Πειράζει που ακόμη ονειρευόμαστε σαν παιδιά;

Όλοι έχουμε δικαίωμα στα όνειρα. Μ’ αρέσει πολύ αυτή η φράση, την χρησιμοποιώ συχνά. Την πιστεύω. Ξέρεις, μεγαλώνεις κι ο κόσμος προσπαθεί να σου επιβάλλει να σταματήσεις να ονειρεύεσαι, να αφήσεις τα συννεφάκια σου και να προσγειωθείς. Και γίνεται τούτο το πράγμα αυτόματα, απ’ όλους, θαρρείς και ξυπνάς μια μέρα και δεν είσαι ο ίδιος, δεν είσαι παιδί, δεν είσαι έφηβος, θαρρείς και γίνεσαι ενήλικος απ’ τη μια μέρα στην άλλη. Και τι απέγιναν όλα εκείνα τα όνειρα που είχες μέχρι τώρα;

Είσαι μικρός και σε ρωτάνε τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις. Το σκέφτεσαι στιγμές κι απαντάς αποφασιστικά πως θα γίνεις τραγουδιστής, ή αστροναύτης, ή πρωθυπουργός. Είσαι σίγουρος, το ξέρεις. Ποιος θα μπορούσε άραγε να σε σταματήσει; Η ψυχή σου είναι αποφασισμένη. Κι από χόμπι; Να μάθεις ιππασία, να πετάξεις με αερόστατο, να πέφτεις από γέφυρες ή να φροντίζεις τον πλούσιο κήπο που θα έχεις έξω απ’ τη μονοκατοικία σου. Τα θυμάσαι όλα αυτά; Κάποτε τα ζητούσες. Και τώρα; Τώρα μια δουλίτσα να έχουμε να βγαίνουν τα βασικά κι ένα Σαββατοκύριακο στη θάλασσα κι είσαι εντάξει.

Δεν τρέφεται όμως έτσι η ψυχή, να το ξέρεις. Εκείνη η αποφασισμένη η ψυχή, η δυναμική, η ονειροπόλα μπαίνει σε κουτάκια και καλούπια κι αρρωσταίνει. Κάτι της λείπει, κάτι την στοιχειώνει και δεν μπορεί να αναπνεύσει. Θέλει λίγη μαγεία, λίγη ελπίδα να μπορέσει να πάρει ξανά μια ανάσα, να ξεφύγει απ’ το γκρι της καθημερινότητας και τις χαμένες ελπίδες. Ψάξε για χάρη της τα χρώματα που έκρυψες και ξεκίνα.

Πολλοί θα σε εμποδίσουν. Θα ακούσουν τα νέα σου σχέδια, θα γελάσουν, θα σε κοροϊδέψουν, θα τραβήξουν με φθόνο τα πόδια σου στη γη να μην μπορέσεις να πετάξεις. Ζηλεύουν που δεν πέτυχαν τους δικούς τους στόχους, που μεγάλωσαν απότομα, που έπαψαν να βλέπουν τον κόσμο με την αφέλεια που έκαναν παλιά. Δεν ξέρω, μπορείς τελικά να τους κατηγορήσεις; Δε φταίνε, αναγκάστηκαν, πιέστηκαν να αφήσουν πίσω τον εαυτό τους για κάποιον άλλο, για κάποιον τάχα μου ώριμο. Ποιος είπε πως είναι ανώριμοι όσοι ονειρεύονται ακόμη;

Μη φοβηθείς και μην ακούσεις. Άσε να μιλάνε και κοίταξε πώς θα συνεχίσεις να πιστεύεις. Να θεωρείς πως όλα εκείνα τα τρελά θα πραγματοποιηθούν, θα βρουν το δρόμο τους. Ναι, θα γίνεις διάσημος, ή πλούσιος, ή θα γράψεις το βιβλίο σου, ή θα ανέβεις στη σκηνή. Θα γίνουν όλα, αρκεί να το πιστέψεις. Αρκεί να μη σταματήσεις να το πιστεύεις. Πλέον φοβόμαστε να ονειρευτούμε κι αν αυτό δε μας τρομάζει σαν ιδέα, τότε κι επίσημα έχει περάσει η μιζέρια μέσα μας. Δεν τολμούμε ούτε να παραδεχτούμε πως αναζητούμε κάποια πράγματα, όμηροι των ίδιων μας των επιθυμιών. Κόβουμε μόνοι τα φτερά μας, λέμε «εντάξει» στα λιγότερα, δεν προσπαθούμε να διεκδικήσουμε, να πετύχουμε, να κερδίσουμε. Ζήτω η μετριότητα γιατί το άριστο φαντάζει σύννεφο άπιαστο.

Αλλαγή. Ούτε φραγμοί ούτε άλλα τείχη γύρω απ’ τη φαντασία μας. Ας τα γκρεμίσουμε όλα. Ας πιστέψουμε στον εαυτό μας, στις δυνάμεις μας, στη μοίρα και στην τύχη που θα φέρουν στη ζωή μας όλα αυτά που επιθυμούμε. Μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα και δεν είναι ούτε κλισέ ούτε ψευτοπαρηγοριές για να νιώσουμε για μια στιγμή καλύτερα. Μια ειλικρινή εξομολόγηση και μια ιδέα πως τα αξίζουμε όντως όλα αυτά και θα παλέψουμε μέχρι να γίνουν δικά μας.

Ονειρέψου. Μεγάλα όνειρα, τεράστια. Εξωφρενικά. Πες ποιος θέλεις να γίνεις, τι θέλεις να πετύχεις, πού στοχεύεις να φτάσεις. Άσε την ψυχή σου να εκφράσει τον πιο τρελό της στόχο και μην το φοβηθείς, μην την κόψεις με «αποκλείεται» και «δε γίνεται». Κλείσε τις μαύρες σκέψεις σ’ ένα μπαούλο, κλείδωσέ το και πλημμύρισε από ελπίδα και σιγουριά. Έτσι, μόνος σου, χωρίς να βασίζεσαι σε τίποτα πέρα απ’ την ανεξήγητη κι αδικαιολόγητη αυτοπεποίθηση πώς τα πράγματα θα γίνουν έτσι επειδή το λες. Επειδή το θες. Επειδή το ονειρεύτηκες. Και γιατί να μη γίνουν άλλωστε;

Γίνε από ‘κείνους τους μεγάλους που χάνονται μες στα παιδιά. Που κουβαλούν ένα κομμάτι απ’ την τρέλα, απ’ την ελευθερία, απ’ την πίστη πως όλα εκεί έξω είναι δυνατά. Κάποιοι κάποτε γελούσαν όταν σ’ άκουγαν να σχεδιάζεις πως θα γίνεις εξολοθρευτής δεινοσαύρων, μα εσύ δε θα κοροϊδέψεις εκείνο το παιδάκι που θα σου πει τη δικιά του αλήθεια. Θα κουνήσεις το κεφάλι σου με σιγουριά και θα του ευχηθείς καλή τύχη, γιατί πού ξέρεις, μπορεί κι ο δικός σου δεινόσαυρος να εμφανιστεί κι εσύ θα είσαι ακόμη εκεί, έτοιμος να τον εξολοθρεύσεις. Τον περίμενες άλλωστε τόσα χρόνια.

Θα συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε όσο θέλουμε. Να κάνουμε τα σχέδιά μας, να γεμίζουμε με σιγουριά και να κοιτάμε με ειρωνεία όσους νομίζουν πως ξέρουν καλύτερα. Ας κοιτάξει ο καθένας τη δική του ζωή κι ας μη νομίζει πως τα μικρά μπορούν για πάντα ν’ αγριεύουν τα μεγάλα. Στην τελική, ποιος είναι πιο ευτυχισμένος; Εκείνος που χάνει την ελπίδα και δέχεται το λίγο ή εκείνος που πιστεύει πως κάθε αύριο θα είναι καλύτερο, πιο κοντά σ’ εκείνο το τρελό, το ονειρεμένο, το ιδανικό; Dream big my little heart. One day you ’ll find your way.