Χωρίζουμε και το ζει κι ο κολλητός μαζί μας

Του είχες πει πως θα είσαι πνιγμένος στη δουλειά. Δεν του αρέσει να σ’ ενοχλεί, προσπαθεί πάντα να είναι διακριτικός. Μέσα στην αφοσίωσή σου, το ακούς. Τηλέφωνο. Ένα «ναι» εκνευρισμένα, ένα «είσαι καλά;» γεμάτο ταραχή. Τα παρατάς όλα, έρχεται να σε πάρει. Σε χρειάζεται. Χώρισε.

Δύσκολο πράγμα ο χωρισμός, πόσο μάλλον όταν δεν είναι δικός σου. Έχει και κλάμα και πόνο και σπαραγμό, μα εσύ δεν τα βιώνεις, κοιτάς απ’ έξω και προσπαθείς να προσφέρεις τη βοήθεια, τις συμβουλές σου, έστω ένα χαρτομάντιλο, βρε αδερφέ. Αυτός είναι κι ο ρόλος σου, ο ρόλος του κολλητού, εκείνου που θα ακούσει, θα παρηγορήσει, θα παλέψει να σώσει ό,τι ακόμη σώζεται. Ο μόνος άνθρωπος που χρειάζεται κάποιος δίπλα του, όταν νιώσει πως ο κόσμος του μόλις τον εγκατέλειψε.

Μετά την πρώτη βιαστική αγκαλιά, αρχίζει η ανάκριση. Πώς, πότε, λεπτομέρειες. Ο κολλητός προσπαθεί να μπει στο κλίμα, να καταλάβει, ενίοτε να παλέψει να μείνει αντικειμενικός. Μόλις τελειώσει η ιστορία, πνιγμένη σε δάκρυα και ξεσπάσματα, βγαίνει και το πόρισμα· «δε σου αξίζει, βρε, εσένα αυτός ο άνθρωπος!».

Η αλήθεια είναι πως ουδέτερη στάση ποτέ δε θα μπορέσει να κρατήσει. Θα πάρει το μέρος σου, ακόμη κι αν χρειαστεί να σε μαλώσει ή να σου πει ανοιχτά εκείνα που δεν τολμούσες να παραδεχθείς, πως κάπου, δηλαδή, έχεις κι εσύ άδικο. Ταυτόχρονα παλεύει να συγκρατήσει την οργή του για εκείνον που μέχρι τώρα συμπαθούσε, αλλά όχι πια τόσο πολύ, εκείνον τον υπαίτιο για το κλάμα στην αγκαλιά του. Έπεσε πλέον στα μάτια του.

Παθιάζεται, εξοργίζεται, πωρώνεται, περνάει από όλα τα συναισθήματα που η δική σου στεναχώρια δεν αφήνει να αισθανθείς. Κι εκεί βλέπεις πως πια, σ’ αυτόν το χωρισμό, δεν είστε δύο, αλλά τρεις· εσύ που χώρισες, αυτός που χώρισε κι ο κολλητός σου που βγαίνει απ’ τα ρούχα του. Κι αν εσείς οι δύο έχετε τη δυνατότητα να εκφράσετε τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας ο ένας στον άλλο, εκείνος μένει με τη δική του γνώμη πιεσμένη, να προσπαθεί να επηρεάσει μονάχα εσένα όταν στην πραγματικότητα θέλει απλά να πιάσει εκείνον και να του κάνει μονόλογο/διάλεξη/πλύση εγκεφάλου πρώτου βαθμού. Στην καλύτερη πάντα περίπτωση.

Εννοείται πως η επικοινωνία μεταξύ σας από ‘δω και πέρα είναι συνεχής κι αδιάλειπτη. Σε οποιαδήποτε υποψία εξέλιξης του έχεις τηλεφωνήσει, τον έχεις ενημερώσει, έχεις ζητήσει τη γνώμη του και την έχεις ήδη αγνοήσει. Ζητάς συγγνώμη που τον κουράζεις μα δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να παραδεχτεί κανείς σας την αλήθεια· αν μπορούσες θα τον ανάγκαζες να μετακομίσει μαζί σου, αν μπορούσε θα σου έχωνε μια σφαλιάρα να συνέλθεις. Μέχρι τότε «συγγνώμη αν σε έχω πρήξει», «μα καλά, είναι δυνατόν;». Κι η αλήθεια είναι πως πλέον όντως σε έχει προτεραιότητα, αφήνει πίσω τις υποχρεώσεις του, ακυρώνει το πρόγραμμά του και το κυριότερο σε σκέφτεται συνέχεια· είσαι, άραγε, καλά;

Ο κολλητός επιστρατεύει κάθε μέσο για να σε βοηθήσει· σε βγάζει έξω ή σε κλείνει μέσα, σε ταΐζει με γλυκά ή σε ποτίζει με αλκοόλ. Δοκιμάζει κάθε συνταγή και προσπαθεί να διαγνώσει σε ποια απ’ όλες ανταποκρίνεσαι καλύτερα. Μόλις αρχίσεις να δείχνεις μια βελτίωση κι αναθαρρέψεις, κάτι συμβαίνει και σε γυρνάει πάλι πίσω κι εκείνος εκεί, με τα γιατροσόφια του, προσπαθεί να βρει καινούριες λύσεις. Φαντασία κι υπομονή, αυτά χρειάζεται για να βρει τη θεραπεία σου.

Μέσα στη γενικότερη μαυρίλα κι απαισιοδοξία, φυτρώνει μεταξύ σας ένα πρασινάδι. Όχι γιατί κανείς σας χαίρεται, μα γιατί, ακόμη κι έτσι, ανορθόδοξα, ήρθατε λίγο πιο κοντά. Τον επέλεξες για να σου συμπαρασταθεί κι εκείνος παλεύει να είναι άξιος της εμπιστοσύνης σου. Του ανέθεσες έναν ρόλο, να σε φροντίσει κι ο κολλητός σου τον έχει αναλάβει με περισσότερη χαρά και περηφάνια απ’ όση μπορείς να διακρίνεις μέσα στη θλίψη σου. Σ’ αγαπάει και θέλει να είναι εδώ για σένα. Είναι ευγνώμων που τον άφησες να είναι όντως εδώ για σένα.

Κι όταν ακόμη λέει άσπρο κι εσύ συμφωνείς και κάνεις μαύρο, εκείνος δε σε παρεξηγεί. Μπορεί να αγανακτήσει, αλλά σε καταλαβαίνει. Ξέρει τι πραγματικά θέλεις, πού δεν μπορείς να αντισταθείς, πού σε νικάει το συναίσθημα κι όχι το μυαλό. Δε σε επικρίνει ούτε ποτέ θα γυρίσει να σου ζητήσει τα ρέστα. Θα σε μαλώσει που παίζεις στα βαθιά, μα θα έρθει κοντά σου για να μπορέσεις να ακουμπήσεις πάνω του αν χρειαστεί. Τη ζητάς αυτή τη σιγουριά του και σου τη δίνει.

Μην του απολογείσαι, δε χρειάζεται, ούτε θα χρειαστεί ποτέ. Όταν υπέγραψε το συμβόλαιο κι έγινε κολλητός σου, δεσμεύτηκε να είναι εκεί για σένα και μάλιστα απ’ την πρώτη κιόλας παράγραφο. Άλλωστε, το ίδιο δε θα έκανες κι εσύ για εκείνον; Καλές οι χαρές και τα ποτά, αλλά σαν το ξενύχτι το καταθλιψιάρικο δεν υπάρχει. Μην απορείς, όταν πια θα συνέλθεις και θα το ξεπεράσεις, μαζί θα γελάτε με κάτι τέτοιες στιγμές, γιατί όλα κάποτε γίνονται εμπειρίες, ακόμη κι οι χωρισμοί. «Θυμάσαι, ρε, τότε που είχες πέσει στα πατώματα;».

Και κάποτε το επεισόδιο φθάνει στο τέλος του. Σταματούν οι εξελίξεις, αραιώνουν τα δάκρυα, ανεβαίνει η ψυχολογία. Βοήθησαν οι ατελείωτες συζητήσεις, οι ίδιες κουβέντες σε επανάληψη, τα παρόμοια παρηγορητικά λόγια. Επιτέλους, σε έκανε να τα πιστέψεις. Μπορεί βέβαια και να τα ξαναβρήκες με το ταίρι σου, οπότε στράφι οι 10+1 συμβουλές για να τον ξεπεράσεις. Χαλάλι σου. Όπως και να έχει, πλέον είσαι καλά. Κι ο κολλητός σου; Ακόμη καλύτερα.

Σε βλέπει ευτυχισμένο μετά από καιρό και ξέρετε κι οι δύο πως χωρίς εκείνον δε θα τα κατάφερνες. Σε βοήθησε και τώρα είναι περήφανος, σε βοήθησε και τώρα είσαι ευγνώμων. Του το λες· «τι θα έκανα εγώ χωρίς εσένα;!».