«Metatravma» ή αλλιώς όταν το ΜΑΕSTRO σου σφίγγει το στομάχι

Ήρθε και πάλι η Πέμπτη, που όλοι οι τηλεθεατές περίμεναν για να συντονιστούν στη συχνότητα του Mega και να δουν μέχρι πού μπορεί να φτάσει η καλλιτεχνική ευφυΐα του Χ. Παπακαλιάτη. Ο άσσος στο είδος του δε σταματά ποτέ να μας εκπλήσσει και να μας υπενθυμίζει πως πάντα θα βρίσκει τον τρόπο για να μας δώσει το κάτι παραπάνω. Έτοιμοι, λοιπόν, να το δεχτούμε απλόχερα, αναμέναμε τις εξελίξεις…

Τίτλος επεισοδίου «Μετατραύμα». Αν μπορούσαμε να πατήσουμε παύση την ώρα εκείνη και να σταθούμε μόνο στον τίτλο και στα όσα αυτός κρύβει μέσα του, σίγουρα θα χρειαζόμασταν αρκετή ώρα, μιας και το πρώτο ερέθισμα μας είχε ήδη δοθεί. Σε κάθε τι οδυνηρό της ζωής μας, ότι κι αν συνεπάγεται αυτό, υπάρχει μια μετατραυματική περίοδος, που η διάρκεια κι η έντασή της εξαρτάται από το μέγεθος της «πληγής».

Η Μαρία παλεύει με το τραύμα της κακοποίησης, η Σοφία με αυτό της αδυναμίας της, η Κλέλια με εκείνο της απόρριψης, Σπύρος κι Αντώνης με αυτό της προσωπικής τους ταυτότητας. Μα το κυριότερο είναι το μετατραυματικό σοκ της μητρότητας της Αλεξάνδρας, η οποία μπορεί να αποτελεί ευλογία για όλες τις γυναίκες, όμως, αποτελεί μια περίπλοκη περίοδο στις ζωές τους. Όλα έχουν τη βάση και το υπόβαθρό τους κι έτσι η επιλόχειος κατάθλιψη με την οποία παλεύει η ίδια, κρύβει από πίσω το πληγωμένο παιδί που δεν έλαβε ποτέ την απαιτούμενη αγάπη και προσοχή από τη δική του οικογένεια. Το τραύμα αυτό αφήνει συναισθήματα ανεπάρκειας και κάνει τη νέα μητέρα να νιώθει πως δεν είναι αρκετή και πως δε θα καταφέρει να δώσει στο παιδί της όσα χρειάζεται, γινόμενη με τη σειρά της κι εκείνη μια τραυματισμένη οντότητα.

Η επιλόχειος κατάθλιψη απέχει παρασάγγας από τη μελαγχολία της λοχείας. Συνήθως εμφανίζεται δυο έως οκτώ εβδομάδες μετά τον τοκετό, αλλά μπορεί κι αργότερα. Οι νέες μητέρες που πάσχουν, δεν εμφανίζουν μόνο συναισθήματα θλίψης, αλλά κι έντονου άγχους. Απόγνωση, κλάμα, έλλειψη σύνδεσης με το μωρό και γενική αμφισβήτηση, είναι μερικά από τα συμπτώματα. Ενδέχεται να υπάρχει διάθεση απομόνωσης από τους πάντες και σκέψεις να βλάψουν τον εαυτό τους ή και το μωρό τους. Η προσοχή της οικογένειας, μετά τη νέα άφιξη, πρέπει να είναι εστιασμένη στη νέα μητέρα, για να γίνει άμεσα η διάγνωση και να δοθεί η λύση. Μερικές από τις λύσεις, κατά περίπτωση, είναι η επαρκής φροντίδα και υποστήριξη στο σπίτι, η ψυχοθεραπεία, η φαρμακευτική αγωγή, αν κριθεί απαραίτητο, η κατανόηση, ακόμα και η επικοινωνία με γυναίκες που το έζησαν και το ξεπέρασαν.

Η Αλεξάνδρα εμφανίζει τα σημάδια από την πρώτη κιόλας στιγμή κι αυτό είναι εμφανές στον Ορέστη. Αγνοεί την ύπαρξη του μωρού, αποφεύγει να το πάρει στην αγκαλιά της εμφανίζοντας έντονο φόβο και σκέφτεται ακόμα και να το βλάψει, μα δεν έχει το ψυχικό σθένος να το κάνει. Ο Ορέστης της δίνει το χώρο και το χρόνο και στέκεται σιωπηλός παρατηρητής, έτοιμος να επέμβει και να δώσει λύση. Μπορεί η σχέση τους να μην είναι ερωτική, είναι όμως συνοδοιπόροι στο ταξίδι της νέας ζωής που έφεραν στον κόσμο. «Θέλει κόπο να αγαπήσεις και να αγαπηθείς βαθιά. Βασικό συστατικό είναι η εκτίμηση.» , είναι τα λόγια του Ορέστη, για να περιγράψει τι είναι αυτό που λείπει από τη δική τους ζωή.

Στο επεισόδιο αυτό, βλέπουμε, επίσης, τη συνάντηση του Ορέστη με την Κλέλια, μέσα από ένα flashback από τα δικά του μάτια. Παλεύει για ακόμα μια φορά να κρυφτεί από τα συναισθήματά του, ακόμα κι από τον ίδιο του τον εαυτό. «Το άβολο συναίσθημα ενός ανθρώπου, που θέλει να κρυφτεί», όπως το χαρακτηρίζει.

Ο Αντώνης από την άλλη, εξακολουθώντας να ψάχνει τρόπους να γεμίσει τη ζωή και το κρεβάτι του, μέσω εφαρμογής γνωριμιών, πέφτει θύμα κακοποιητικής συμπεριφοράς. Μια παρέα ανδρών τον περιμένει σε ένα υποτιθέμενο σ3ξουαλικό ραντεβού κι όχι μόνο τον χλευάζει για τη σ3ξουαλικότητά του, αλλά τον κακοποιεί και σωματικά, απολαμβάνοντάς το. Bulling, το οποίο δέχεται για ακόμα μια φορά, για’ αυτό που πραγματικά είναι κι αυτό τον πληγώνει ψυχικά. Αυτό, έρχεται να μας δείξει έναν από τους πιο σημαντικούς κινδύνους της εποχής της τεχνολογίας. Πολλοί άνθρωποι, αναζητούν με τον τρόπο αυτό συντροφιά ή ηδονή, χωρίς να υπολογίζουν πως πίσω από το πληκτρολόγιο μπορεί να βρίσκεται κάποιος, ο οποίος δεν έχει τις ίδιες προθέσεις και διαθέσεις. Και κάπως έτσι, έρχεται να μας επιστήσει την προσοχή και να μας κάνει πιο επιφυλακτικούς.

Η συγκλονιστική Μαρία, προσπαθεί να συνεχίσει τη ζωή της, μακριά από τους δαίμονές της. Προσπαθεί να γελάσει, να διασκεδάσει, να ζήσει και να χαρίσει στον εαυτό της όσα τόσο σκληρά στερήθηκε, ως θύμα ενδοοικογενειακής βίας. Μα το νησί την κατακρίνει, την αποφεύγει και της γυρνά την πλάτη. Γιατί η κοινωνία αυτό ξέρει να κάνει καλύτερα από οτιδήποτε. Να αποστασιοποιείται στην πραγματική ανάγκη και στον κίνδυνο, αλλά να γίνεται στη συνέχεια ο πιο σκληρός κριτής. Ένα πρόβλημα που, ειδικά στις κλειστές κοινωνίες, διογκώνεται. Όλοι ήξεραν τι ζει και πόσο κακοποιημένη είναι, αλλά κανείς δεν επενέβη να τη βοηθήσει και να τη βγάλει από την κόλαση. Οι ίδιοι άνθρωποι, τη στιγμή της λύτρωσής της, της γυρνούν την πλάτη και τη δείχνουν με το δάχτυλο, δημιουργώντας της ενοχές που δεν οφείλει να έχει.

Θέλω να κλείσω αυτό το επεισόδιο με την ηχηρή φράση: «Η διέξοδος είναι να βρίσκεις ένα μέρος, στο οποίο είσαι πραγματικά ευτυχισμένος.» Κι εδώ έρχομαι να συμπληρώσω, πως δεν έχει σημασία ποιο μέρος θα είναι, τι πιστεύουν οι άλλοι γι’ αυτό και ποιες θα είναι οι συνέπειες. Σημασία έχει να βρεις αυτό το μέρος, για να μπορέσεις να ξεφύγεις από τη μετατραύμα ζωή σου και να πιάσεις και πάλι ουρανό. Η ζωή είναι δική σου και μόνο εσύ είσαι ικανός να τη φτιάξεις ή να την γκρεμίσεις.

Μέχρι την επόμενη Πέμπτη… Ζήσε!