Τόσα όνειρα, τόσο λίγος χρόνος

Πριν κάνα δύο μήνες, κάπου εκεί στο τέλος του καλοκαιριού, είχα γράψει ένα κείμενο για το πως, τους πραγματικούς στόχους σχετικά με τη ζωή σου, τους θέτεις τον Σεπτέμβρη. Αλήθεια δεν είναι; Τους είχες βρει, τους είχες ονειρευτεί κι είχες αποφασίσει πως φέτος θα έκανες τη διαφορά, θα έδειχνες σε όλους και κυρίως στον εαυτό σου πως όταν βάζεις κάτι στο μυαλό σου, το πετυχαίνεις. Κοίτα να δεις που έφτασε Νοέμβριος·  ας αναρωτηθούμε όλοι μαζί με μια φωνή: Πόσοι από κείνους τους στόχους έγιναν πρόγραμμα, πόσοι πρόκειται να πραγματοποιηθούν στο κοντινό μέλλον και πόσοι στην πραγματικότητα έχασαν το δρόμο τους ανεπιστρεπτί;

Κοίτα, από μένα έχεις το οκ. Σε καταλαβαίνω. Συνήθως όταν πρόκειται για νέες αρχές και καινούρια πράγματα, έχουμε όλοι μας μια τάση να γινόμαστε λίγο παραπάνω αισιόδοξοι απ’ όσο θα ‘πρεπε. Ξεκινάμε με τη φιλοσοφία του «θα τα καταφέρω όλα» και κάπου αυτά τα όλα γίνονται «έλα και να αφήσω κάτι δεν πειράζει», γίνονται «είμαι εντάξει με τα μισά», γίνονται «πάλι καλά, ένα απ’ όλα αυτά το έκανα». Ταυτίζεσαι, το ξέρω. Βγαλμένα μέσα απ’ τη ζωή είναι όλα εδώ μέσα.

Ξέρεις, βέβαια, ποιο είναι το χειρότερο; Εκείνο που δεν άφησες με ελαφρά την καρδία, αλλά αντίθετα με πόνο κι απογοήτευση. Εκείνο που έβγαλες απ’ το πρόγραμμα, όχι επειδή βαρέθηκες, το αμέλησες, λες ακόμη πως κάποια στιγμή θα το ξεκινήσεις. Όχι, αυτό που στοιχίζει στην πραγματικότητα, είναι εκείνο που δε βρήκαμε τον χρόνο να το πραγματοποιήσουμε. Που προσπαθήσαμε πολύ να το στριμώξουμε, που δεχτήκαμε να θυσιάσουμε πράγματα για να χωρέσει, αλλά τελικά πάλι δεν μπόρεσε να βρει τη θέση του στη ζωή μας. Τόσα όνειρα, τόσο λίγος χρόνος.

Υπάρχουν κάποιοι στόχοι που δεν είναι απλά ένα ακόμη bullet στη λίστα σου, αλλά κάτι περισσότερο· τους περιβάλλεις με αγάπη, τους σκέφτεσαι και τους προετοιμάζεις καιρό στο μυαλό σου πριν προσπαθήσεις να τους βάλεις σε εφαρμογή. Κι όταν έρχεται επιτέλους εκείνη η ώρα, όταν ανυπομονείς, φοβάσαι, ενθουσιάζεσαι κι αγχώνεσαι συγχρόνως, βλέπεις πως τελικά έπεσες έξω, δεν ήρθε ακόμη η στιγμή τους. Πώς να διαχειριστείς τώρα όλα εκείνα τα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν, πώς να βάλεις σε αναβολή τα όνειρα που είχαν αρχίσει ήδη να σχηματίζονται; Απογοήτευση.

Κι ύστερα έρχεται η φάση που προσπαθείς να βρεις μια  λύση. Λες «δε γίνεται, θα τα χωρέσω» και κάθεσαι κάτω με χαρτί και με μολύβι να λύσεις το αίνιγμα, να βρεις το παραθυράκι και κυρίως να μην τα παρατήσεις νικημένος. Χωρίζεις εβδομάδες, μέρες, ώρες, κάτι κόβεις, κάτι ράβεις, κλείνεις τα μάτια και διαγράφεις απ’ το πρόγραμμα πράγματα που αγαπάς προκειμένου να βρεις τον χρόνο και το χώρο για εκείνο, το σπουδαίο. Και να, κάτι κατάφερες. Αλλά ώρα να απαντήσεις στο μεγάλο ερώτημα; Αξίζει να το κάνεις μ’ αυτό τον τρόπο;

Οι συνθήκες είναι το Α και το Ω. Αν είναι να χάσεις φίλους, εξόδους, να κόψεις μαθήματα, να χάσεις τον πολύτιμο ύπνο σου, να θυσιάσεις ό,τι έχεις κι δεν έχεις, πρέπει να είσαι 1500% σίγουρος ότι δε θα το μετανιώσεις και δε θα κλάψεις κάποια στιγμή για όλα τούτα. Να είσαι σίγουρος πως καμία απ’ όλες εκείνες τις μέρες, που την έχεις γεμίσει απ’ το πρωί μέχρι αργά το βράδυ με ελάχιστα διαλείμματα, δε θα ξυπνήσεις και θα καταριέσαι για τις αποφάσεις σου. Πως δε θα αντιμετωπίσεις υπερκόπωση, πως δε θα γίνεις αντικοινωνικός, πως δε θα χωρέσεις σε ένα δίωρο Τρίτης 5-7 το ταίρι σου γιατί δεν έχεις χρόνο. Μπορείς να το κάνεις και να είσαι εντάξει; Αν ναι, βάλ’ το στο πρόγραμμα με δικό σου ρίσκο. Αλλιώς, άφησέ το για λίγο αργότερα, για ‘κείνη τη στιγμή που θα προλαβαίνεις, που θα κερδίσεις ένα και δε θα χάσεις εξαιτίας του εκατό.

Είτε περίμενες τόσο καιρό για να το ξεκινήσεις είτε απλά σου ήρθε η ιδέα και σε κατέκλυσε, σκέψου πως αν θέλεις να κάνεις κάτι που αγαπάς τόσο πολύ, καλύτερα να το κάνεις σωστά. Να του αφιερώσεις χρόνο δικό του, όχι να πετάξεις όλα όσα μέχρι σήμερα σε ευχαριστούσαν για να το στριμώξεις και να το καταπιέσεις. Είναι σίγουρο πως κάποια στιγμή θα κουραστείς, και σωματικά και ψυχικά. Είναι καλύτερο να το βάλεις στην αναμονή από το να το κάνεις τσαπατσούλικα, με προχειρότητα και πίεση. Να είσαι σίγουρος πως έτσι θα χάσει την αξία του κι αυτός που θα το έχει υποβαθμίσει θα είσαι εσύ. Είναι κρίμα μια μέρα να ξυπνήσεις φορτισμένος και να συνειδητοποιήσεις πως δε θέλεις να το κάνεις άλλο, πως βαρέθηκες και σε κούρασε. Γιατί, δε θα είναι εκείνο στην πραγματικότητα κουραστικό, αλλά εσύ που το πίεσες και το ανάγκασες να χάσει την αίγλη του και την αξία που είχε κάποτε για σένα.

Δύσκολες οι αποφάσεις ζωής. Τι θα αφήσεις πίσω, τι θα συνεχίσεις και τι θα ξεκινήσεις απ’ την αρχή. Θέλει μια συζήτηση με τον εαυτό σου, μια ειλικρινή και σκληρή συζήτηση, για το ποια πράγματα όντως μπορείς να θυσιάσεις χωρίς να σου κοστίσουν τρομαχτικά. Αν βλέπεις πως δεν μπορείς, δεν πειράζει, άφησέ το. Για λίγο. Άσ’ το να κάνει βόλτες στο μυαλό σου, να συνεχίζει να σου χτυπάει τη πόρτα και να σου υπενθυμίζει πως είναι ακόμη εδώ, ένα όνειρο που ακόμη δεν μπόρεσες να πραγματοποιήσεις. Ακόμη.

Λίγη ελπίδα πως θα έρθει η ώρα του. Θα γίνει προτεραιότητα κι όχι δεύτερη μοίρα. Θα το κάνεις σωστά, θα το κάνεις καλά κι έτσι θα το αγαπήσεις ακόμη περισσότερο. Αξίζει λίγη υπομονή ακόμη, όταν πρόκειται για κάτι τόσο σημαντικό. Θα γίνει, να το δεις. Και τότε θα είναι ο πιο καταπληκτικός στόχος που πέτυχες ποτέ.