Σαν αυτόν που σου καθαρίζει το σπίτι δε σε ξέρει ούτε η σχέση σου

Κοιτάω μια γύρα στο δωμάτιο. Άβυσσος. Κάτι ξεχασμένα κουτιά από ντελίβερι στο τραπέζι του σαλονιού, τα βιβλία της σχολής που αξιώθηκα να μαζέψω, αλλά όχι και να τακτοποιήσω, εκείνες οι κάλτσες που με ζέσταναν και ξέμειναν κάτω απ’ τον καναπέ. Γενικότερα εκτιμώ την αρμονία στο σπίτι.

Ακούω την τσάντα μου να πέφτει απ’ την πολυθρόνα και βλέπω ένα-ένα τα πράγματα να χύνονται στο πάτωμα. Γαμώτο. Θα σηκωνόμουν να τα τακτοποιήσω, μα έχω πάνω μου το λάπτοπ και κρίμα να ξεβολευτώ. Δε θα πάει και πουθενά άλλωστε, εκεί θα μείνει, αναποδογυρισμένη και σκορπισμένη.

Μήνυμα. Έρχεται, λέει. Τι, τώρα; Εγκεφαλικό. Για πότε πετάω από πάνω μου το λάπτοπ, σηκώνω την τσάντα, τακτοποιώ και την κουζίνα, δε λέγεται. Δωμάτιο, κρεβάτι, στρώσιμο. Το μπάνιο; Σεισμός. Τρίχες, καλλυντικά, άπλυτα και κάτι ρούχα που είχα παρατήσει πάνω στο πλυντήριο. Ίσα που προλαβαίνω να αλλάξω το παλιό t-shirt με κάτι πιο σινιέ. Πώς τα κάνεις, άνθρωπέ μου, τούτα τα ντου; Μας ρωτάς αν έχουμε όρεξη να γίνουμε νυχτιάτικα και Kim και Abby ταυτόχρονα;

Κι αν δεν τις ξέρεις, ήταν εκείνες οι κυριούλες που έμπαιναν στα αχούρια και τους άλλαζαν τα φώτα. Έτσι μπαίνει κι η δικιά μου καθαρίστρια –άλλοτε έχει το όνομά μου, άλλοτε της μάνας μου, άλλοτε εκείνης της κυρίας που ζει μεταμορφώνοντας τα προσωπικά μας χοιροστάσια σε σπίτια– παθαίνει πρώτα ένα εγκεφαλικό και μετά αρχίζει το σουλούπωμα. Δε θέλει πολύ, κάνα εξαωράκι μόνο για να συμμαζευτεί το χάος μου. Κι ύστερα δώσε μου μερικά λεπτά για να το επαναφέρω.

Κι αν το σκεφτείς, εκείνη με ξέρει καλύτερα από οποιοδήποτε γκόμενο έχει περάσει ποτέ από ‘δω μέσα. Ξέρει σε ποιο ντουλάπι είναι οι κούπες, ποιος διακόπτης ανοίγει εκείνο το σκασμένο το φως του μπάνιου και πού κρύβονται τα καινούρια χαρτιά υγείας. Υπολογίζει την τελευταία φορά που μαγείρεψα, που έβαλα πλυντήριο και ξέρει πολύ καλά πως δεν έχω σιδερώσει ποτέ κι ούτε πρόκειται. Κι αν μ’ άκουγε που επιμένω να δηλώνω πως είμαι νοικοκυρά, θα γελούσε με την καρδιά της και θα μου έδειχνε τη στοίβα με τα πιάτα που της αφήνω κάθε φορά για έκπληξη. Ούτε κολλητή τέτοια οικειότητα μιλάμε.

Δεν είναι και πολλοί οι άνθρωποι που τους αφήνουμε να μας δουν σε τέτοιες καταστάσεις. Ατημέλητοι, απεριποίητοι, λερωμένοι. Η αληθινή εικόνα, αυτή που δεν επιθυμούμε να μάθει ο κόσμος, το πριν που εξελίσσεται στο γνωστό μετά. Κι αν κάποιος έρθει, θα συμμαζέψουμε, κι αν κανονίσουμε να βγούμε, θα περιποιηθούμε. Στο σπίτι; Στο σπίτι είμαστε ο χειρότερος εαυτός μας. Δεν υπάρχει κάποιος που να μην έχει κουνήσει το κεφάλι στη σκέψη «ε, ρε και να με έβλεπε κανείς έτσι!». You Vs real you. Μην αγχώνεσαι. Μόνο εσύ το ξέρεις. Άντε κι η καθαρίστρια.

Το αστείο της υπόθεσης είναι πως για όλες τις υπόλοιπες πτυχές της ζωής σου θα ορκιζόσουν πως η σχέση σου σε ξέρει καλύτερα απ’ τον καθένα. Τι μυστικά, τι όνειρα, τι ενοχές, τα ξέρει όλα, γιατί σε κάποια φάση ένιωσες έτοιμος εσύ να τα εξομολογηθείς. Εκείνα τα άπλυτα, όμως, που αφήνεις στη γωνία όταν είσαι μόνος δε θα τα μάθει ποτέ. Ούτε και πως γεμίζεις κάθε μέρα καφέ την ίδια κούπα χωρίς να την περάσεις μια βόλτα απ’ το νιπτήρα. Κι εκείνες τις τρίχες που σκορπάς πίσω απ’ το καναπέ, ε μάλλον δε γνωρίζει πως φτάνουν πια για ολόκληρη περούκα. Δε χρειάζεται, είναι προσωπικές στιγμές αυτές. Στον έρωτα καλύτερα να υπάρχει ένα μυστήριο.

Στη σχέση, βέβαια, με τον άνθρωπο που έχεις επιτρέψει να μπαίνει στον προσωπικό σου χώρο μόνο όταν είναι στα χειρότερά του, δεν υπάρχουν όρια. Τυφλή εμπιστοσύνη. Κάνε ό,τι θες, πέταξε, συμμάζεψε, βάλε μια τάξη. Παραχωρείς την εξουσία του βασιλείου σου και το βλέπεις να μεταμορφώνεται απ’ τα βρομερά μάγια που το είχαν τυλίξει. Δεν υπάρχει ντροπή ούτε και θες να κρυφτείς. Ξέρει πολύ καλά ποιος είσαι και πού κρύβεις τα απορρυπαντικά σου. Άσε που συνήθως σου σιδερώνει και τα εσώρουχα.

Ένα σοφό ρητό λέει πως κανείς δεν είναι τέλειος κι ένα σοφότερο πως τα φαινόμενα απατούν. Κι αν στον έξω κόσμο φαίνεσαι πάντα στην τρίχα, η άλλη σου πλευρά απολαμβάνει το λιώσιμο στον καναπέ με εκείνη την παλιά πιτζάμα, λερωμένος από πίτσα ή σοκολάτα, χωρίς να νοιάζεσαι για το φαίνεσθαι, μα για το είναι.

Το σπίτι υπάρχει για να νιώθεις ασφάλεια κι άνεση. Να εκτονώνεις τη χειρότερη πλευρά σου για να βγάζεις προς τα έξω την καλύτερη. Κι αν θες στο χώρο σου να γίνεται χαμός, ας γίνεται.

Πάντα θα υπάρχει η καθαρίστρια να σώσει την κατάσταση πριν έρθει εκείνος.