Τα στέκια τα φοιτητικά μας

Υμνούμε τη φοιτητική ζωή. Αυτήν για την οποία παλέψαμε τόσο, την ονειρευτήκαμε σαν τρελοί και τώρα επιτέλους την απολαμβάνουμε. Μια συνεχής προσπάθεια να ζούμε την κάθε μέρα στο έπακρον, να μη χαραμίσουμε στιγμή και να προλάβουμε να κάνουμε όλα όσα θα αναπολούμε αργότερα. Να πάμε εκδρομές, να χαθούμε από το σπίτι και να χτίσουμε φιλίες που θα κρατήσουν μια ζωή. Πηγαίνουμε σχολή μόνο για τον καφέ μετά το μάθημα και αποφασίζουμε να διαβάσουμε μόνο για την ευκαιρία να πάμε στη βιβλιοθήκη και να δούμε τι κυκλοφορεί εκεί έξω. Και φυσικά πίνουμε πολύ.

Όλα αυτά μαζί με την ΠΑΡΕΑ. Και το τονίζω, γιατί δεν είναι απλά γνωστοί, είναι πλέον οι άνθρωποί σου. Μοιράζεστε την κάθε σας μέρα, από το πρωινό βάρβαρο μάθημα, μέχρι το τέλος του πάρτι με το πρώτο φως της μέρας. Ακόμα και αν δεν είστε μαζί, η ομαδική συνομιλία παίρνει φωτιά, τα τηλέφωνα χτυπάνε μέρα-νύχτα και πια δεν είσαι σίγουρος αν αυτό λέγεται φιλία ή ψύχωση ο ένας με τον άλλο. Εγώ θα πω, πως απλά έχεις βρει ακριβώς εκείνα τα άτομα που έψαχνες για να ταιριάξεις την τρέλα και την αχόρταγη όρεξη σου για ζωή.

Φυσικά, κάθε δυνατή σχέση χρειάζεται και ένα ορόσημο, ένα σήμα κατατεθέν. Τίποτα δεν είναι πιο χαρακτηριστικό για τη φοιτητική σου παρέα, όσο τα μαγαζιά που πλέον έχουν γίνει στέκια σας. Και μόνο η αναφορά στη λέξη «στέκι», ξέρω πως οδήγησε το μυαλό σου σε εκείνα τα συγκεκριμένα μέρη που έχουν φιλοξενήσει εσένα και τους φίλους σου ήδη εκατοντάδες φορές και θα συνεχίσουν να το κάνουν μέχρι το τέλος του κόσμου. Δε λέω μέχρι το τέλος της φοιτητικής σας ζωής γιατί έχω απτά παραδείγματα πως κάτι τέτοιο ξεκάθαρα δεν ισχύει.

Καταλαβαίνεις πως ένα μαγαζί έχει γίνει πια το στέκι σας όταν δε χρειάζεται να κανονίσετε πια επίσημα το πού θα πάτε. Λες απλά ένα «στις 9» και τα υπόλοιπα εννοούνται. Γνωρίζεις όλους όσους δουλεύουν εκεί, ποιες μέρες έχει περισσότερο κόσμο και όλο τον κατάλογο απ’ έξω. Αν κάποιος σε ρωτήσει για αυτό το μέρος, κατευθείαν απαντάς «το μαγαζί μου!» και σχεδόν νιώθεις την ανάγκη να το υπερασπιστείς και να το προτείνεις σε όσους περισσότερους γίνεται.

Είναι το σπίτι της παρέας σας, εκεί που νιώθεις άνετα όταν πηγαίνεις, που περνάς απ‘ έξω και υποσυνείδητα χαμογελάς με κάποιο από τα σκηνικά που έχει γίνει εκεί. Το πιο πιθανό είναι να ήσασταν παρόντες εσύ και οι φίλοι σου στα πιο σημαντικά, αφού πλέον οι φορές που την έχετε βγάλει εκεί απλά είναι αμέτρητες. Το αποκορύφωμα είναι η στιγμή που κάποιος σε αναζητά, και σε ψάχνει κατευθείαν εκεί. Τότε είναι που σκέφτεσαι μήπως θα έπρεπε να το αγοράσεις αυτό το μαγαζάκι, αφού στη τελική εσύ το συντηρείς.

Τα μαγαζιά που αποτέλεσαν τα στέκια σας θα μείνουν εκεί ακόμα και αν εσείς φύγετε. Θα σας περιμένουν υπομονετικά, να μαζευτείτε πάλι όλοι μαζί, η παρέα των φοιτητικών σας χρόνων, να μιλήσετε και να γελάσετε σαν να μη πέρασε μια μέρα. Τίποτα δε θα έχει αλλάξει όταν καθίστε πάλι στο τραπέζι σας, παραγγείλετε τα γνωστά και τσουγκρίσετε τα ποτά σας. Το μαγαζί είναι το ίδιο, εσείς είστε πάλι όλοι μαζί και όσο και αν νομίζεις πως η ζωή προχωράει, στο τέλος απλά καταλαβαίνεις πως κάποια πράγματα δε πρόκειται να αλλάξουν ποτέ. Γιατί, μέσα σ’ αυτές τις μικρές καθημερινές συνήθειες θα βρεις κρυμμένο όλο το νόημα που έψαχνες.