόνος σου γιατί κάποια στιγμή θα σε αλλάξουν οι συνθήκες. Κανείς δεν επιβιώνει για καιρό με τέτοια συμπεριφορά, κάπως στο τέλος την πατάει και πληρώνει. Γι’ αυτό σου λέω,  άφησε τη σκοτεινή σου πλευρά για εκείνη την πιο φωτεινή καλύτερα.

Ο πρώτος που σκέφτηκε κι είπε πως οφείλουμε να μείνουμε πιστοί στον εαυτό μας ήταν υπαρξιστής. Εκείνοι υποστήριζαν την ελευθερία, την απαλλαγή από κοινωνικές συμβάσεις, από προκαταλήψεις. Μας δίδασκαν να μη συμβιβαζόμαστε, να έχουμε προσωπική γνώμη κι άποψη. Υποστήριζαν όμως και κάτι άλλο. Πως την ουσία του ανθρώπου την φτιάχνει ο ίδιος με τις πράξεις του. Δε γεννιέσαι έτσι, οι προσωπικές σου επιλογές σε πλάθουν και σε σχηματίζουν, σε οδηγούν στην τελική σου μορφή. Είσαι, λοιπόν, εσύ ο κύριος της μοίρας σου. Δε νιώθεις τώρα πιο υπεύθυνος;

Βρες όλα εκείνα τα καλά που κρύβεις μέσα σου. Εκείνα που φέρνουν τους ανθρώπους δίπλα σου, που τους κρατούν κοντά σου. Όσα κάνουν εσένα τον ίδιο περήφανο. Σκέψου τι άνθρωπος θέλεις να είσαι, πώς θέλεις να σε θυμούνται. Έχεις μια εικόνα; Καν’ τη στόχο. Βρες ποιος θα ήθελες να είσαι και πάλεψε μέχρι να γίνεις. Και μετά, ναι. Να είσαι πάντα εκείνος ο υπέροχος εαυτός σου.