Η αγωνία όλων όσοι προτιμούν τον πατροπαράδοτο τρόπο κι επέλεξαν να βλέπουν και να απολαμβάνουν το Μαέστρο μια φορά την εβδομάδα, έλαβε χθες προσωρινό τέλος, με το δεύτερο επεισόδιο. Μπορεί η δεύτερη σεζόν να βρίσκεται από την πρώτη μέρα κυκλοφορίας, στο Νetflix, όμως δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν επιλέξει να απολαμβάνουν την αναμονή τους και να δίνουν με τον τρόπο αυτό τροφή για σκέψη στον εαυτό τους, δίνοντας κι ένα ραντεβού με το καστ μέσα από τη συχνότητα του Mega, όπου χθες, συνέβη στη «ζούγκλα» της Αθήνας.
Η Σοφία βρίσκει τη δύναμη να αγγίξει την ευτυχία και να προστατεύσει τα παιδιά της, αλλά και τον ίδιο της τον εαυτό από τη δυστυχία που για χρόνια βρίσκεται βυθισμένη. Αλλάζει, εξελίσσεται. Άγγιξε τα όριά της και τα ξεπέρασε. Για όλους τους ανθρώπους έρχεται η στιγμή, αργά ή γρήγορα, να κάνουν την ανατροπή. Μια ανατροπή, που μπορεί να είναι άβολη, μα οδηγεί σε κάτι απόλυτα βολικό. Μια φράση της Σοφίας που θα μας μείνει χαραγμένη: «Το μεγαλύτερο βήμα της ζωής μου, ακόμα και με τον λάθος τρόπο». Γιατί πολλές φορές δεν έχει σημασία το σωστό και το λάθος, αλλά το βήμα και η δύναμη να το κάνεις.
Μέσα από τα μάτια της Κλέλιας, βιώνουμε τις διαφορές της ζωής στην πόλη, από τη ζωή στο νησί. Διαφορές που στην αρχή της φαίνονται τερατώδεις, μα δείχνει να τις ακολουθεί και να προσαρμόζεται, με τον δικό της, πάντα, διαφορετικό τρόπο. Η απόλαυση που της δίνει το απρόσωπο της πόλης, τη βοηθά να ξορκίσει τους δαίμονές της. Κι αν ως τότε απέφευγε τη μητέρα της, αρνούμενη να της μιλήσει, έρχεται η στιγμή που λυγίζει και καταφεύγει σ’ εκείνη. Στη μάνα, που ό,τι και να γίνει, είναι διέξοδος, λιμάνι ανακούφισης και θαλπωρής. Αρκούσε και μόνο η φωνή της, για να ησυχάσει την τρικυμία του μυαλού της. Παράλληλα, τα βίτσια του «καλού παιδιού», Φίλιππου, γίνονται αποδεκτά από την Κλέλια, αν και δεν την αντιπροσωπεύουν. Μια προσπάθεια να ξεφύγει από τα καθιερωμένα της και να ξεπλύνει τον ρομαντισμό της, θυμίζοντας πολλές σχέσεις που δε μας ταίριαξαν κι όμως επιλέξαμε να καταπιεστούμε μέσα σε αυτές από τον φόβο μη μείνουμε μόνοι.
Η συνάντηση της Κλέλιας με τον Ορέστη στο ωδείο, μετά από ένα χρόνο έλλειψης, ταράζει τα νερά. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας, που και μία μόνο σπίθα αρκεί για να γίνει πυρκαγιά και να κάψει τα πάντα στο πέρασμά του. Και κάπου εκεί, έρχεται στη ζωή της, ο πιο σημαντικός ρόλος του επεισοδίου, η Ζωή. Μια παρουσία χύμα, ιδιαίτερη, διαφορετική, δυναμική. Έχει πάρει τη ζωή στα χέρια της και τη ζει στο έπακρο, νιώθοντας την αξία της κάθε στιγμής της. Της δίνει τη δύναμη να πιστέψει στον εαυτό της. Την παρακινεί να απελευθερωθεί και να δει μια πλευρά του εαυτού της που της ήταν άγνωστη. Η «βανίλια», όπως την αποκαλεί η Ζωή, αλλάζει ρότα, χάρη σε εκείνη. Και ξαφνικά από αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς της Κλέλιας, γίνεται απώλεια και τη στιγματίζει. Χάνεται σε τροχαίο και της αποδεικνύει με τον πιο σκληρό τρόπο πως η ζωή είναι μικρή κι ανεξέλεγκτη. Ήρθε, της δίδαξε και έφυγε…
Η απώλεια της Ζωής, δίνει τη δύναμη στην Κλέλια να αναθεωρήσει κι αποφασίζει να αντιμετωπίσει τον Ορέστη και τα συναισθήματά της. Είναι μικρή η ζωή για να γεμίζει με τα απωθημένα της. Στήνει ανάστημα και δε θέλει να μένει άλλο πίσω. « Ο έρωτας πρέπει να κάνει χώρο, κάποιες φορές, για να έρθουν κάποια άλλα πράγματα, πιο σημαντικά.»
Ο Σπύρος προσπαθεί να εναντιωθεί στη φύση του, μένοντας δίπλα στη Γιάννα, για να χωρέσει στα στερεότυπα του νησιού, αδιαφορώντας για την πραγματική του ευτυχία και ψυχική γαλήνη. Ο Αντώνης, από την άλλη, δίνει τον δικό του αγώνα και προσπαθεί να εναντιωθεί στα συναισθήματά του, μα παραμένει κενός. Βρίσκει διέξοδο στο αλκοόλ. Η ψευδαίσθηση πως αυτή θα είναι η λύση στα προβλήματά του, τον αρρωσταίνει κι ανησυχεί την Κλέλια, που τον βλέπει να βουλιάζει σε μια κινούμενη άμμο, που δεν του αξίζει.
Χθες, είδαμε στις οθόνες μας ξεκάθαρα μια ακόμα μεγάλη αλήθεια εποχής. Πληθώρα ανθρώπων γύρω μας, να κάνει ο καθένας τη δική του προσπάθεια να ξεφύγει έστω και για λίγο ουτοπικά, από τα προβλήματα και τις σκληρές αλήθειες του. Ακόμα κι αν αυτή η προσπάθεια είναι μια ψευδαίσθηση κι αποτελεί λάθος διαδρομή που μετατρέπει τη διέξοδο σε πλήρες αδιέξοδο, αργά ή γρήγορα.
Η επίγευση που μας αφήνει το δεύτερο αυτό επεισόδιο, η βαφτισμένη «Ζούγκλα» του Χ. Παπακαλιάτη, κρύβει και μια γεύση βανίλιας, εκείνης που κρύβει και μια πίκρα μέσα της. Της βανίλιας, που πρωταγωνιστεί στη ζωή της Κλέλιας. Μα αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε είναι πως όπου και να πάμε, ακόμα και στην άλλη άκρη του κόσμου, ο εφιάλτης θα μας ακολουθεί, αν δεν τον αντιμετωπίσουμε!
Μέχρι την επόμενη Πέμπτη, λοιπόν, χορεύουμε σε ανισόπεδες ντίσκο.
Συντάκτης: Μαρία Πορταράκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
