«Το ίδιο που συμβαίνει με τα ν3κρά σώματα στο νερό, ισχύει και στις ανθρώπινες σχέσεις. Εξωτερικά συντηρούνται, όμως από μέσα έχει αρχίσει η αποσύνθεση.»
Δειλά-δειλά, βαδίζουμε προς το τέλος αυτού του δεύτερου κύκλου του Μαέστρο και το επεισόδιο «Toxic» ήρθε για να μας δώσει το νούμερο τέσσερα. Πέμπτη βράδυ, όπως πάντα, καθηλωμένοι στις τηλεοράσεις μας, περιμένοντας τις ανατροπές που θα μας συναντήσουν και θα συναντήσουμε.
Αν ξεκινήσουμε από τον τίτλο και μόνο, χωρίς να προχωρήσουμε στο περιεχόμενο, θα μας έρθουν στο νου αμέτρητα πράγματα για toxic καταστάσεις. Σχέσεις επαγγελματικές, προσωπικές, φιλικές, ερωτικές ακόμα και οικογενειακές. Η τοξικότητα μπορεί να επιβιώσει και να ανθίσει πάντα και παντού κι απαράβατο κανόνα πρέπει να αποτελεί η αποβολή της από τη ζωή μας. Οτιδήποτε κρύβει μια παθογένεια μπορεί να μας βλάψει και δεν έχει καμία θέση στην καθημερινότητά μας, ακόμα κι αν αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της.
Στο «τοξικό» αυτό επεισόδιο, ο Σπύρος εξακολουθεί να παλεύει με τη φύση του, στην προσπάθειά του να πάει κόντρα και να ακολουθήσει μια στερεοτυπική ζωή, που ούτε του ανήκει, ούτε του ταιριάζει. Η μητέρα του, Μαρία, προσπαθεί να τον σώσει με κάθε τρόπο από την καταστροφή και τη δυστυχία που τον περιμένει στη γωνία, αν συνεχίσει με τους ψεύτικους αυτούς ρυθμούς.
Η Μαρία, σε μια συγκινητική ακόμα παρουσία, αποφασίζει με το «βρώμικο» χρήμα που έχει στην κατοχή της, να βοηθήσει μια κακοποιημένες γυναίκες, σε μια ανεπίσημη δομή προστασίας στην Κέρκυρα. Εκεί, συναντά το σκληρό, για αρχή, πρόσωπο της υπεύθυνης, η οποία ως κακοποιημένη και η ίδια, έχει επιφυλάξεις, αλλά και μια έντονα αμυντική στάση. Μόλις η ιστορία και ο λόγος που θέλει να βοηθήσει ξεδιπλώνεται μπροστά της, δεν μπορεί παρά να ταυτιστεί μαζί της. Η Μαρία μέσα στους διαδρόμους αυτής της δομής, συνειδητοποιεί πόσο τυχερή είναι που ζει, αλλά παράλληλα πόσο τραυματισμένη ψυχικά παραμένει. Καταλαβαίνει πως χρειάζεται βοήθεια για να επουλώσει τις πληγές της. «Τι έχω περάσει θεέ μου» αναρωτιέται σπαράζοντας και μας λυγίζει.
Η Αλεξάνδρα, η οποία παραμένει βυθισμένη στη δική της κατάσταση, παλεύοντας με την επιλόχειο κατάθλιψη, δείχνει να αποδέχεται με το δικό της τρόπο το πρόβλημα, μέσα στο οποίο βρίσκεται. Όπως είναι φυσικό, η αποδοχή τη φέρνει και πιο κοντά στη λύση αυτού, δίνοντάς μας σημάδι αισιοδοξίας αλλά κι ένα σημαντικό μήνυμα: «Όταν αποδεχτείς το πρόβλημα, μπορείς και να το λύσεις.»
Μια νέα παρουσία στη σειρά, αν και για μια μόνο σκηνή, κατάφερε να μας βάλει σε βαθιά νερά. Η αδερφή του Μιχάλη, του γιατρού, μια καταξιωμένη δικηγόρος. Δίνει στον αδερφό της μια γροθιά στο στομάχι με την κρίσιμη ερώτησή της: «Είσαι σίγουρος πως έχεις αγαπήσει κάποιον τόσο, ώστε να αξίζει όλο αυτό; Τότε γιατί φοβάσαι;» Και κάπως έτσι τον αφήνει εμβρόντητο.
Ο Φάνης, από μεριάς του, βγάζει για πρώτη φορά το προσωπείο του σκληρού κι απάνθρωπου, φιλοχρήματου άντρα και του λείπει η οικογένεια. Προσπαθεί να δώσει ένα τέλος στη ζωή του, για να λυτρώσει όχι μόνο τον εαυτό του, αλλά και την οικογένειά του. Τελευταία στιγμή, όμως, δειλιάζει.
Το πτώμα ξεβράζεται, μαζί με τους φόβους των εμπλεκομένων. Κι η εξήγηση έρχεται μαζί με αυτή τη σκηνή: «Στον οργανισμό, η τοξική ουσία, μπορεί να εισέλθει με πολλούς τρόπους. Σε μια ανθρώπινη σχέση, η τοξικότητα, εισέρχεται πάντα μέσα από ένα τραύμα. Οι άνθρωποι είμαστε πολλοί και τα τραύματά μας διαφορετικά. Όσο αυτά τα αφήνουμε ανοιχτά κι εκτεθειμένα, τόσο υποφέρουμε οι ίδιοι. Τον καθένα από εμάς τον κυνηγάει κι από κάτι.»
Και ξέρετε κάτι που συνειδητοποίησα από το επεισόδιο αυτό; Όλοι κουβαλάμε τα τραύματά μας, είτε μικρά είτε μεγάλα. Όλοι συζούμε με τους δαίμονές μας κι ο μόνος τρόπος για να τους ξορκίσουμε, είναι να τους αντιμετωπίσουμε με αγάπη, όπως κάθε μικρό ή μεγάλο κομμάτι του εαυτού μας.
Μέχρι την επόμενη Πέμπτη, μέχρι το επόμενο προτελευταίο επεισόδιο, έχουμε χρόνο.
Συντάκτης: Μαρία Πορταράκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
