Ξυπνάς το πρωί. Τον σκέφτεσαι. Νιώθεις μια γλυκιά καραμέλα να ρέει μέσα σου. Χαμογελάς. Φτιάχνεις καφέ και τσεκάρεις το κινητό σου. Τίποτα, μάλλον ακόμη θα κοιμάται. Ξεκινάς τη μέρα σου κι ακόμη εξαφανισμένος. Μα καλά, πού είναι; Θα έπρεπε ήδη να έχει ξυπνήσει. Οι κινήσεις σου γίνονται νευρικές, κάτι σε ενοχλεί και δεν μπορείς να το προσδιορίσεις. Ήχος. Καλημέρα. Ανακούφιση. Μιλάτε και ξεχνιέσαι. Κάτι του πρόεκυψε το βράδυ και τελικά δε θα μπορέσει. Αλήθεια τώρα; Κι εσύ είχες στριμώξει όλο το πρόγραμμα γι’ απόψε. Θα περάσει, όμως, να σε χαιρετήσει πριν πάει στη δουλειά. Κι ας βγει και λίγο απ’ το δρόμο του. Νοιάζεται. Γελάς.
Πόσα διαφορετικά συναισθήματα μπορούν να χωρέσουν λίγες στιγμές; Στον έρωτα, αμέτρητα. Μέση, πάνω, κάτω και πάλι ξανά. Νομίζεις πως είσαι άνθρωπος, μα τελικά μοιάζεις με δοχείο αισθημάτων που ανακατεύονται χωρίς σταματημό. Ποιο θα μπορέσει να επικρατήσει και ποιο θα τιθασεύσει η λογική; Πότε θα χάσεις τον έλεγχο και σε ποιο θα υποκύψεις ολοκληρωτικά; Χάος ο έρωτας κι εσύ στο κέντρο του. Ας είναι.
Και να σκεφτείς πως μέχρι τώρα δεν ήσουν ποτέ σου κυκλοθυμικός. Σκέτη ταλαιπωρία και κούραση, κυρίως για τους άλλους που πρέπει να αντέξουν τα δικά σου καπρίτσια. Μα έμπλεξες χωρίς καν να το καταλάβεις. Έμπλεξες κι άλλαξες. Πλέον, μια κινούμενη καταστροφή. Εκατό συναισθήματα το λεπτό, όλα για ‘κείνον τον άνθρωπο, όλα από ‘κείνον. Αυτός σου τα γεννάει, με την ύπαρξή του, με τις πράξεις, με τις κινήσεις του. Κι εσύ μετά, απλά τα κουβαλάς. Κουράγιο.
Αγάπη, ζήλια, προσδοκίες, απουσία, απογοήτευση, έξαψη, αγανάκτηση, ξενέρωμα, πάθος, ασφάλεια, έτσι με το καλημέρα σας. Κύκλοι ανάμεσά τους χωρίς προοπτική να καταλήξεις πουθενά. Έρμαιο στα χέρια ποιου; Του έρωτα ή εκείνου; Γιατί, ναι, ο έρωτας είναι αλλοπαρμένος, αλλά κι εκείνος θα μπορούσε να κρατάει τη σχέση σταθερή, να μην προκαλεί, να μην ταράζει. Μα κι εκείνον ο έρωτας δεν τον ελέγχει τελικά; Πού να βγάλεις άκρη, καθένας από σας χορεύει με τα συναισθήματα και παλεύει να συγχρονίσει το βήμα του με τον άλλο. Τουλάχιστον ακούτε το ίδιο τραγούδι.
Ακούς για έρωτα και φαντάζεσαι μπαλόνια, κόκκινες καρδιές και τριαντάφυλλα. Ενθουσιασμός, αγάπη κι επιθυμία. Κανείς δε σε προετοιμάζει για όλη τη βαβούρα, που δυστυχώς συμβαίνει και στις καλύτερες των περιπτώσεων. Καρδιογράφημα οι σχέσεις, μην το ψάχνεις. Όταν αφήνεις την καρδιά σου εκτεθειμένη, αυτά παθαίνεις. Αναμπουμπούλες και θαλασσοταραχές. Και γέλα με όσους ορκίζονται πως είναι κάθε ώρα ευτυχισμένοι. Ερωτευμένοι ίσως, ευτυχισμένοι δύσκολα.
Μα ξέρεις κάτι, ίσως να μην είναι και τόσο κακή τελικά αυτή η χαρμολύπη. Δείχνει πως ο άλλος σημαίνει πολλά, αξίζει κι ασκεί επιρροή. Ελέγχει τη διάθεσή σου γιατί τον έχεις αφήσει να το κάνει. Του άνοιξες την πορτούλα και χάθηκε στον παράδεισο με τις πολύχρωμες πλαστικές μπάλες. Όποια πέσει στο χέρι του την πετάει για να αρπάξει αμέσως μια άλλη. Παίζει, ναι, μα έτσι κι αλλιώς ο χώρος είναι προορισμένος για παιχνίδι. Κι αν δεν ήθελες, ας μην του άνοιγες.
Συνήθως πάντως τα συναισθήματα αλλάζουν τόσο γρήγορα που ούτε εσύ τα ξεχωρίζεις. Περνάς απ’ τη μια κατάσταση στην άλλη και προσαρμόζεις τη συμπεριφορά σου αυτόματα, μηχανικά. Στα πιο έντονα το νιώθεις κι εκπλήσσεσαι. Δεν έχει περάσει ώρα που ένιωθες αλλιώς. Κι αν σε κουράζει η εναλλαγή, αποδέξου την· οι βαθιά ερωτευμένοι δεν έχουν άλλη επιλογή.
Κι αν δεις πως τα αρνητικά συναισθήματα έρχονται πιο συχνά απ’ τα θετικά, καλύτερα να κοιτάξεις γι’ άλλους έρωτες. Τη χρειαζόμαστε την ισορροπία κι ας αλλάζει η ισοτιμία της συχνά. Αν τραβάει το σκοινί μόνο απ’ τη μία μεριά, θα πέσεις, δεν έχεις κι άλλη επιλογή. Κι η «καλή» να είναι, να μου το θυμηθείς, πάλι δε θα έχει αίσιο τέλος. Με τα άσχημα εκτιμάς τα όμορφα. Όσο κυνικό κι ας ακούγεται. Και πάμε πάλι απ’ την αρχή.
Τελικά βγήκατε, κατάφερες και τον έπεισες. Χαιρετάει κάποια που δεν την ξέρεις και δυστυχώς είναι όμορφη. Πόσο καλά την ξέρει; Μεγάλες οικειότητες. Υφάκι. Σε συστήνει ως κοπέλα του. Επιτέλους. Πίνετε το ποτό σας και του αναλύεις όλη τη μέρα σου. Σε ακούει και γελάει. Υπέροχος. Τώρα γιατί παίζει με το κινητό; Υπάρχει κάτι πιο σημαντικό; Ενοχλείσαι. Το δείχνεις. Το κόβει. Φιλί. Φεύγετε και δε σου λέει να περάσεις απ’ το σπίτι. Ούτε σήμερα αγκαλιά; Έχει να φύγει το πρωί. Κι εσύ έχεις, μα δε σε νοιάζει. Μούτρα. Θα μείνεις. Χατίρι δε σου χαλάει. Σ’ αγαπάει.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη