Ωραία τα λέμε, ωραία αναρωτιόμαστε, ωραία παραπονιόμαστε, αλλά… Εμείς θα μας διαλέγαμε για συντρόφους και συνοδοιπόρους της ζωής μας; Το πιο εύκολο είναι να κρίνουμε τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μας και δεν έμειναν και να τα βάζουμε με την αναθεματισμένη τύχη μας, που δεν μπορούμε να στεριώσουμε σε μια σχέση. Υπάρχει, όμως κι η άλλη όψη του νομίσματος, την οποία μάλλον αποφεύγουμε να αντικρίσουμε. Αυτή η όψη έχει να κάνει ξεκάθαρα με εμάς. Κι αν η κορώνα έχει να κάνει με τους άλλους, τα γράμματα είμαστε εμείς.
Σε μια ανθρώπινη σχέση, ό,τι είδους και να είναι αυτή, είμαστε πάντα δυο και η έκβαση της εξαρτάται και από τους δυο. Ποτέ δε φταίει μόνο ένας. Μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις ο ένας να έχει μεγαλύτερη ευθύνη από τον άλλον, όμως πάντα υπάρχει και ένα μικρό κομμάτι που ανήκει και στο άλλο άτομο. Πολλές φορές αδυνατούμε να αντιληφθούμε την ευθύνη μας, ακόμα και μπροστά στο προφανές, καθώς υπάρχουν κάποιες ενέργειες ή κάποιες αντιδράσεις μας, που μας φαίνονται φυσιολογικές και δράσεις υποσυνείδητες. Το φυσιολογικό μας, όμως, είναι φυσιολογικό και για το άλλο μας μισό; Ιδού η απορία.
Μεγάλο και βασικό βήμα, για να κάνουμε την ενδοσκόπησή μας, είναι τελειώνοντας μια σχέση ή κατά τη διάρκειά της, να σκεφτόμαστε πώς είμαστε εμείς απέναντι σε αυτήν. Το πιο εύκολο σαφώς και είναι να κρίνουμε και να κατακρίνουμε τον άλλον, αλλά δεν είναι μόνος σε όλο αυτό, όπως φυσικά δεν είμαστε και εμείς. Η λύση ή αλλιώς το μυστικό της επιτυχίας είναι ένα και μοναδικό: Αυτοκριτική. Κανείς δεν είπε πως είναι εύκολο για κάποιον να μπει σε αυτή τη διαδικασία. Το ακόμα πιο δύσκολο είναι να μπορέσει να αντιληφθεί τα μη φυσιολογικά μέσα στο κατά τα άλλα φυσιολογικό του πλάνο. Και κάπου εκεί ξεκινά η σκληρή δουλειά.
Θέλεις έναν σύντροφο πιστό. Να μην έχει μάτια και αυτιά για κάποιον/κάποια άλλον/ άλλη. Να είσαι το κέντρο του κόσμου του στην ερωτική του ζωή. Δε λέει κανείς πως κάτι τέτοιο είναι παράλογο. Είσαι, όμως, εσύ για εκείνον το ίδιο; Είσαι κι εσύ κατ’ αποκλειστικότητα σε αυτή τη σχέση σωματικά, αλλά και ψυχικά; Τότε ναι, θα σε επέλεγες για σύντροφο.
Επιθυμείς κατανόηση και υποστήριξη, στις δύσκολες μέρες, στις δύσκολες στιγμές αλλά και σε όλες τις καλές. Είναι φυσιολογικό. Είσαι, όμως και εσύ το ίδιο υποστηρικτικός; Ακούς τους προβληματισμούς του, τις ανησυχίες του και αντιμετωπίζεις τα προβλήματά του σαν να είναι δικά σου; Τότε ναι και πάλι, θα σε διάλεγες για σύντροφο.
Είσαι καταπιεστικός, δεν ακούς τα θέλω του άλλου και βάζεις προτεραιότητα τα δικά σου, σαν να είσαι μόνος σε αυτόν τον κόσμο; Θεωρείς πως θες να γίνεται πάντα αυτό που θέλεις εσύ γιατί αυτό είναι και το πιο σωστό και λογικό; Τότε φίλτατε, όχι, δε θα διάλεγες να σε έχεις στη ζωή σου.
Μιλάς απότομα, εκνευρίζεσαι, είσαι αντιδραστικός και δε θες και «πολλά-πολλά» με τη δικαιολογία πως έτσι είσαι εσύ. Δεν είναι έτσι και δεν αποτελεί αυτό μια καλή δικαιολογία κι ένας σωστός λόγος για να σε αντέχει κάποιος και μάντεψε… Δε θα διάλεγες έναν τέτοιο σύντροφο. Γιατί ναι, μπορεί ο άλλος να πρέπει να σε δεχτεί γι’ αυτό που πραγματικά είσαι και να μην προσπαθεί να σε αλλάξει, όμως, αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να προσπαθήσεις να βρεις την καλύτερη πλευρά του εαυτού σου και να γίνεις λίγο πιο εκδηλωτικός κι ανθρώπινος.
Δίνεις στον άλλον το χρόνο και το χώρο που χρειάζεται για να νιώθει το οξυγόνο να κυλά ελεύθερο μέσα του ή προτιμάς να καλύπτεις τις δικές σου ανασφάλειες, επιθυμώντας όλος ο χρόνος του να σου ανήκει; Αν είσαι στην πρώτη κατηγορία, τότε θα σε επέλεγες. Αν είσαι στη δεύτερη, ούτε κατά διάνοια. Μην ξεχνάς πως η προσωπική ελευθερία, σε μια σχέση, όταν δεν ξεπερνά τα φυσιολογικά πλαίσια, είναι δικαίωμα του καθένα χωρίς εξαίρεση.
Εμπιστοσύνη. Βασικό συστατικό μιας υγιούς σχέσης, για να μπορέσει να διατηρηθεί και να προχωρήσει. Όσο δύσκολο είναι να μπορέσεις να εμπιστευτείς κάποιον, άλλο τόσο δύσκολο είναι να μπορέσει να εμπιστευτεί εκείνος εσένα. Δείχνεις την καλή διάθεση να δώσεις την εμπιστοσύνη σου; Δίνεις στον άλλον αυτό που πρέπει για να μπορέσει και εκείνος να νιώσει την ανάλογη εμπιστοσύνη. Τότε ναι, well done. Αν, όμως, οι κινήσεις σου κάνουν τον άλλον να νιώθει αβέβαιος, τότε όχι. Δεν είσαι σίγουρα ο σύντροφος που θα ήθελες να έχεις. Ούτε εσύ, ούτε κανένας στη ζωή του.
Μπορείς να ενταχθείς και να σταθείς στην παρέα του; Μπορείς να επικοινωνήσεις με τους φίλους του και να τους αφήσεις να σε πλησιάσουν, αλλά το ίδιο να κάνεις και εσύ; Τότε ναι, είσαι αυτός που θα ήθελες να έχεις. Γιατί μην ξεχνάς, πως οι φίλοι του υπήρχαν στη ζωή του πριν από σένα. Είτε σου αρέσουν, είτε όχι, είτε σου ταιριάζουν, είτε όχι, είτε συμφωνείς μαζί τους είτε όχι. Είναι οι άνθρωποι που εκείνος-η επέλεξε και πρέπει να σέβεσαι τις επιλογές του-της, όπως θες να σεβαστεί και ο άλλος τις δικές σου.
Και κάπου εδώ, να πω πως αυτά ήταν μόλις λίγα από αυτά που αποζητάς και πρέπει να παρέχεις. Μα είναι τα βασικά και αποτελούν θεμέλια μιας σχέσης, για να μπορέσει να εξελιχθεί ευχάριστα. Πρέπει να τα διαθέτεις, για να μπορείς να τα απαιτείς. Έχεις κάνει, λοιπόν, ποτέ την αυτοκριτική σου; Είσαι ο σύντροφος που θα επέλεγες να έχεις στη ζωή σου; Αν ναι, keep going. Αν όχι, άλλαξε λιγάκι το τιμόνι σου. Όχι για να κουμπώσεις κάπου, αλλά να βρεις την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου, ώστε να είσαι και εσύ ο σύντροφος που κάποιος θα ήθελε να έχει.
Συντάκτης: Μαρία Πορταράκη
