Ο περιβάλλοντας χώρος στον οποίο μεγαλώνουμε, σε γενικές γραμμές, είναι για τον καθένα μας ο ιδανικός κι αποτελεί πρότυπο. Αρνούμαστε κι αργούμε να αντιληφθούμε τυχόν παθογένειες, ώστε να τις βάλουμε στα κουτιά των αρνητικών χαρακτηριστικών, για να τα ξορκίσουμε. Δυστυχώς, δεν κινούνται όλες οι οικογένειες στα πλαίσια του φυσιολογικού και κάποιες μάλιστα εκπέμπουν και τοξικότητα, ακόμα και προς τα ίδια της τα μέλη.
Μιλάμε φυσικά για εκείνους τους γονείς που θυμώνουν διαρκώς, έχουν από τα παιδιά τους υπέρμετρες απαιτήσεις και τα βάζουν στη διαδικασία να παλεύουν ακόμα και για πράγματα που δε θέλουν, απλά και μόνο για να μην τους απογοητεύσουν. Με τον τρόπο αυτό καταλήγουν να καταπιέζονται και να μη βρίσκουν τη γαλήνη, ούτε και μέσα στον οικογενειακό τους περίγυρο, ο οποίος σταδιακά τους κατατρώει.
5 χαρακτηριστικά, αυτών των γονέων, λοιπόν, είναι τα ακόλουθα:
1. Είναι επικριτικοί με τα πάντα
Ακόμα και μικρά καθημερινά πράγματα, περνάνε από λογοκρισία και είναι σίγουρο πως κάτι θα βρουν να μην τους αρέσει και να επιδέχεται βελτίωσης. Όσο σωστό και αν είναι αυτό που θα τους πεις, δεν πρόκειται να βρεις το δίκιο σου.
2. Σου γεννούν το φόβο της σκέψης σου
Είναι τόσο μεγάλο το άγχος που σου δημιουργούν σχετικά με αυτά που θα πεις ή θα κάνεις, που ακόμα και εκτός του δικού τους περιβάλλοντος, σκέφτεσαι πολλάκις πριν δράσεις. Πολλές φορές μπορεί κάποιος να θεωρήσει πως κάτι τέτοιο μπορεί να έχει και θετικό χαρακτήρα, όμως όχι. Ο αυθορμητισμός χάνεται και η λογική σε καταπίνει, κάνοντας πολλές φορές λάθος κινήσεις, λόγω του άγχους σου να κάνεις το σωστό.
3. Συνηθίζουν να μιλούν σκληρά κι απόλυτα
Νομίζουν πως με αυτόν τον τρόπο, προετοιμάζουν τα παιδιά τους για την ενήλικη ζωή και τον έξω κόσμο. Το αποτέλεσμα, όμως, δε διαθέτει έναν έτοιμο ενήλικα, αλλά έναν σκληρό κριτή του εαυτού του, αλλά και όλων των άλλων.
4. Δεν είναι ποτέ ευχαριστημένοι
Πάντα θα βρουν κάτι να πουν. Πάντα θα μπορούσες να είχες γίνει κάτι καλύτερα. Πάντα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης. Πάντα θα υπάρχει ένα ναι μεν αλλά…
5. Δεν εκφράζουν τα συναισθήματά τους
Δεν είναι οι κλασικοί γονείς που θα αγκαλιάσουν και θα παρηγορήσουν τα παιδιά τους. Δε θα εκδηλώσουν την τρυφερότητα και την αγάπη τους προς αυτά. Θεωρούν πως με τον τρόπο αυτό θα τα κάνουν μαλθακά και αυτό είναι κόκκινο πανί για αυτούς. Μια δράση-αντίδραση, που σχεδόν τους προκαλεί αναφυλαξία.
Συνήθως, οι γονείς αυτοί, προσπαθούν μέσα από τα παιδιά τους να εκφράσουν δικά τους απωθημένα και να δώσουν ζωή στα δικά τους όνειρα μέσα από τη ζωή των παιδιών τους. Δεν κατάφεραν να σπουδάσουν; Τα παιδιά τους είναι εκείνα που πρέπει να αποκτήσουν εκατό πτυχία, γιατί αυτό είναι το απόλυτο νόημα της ζωής. Δεν κατάφεραν να κάνουν έναν καλό γάμο; Πρέπει τα παιδιά τους να έχουν μια μοναχική ζωή, γιατί κανείς δε θα είναι ισάξιος τους, ώστε να τους κάνει ευτυχισμένους. Έζησαν παιδικά χρόνια με απουσία οικογένειας για οποιοδήποτε λόγο; Θα είναι τόσο εκνευριστικά παρόντες στα δικά τους παιδιά, που θα τα πνίξουν και δε θα τα αφήσουν να ζήσουν.
Γιατί όπως λέει και ο λαός: Αμαρτίες γονέων, παιδεύουσι τέκνα!
Συντάκτης: Μαρία Πορταράκη
