Το νοιάξιμο –αν υπάρξει– δε χάνεται

«Δε χωρίζουν έτσι εύκολα οι ζωές». Είναι τάχα αλήθεια; Σίγουρα προχωράνε, αλλάζουν, εξελίσσονται. Ξεκινάς από ένα σημείο «άλφα» κι έχεις διπλά σου εκείνους. Όταν φτάσεις στο «κάπα» και γυρίσεις πίσω, βλέπεις μονάχα τους μισούς. Τι θα συμβεί άραγε όταν φτάσεις στο «ωμέγα»; Κι όλοι αυτοί που χάθηκαν, ποια σειρήνα τους έχει σταματήσει; Μπράβο για τον δρόμο που πέτυχες. Λυπάμαι για τους συνοδοιπόρους που έχασες στην πορεία.

«Άνθρωποι που αγαπήθηκαν με κόπο». Αυτό σίγουρα είναι αλήθεια. Αμέτρητες οι στιγμές σας. Γέλια, και κλάματα, κι έρωτες, και χωρισμοί, και ζήλιες, κι οικογένειες, και σπουδές, και δουλειά και τα πάντα. Μεγαλώσατε μαζί, γνωρίσατε τον κόσμο και βοηθήσατε ο ένας τον άλλο να γίνετε καλύτεροι άνθρωποι. Μάθατε να συνυπάρχετε και κάνατε υποχωρήσεις και τσακωθήκατε και πάλι καταλήξατε μαζί γιατί δε θα μπορούσατε ποτέ να είστε χωριστά. Κι όταν ερχόταν το όνομά του στα χείλη σου, φώτιζε το πρόσωπό σου· κι όταν σκεφτόσουν περιπέτειες έβαζες δίπλα δύο χαμογέλα. Το δικό του. Το δικό σου.

«Ή κι οι δυο σας ή κανείς». Και κάποτε πια ο κόσμος δυσκολεύει. Αλλάζουν οι μέρες, οι ώρες, οι πόλεις, οι άνθρωποι. Δεν τη χωράει ο τόπος τη φιλία σας, δεν τη χωράει το πρόγραμμα. Το πρόγραμμα; Σιγά-σιγά οι συμβιβασμοί λιγοστεύουν, δεν είστε διατεθειμένοι να θυσιάσετε τόσα πολλά. Μπαίνει η ζωή ανάμεσά και σας απομακρύνει κι ας είχατε πει πως κάτι τέτοιο δε θα συνέβαινε ποτέ. Κι αν μπει η απόσταση, πιο εύκολα αυξάνεται παρά μικραίνει. Κάθεσαι στη μια πλευρά κι όλο κι αχνοφαίνεται το απέναντι. Ο δρόμος δε φαντάζει και τόσο συναρπαστικός όταν είσαι μόνος.

Ισορροπία. Στην αρχή παλεύεις. Παλεύετε. Δε θα κρατηθεί από έναν η σχέση, πρέπει μαζί να προσπαθήσετε. Μα ένα βήμα να κάνεις πίσω εσύ, ο άλλος νιώθει ανόητος και κάνει δύο. Φαύλος κύκλος. Υπάρχουν στιγμές που προσπαθείτε. Ομορφαίνει η ζωή, σαν να μην άλλαξε τίποτα, σαν μη χάθηκε ποτέ κανείς. Θυμάστε τα παλιά κι αναπολείτε. Δεν κρύβει μια πίκρα μέσα της αυτή η αναπόληση; Σκέφτεσαι όμορφα που τελείωσαν. Κι αν τα εκτίμησες όσο τους άξιζαν, πόσο πονάει η σκέψη πως δε θα ξαναέρθουν;

Κι η αγάπη; Πού θα μπορούσε να έχει πάει όλη η αγάπη; Τα ονόματά σας πάντα ακούγονταν μαζί και πάντα η τελευταία κλήση ήταν δική του. Κι ας μην ξέρεις ακριβώς πώς περνάει τη μέρα του κι αν πάει καιρός που άκουσες τη φωνή του, δεν μπορεί, η αγάπη κάπου εκεί θα είναι. Το νοιάξιμο. Κι ας είναι από μακριά κι ας μη φαίνεται έντονα. Όχι, εδώ δεν υπάρχει σκανδάλη να πατήσεις.

Προσέχετε ακόμη ο ένας τον άλλο. Καμαρώνετε. Χειροκροτάτε. Κι αν αντιληφθείς τη δύσκολη στιγμή, προσφέρεις βοήθεια χωρίς να ρωτήσεις πολλά, χωρίς να θίξεις το ζήτημα «χάθηκες» και «χάθηκα». Κάποιες φορές τα λόγια περισσεύουν, κάποιες φορές το να ρίξεις ευθύνες καταστρέφει το νόημα. Μείνε φίλος κι ας μην είσαι κολλητός, μείνε σταθερός κι ας έχασες την καθημερινότητα. Αφού ενδιαφέρεσαι ακόμη, απλώς μείνε.

Πηγαίνει η σκέψη μόνη της σ’ εκείνον, θέλεις-δε θέλεις. Σε τρώει μέσα σου, δεν μπορείς να μείνεις απαθής. Γεννιούνται συναισθήματα, γιατί έχουν βαθιές τις ρίζες μέσα σου. Πώς να μην ενδιαφερθείς γι’ αυτόν που κάποτε υπήρξε το άλφα και το ωμέγα σου;

Μ’ αυτούς τους ανθρώπους η μνήμη λειτουργεί ξεχωριστά, αλλιώτικα. Διαγράφει ό,τι κι αν πλήγωσε, απομάκρυνε ή απογοήτευσε. Υπήρξαν, άραγε, στ’ αλήθεια όλα αυτά τα συναισθήματα; Θυμάσαι μόνο γέλια, αγάπη και στιγμές. Ναι, αυτά θυμάσαι πεντακάθαρα. Με ποιο κριτήριο λειτουργεί έτσι κι από ποιον άραγε να παίρνει διαταγές; Τόση αγάπη που δεν αφήνει τα δυσάρεστα να επικρατήσουν κι ας είναι πιο πρόσφατα κι ας είναι πιο έντονα σχεδιασμένα. Κι αν θέλεις να κρατήσεις την απόσταση, μέσα βαθιά ξέρεις πως δεν μπορείς. Η αγκαλιά σου ανοίγει αυτόματα και χωράει μέσα όλες τις συγγνώμες που δεν ειπώθηκαν ποτέ.

Κι όταν αποδεχθείς πως νιώθεις έτσι, ώρα να αξιολογήσεις μονάχος τα εμπόδια. Είναι αρκετά να σε κρατήσουν πίσω; Αξίζουν; Κι αν δεν μπορούν να καλυφθούν στην πράξη, γιατί άραγε να μην τα ξεπεράσεις με φαντασία; Δε χρειάζεται ο καφές την Κυριακή να είναι στο γνωστό στέκι κι ένα τηλέφωνο κάποτε είναι αρκετό.

Αν τώρα η απόσταση οφείλεται σε τσακωμό και φοβάσαι πως μόνο εσύ το άφησες πίσω, κάνε μια προσπάθεια. Μπορεί να εκπλαγείς. Δεν υπάρχουν μούτρα για να ρίξεις κι η κατάσταση μόνο προς το καλύτερο μπορεί να οδηγηθεί. Μίλησε ανοιχτά.

«Χαθήκαμε, ναι, αλλά μου λείπεις. Θέλεις να επιστρέψεις στη ζωή μου;».