Όλα όσα θα ήθελα να σου πω

Θέλω να το ξεκινήσω ωραία, θέλω να βρω κάτι να σου τραβήξει την προσοχή. Θέλω να μπεις στον πειρασμό να το διαβάσεις για να καταλάβεις πως γράφτηκε για σένα. Οπότε να ξέρεις πως σου γράφω πάλι από ανάγκη, όπως λέει και ο αγαπημένος σου Σιδηρόπουλος. Τόσο απλά, δε χρειάζεται κάτι περισσότερο. Πάντα με σένα ήταν όλα εύκολα έτσι κι αλλιώς.

Δεν ξέρω γιατί εγώ τα έκανα δύσκολα. Δεν ξέρω πώς κατάφερα να βρω κάτι άσχημο όταν ξεκάθαρα όλα ήταν τόσο όμορφα. Μάλλον έτσι είμαι εγώ, ποτέ δεν ευχαριστιέμαι με τίποτα. Θέλω να τρέχω, να ψάχνω, να κυνηγάω. Τι; Δεν ξέρω ούτε η ίδια. Αν σου έλεγα πως θέλω να με αλλάξω, όμως, θα ήταν ψέμα. Είμαι εντάξει με τον εαυτό μου, τον έχω αποδεχτεί. Και βρήκα εσένα που με αποδέχτηκες επίσης, αλλά δεν έμαθα να σταματάω και μάλλον προσπέρασα με την ελπίδα να σε πετύχω ξανά στον επόμενο γύρο. Λες κι εσύ θα ήσουν αναγκασμένος να με περιμένεις ακόμα εκεί.

Έμεινες, όμως, και με περίμενες. Ήμουν τυχερή αλλά κι άπληστη. Τι πείραζε να κάνω άλλον ένα γύρο; Ακόμα εκεί εσύ κι εγώ στον κόσμο μου, στον κόσμο με κέντρο εμένα κι άλλον κανέναν. Σταμάτησα κι ήταν αργά. Πάντα έτσι ήταν προορισμένο να γίνει, το ήξερα, αλλά το αγνόησα. Έτσι επιδεκτικά, έτσι σαν να μη με νοιάζει. Μόνο να καταλάβαινες, μάτια μου, πόσο πολύ με νοιάζει. Συγγνώμη που δεν προσπάθησα όσο θα ‘πρεπε. Το μετάνιωσα και τότε και τώρα.

Έκανες κι εσύ λάθη. Με έμαθες να πίνω ρετσίνα και τώρα δεν την αφήνω απ’ το χέρι μου. Με έπαιρνες αγκαλιά όλα τα βράδια και ξέμαθα να κοιμάμαι μόνη. Μου χάρισες τόσα πολλά χωρίς δεύτερες σκέψεις και ξέχασα πως υπάρχουν κι άλλοι εκεί έξω που δεν είναι σαν κι εσένα. Κανείς δεν είναι σαν κι εσένα. Και δεν ξέρω αν θα μπορέσει άλλος να με κοιτάξει όπως εσύ. Ξέρεις, σαν να είμαι σπουδαία, σαν να είμαι καταπληκτική. Με βοήθησες να γίνω δυνατή με εκείνο σου το βλέμμα.

Ήθελα να σου μιλήσω και δεν τολμούσα. Άλλωστε με τι μούτρα; Πόσες φορές να μπουκάρω στη ζωή σου ξεδιάντροπα και πόσες φορές να με αφήσεις να το κάνω; Κάπου πρέπει να ωριμάσω, να σκεφτώ εσένα πάνω από μένα. Και το έκανα, να το ξέρεις. Μπορεί να μην το καταλαβαίνεις, αλλά σκεφτόμουν εσένα όλες τις φορές. Σε κάθε φιλί που δε σου έδωσα, σε κάθε αγκαλιά σου που σταμάτησα. Εσένα κι όλα όσα αξίζεις και δεν μπορώ να στα προσφέρω. Γιατί είμαι λίγη, γιατί είμαι εγωίστρια. Γιατί σ’ αγαπάω και καταλαβαίνω.

Φοβάμαι να μιλήσω, αλλά δε φοβάμαι να γράψω. Άλλωστε μπορεί και να μην το διαβάσεις ποτέ, αλλά να ξέρεις πως ελπίζω να το κάνεις. Έτσι, για να δεις λίγο τι συμβαίνει στο κεφάλι μου, αυτό το μπερδεμένο, το αγύριστο. Φταίει κι η καρδιά μου, βέβαια. Είναι αδύναμη και μπερδεύεται. Πληγώθηκε και πληγώνει. Συγγνώμη που δεν μπόρεσα να τιθασεύσω κανένα απ’ τα δύο.

Γελούσα με όλα τα «θέλω να περνάς καλά και να είσαι ευτυχισμένος», αλλά με σένα κατάλαβα πως μπορεί και να είναι αληθινά. Πως μπορεί κάποιος να το εννοεί και να το πιστεύει. Τουλάχιστον εγώ για σένα θα εύχομαι πάντα τα καλύτερα. Μακάρι να μπορούσα να στα δίνω όπως τότε, αλλά ούτε μπορώ και μάλλον ούτε θα ‘πρεπε. Πολύ ορμητικό ποτάμι που παρασέρνει ό,τι βρει μπροστά του. Και σένα δε σ ’αρέσουν οι αναταραχές.

Θα ήθελα ένα ακόμη βράδυ μαζί σου. Έτσι να με πάρεις αγκαλιά όπως παλιά και να προσποιηθούμε πως δεν έχει αλλάξει τίποτα. Βαρέθηκα να παίζω τις σκηνές στο μυαλό μου, θέλω να σε αγγίξω και να σε αισθανθώ. Να προσπαθήσω να σου αποδείξω όλα αυτά που προσπαθώ μάταια να πω τόση ώρα. Να σου αποδείξω πως για μένα είσαι ακόμα εδώ. Ποτέ δεν έφυγες κι ας νόμιζες πως το έχω ξεπεράσει. Τίποτα δεν ξεπέρασα, τίποτα δεν ξέχασα. Λυπάμαι που σε έκανα να πιστέψεις κάτι τέτοιο.

Κάθε φόρα που συμβαίνει κάτι στη ζωή μου να ξέρεις πως θέλω να στο πω. Να σου μιλάω έτσι, χωρίς σταματημό, να φλυαρώ κι εσύ να με ακούς και να γελάς και να περιμένεις πότε επιτέλους θα σταματήσω για να με φιλήσεις. Δε φαντάζεσαι πόσο μου έχει λείψει. Κι αυτό, κι ο τρόπος που αντιμετωπίζεις τον κόσμο, σαν τίποτα να μην έχει σημασία και ταυτόχρονα σαν να έχουν όλα. Τότε δε μου άρεσε που ήσουν τόσο χαλαρός, εγώ ψοφάω για δράση. Τώρα κατάλαβα πως ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο απόλυτα. Κρίμα, πολύ αργά.

Σ’ ευχαριστώ για όλα όσα μου έμαθες, για όλα όσα μου έδωσες. Πραγματικά. Νιώθω τυχερή που γνώρισα έναν άνθρωπο σαν και σένα και τον είχα κάποτε δικό μου. Δεν πειράζει που σε έχασα, για κάποιον λόγο θα έγινε κι αυτό. Σημασία έχει ότι οι αναμνήσεις είναι εκεί και πάντα θα είναι. Μην ανησυχείς για μένα. Εγώ πάντα φροντίζω τον εαυτό μου, εγώ πάντα είμαι καλά. Απλά μου έλειψε να φροντίζω κι εσένα.

Απλά μου έλειψες εσύ. Μου έλειψε το «εμείς» μας.