Οι λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Εκείνες που με το πέρασμα του χρόνου έγιναν κοφτερές και τρύπησαν τα σωθικά με λύσσα και μανία. Όλες εκείνες οι φορές που μετάνιωσες για όσα δεν είπες τη στιγμή που έπρεπε. Αυτά που έγιναν σκέψεις και εφιάλτες και σε ακολούθησαν στον χρόνο, σαν μια βαριά παρακαταθήκη των στιγμών. Όλων εκείνων των στιγμών που χάθηκαν και δε θα γυρίσουν πίσω.
Χρωστάς μια συγγνώμη. Μια βαθιά κι αληθινή, που δεν ξεστόμισες όταν η στιγμή το επέβαλλε. Ίσως από εγωισμό, ίσως επειδή δε ζύγισες την κατάσταση σωστά και δεν κατάλαβες πως την οφείλεις, ίσως γιατί δεν ήσουν έτοιμος να κουβαλήσεις το βάρος της. Βαριά λέξη η συγγνώμη. Φορτίο στην πλάτη, που μπορεί να σε λυγίσει. Ειδικά αν δεν έχει ειπωθεί. Περνά ο καιρός κι εσύ καταλαβαίνεις πόσο λάθος έκανες, ανάθεμα, που δεν την ξεστόμισες, για να λυτρώσεις και να λυτρωθείς. Συνήθως είναι αργά για να την πεις όταν το καταλάβεις. Η δύναμη της όλη είναι στην κατάλληλη στιγμή.
Στάθηκες εγωιστής μπροστά στα δύσκολα κι άφησες τον άλλον να πιστεύει πως δεν κατάλαβες τι όφειλες να κάνεις και να πεις. Εσύ βασανίζεσαι που δεν το έκανες, μα ο άνθρωπος που άφησες πίσω χωρίς να λάβει αυτό που του έπρεπε, μένει να βασανίζεται περισσότερο, για την αδικία που τον έκανες να νιώσει και να ζήσει. Είναι φορτίο αμέτρητο οι συγγνώμες, φίλε. Φορτίο για όλους όσους δεν τις ξεστόμισαν και για όλους όσους δεν είχαν την ευκαιρία να τις ακούσουν. Μάθε άνθρωπε να λες αυτά που πρέπει όταν πρέπει, για να μπορείς να κοιμάσαι τα βράδια με μαξιλάρι αναπαυτικό τη συνείδησή σου. Μην ξεχνάς πως αύριο μπορεί να είσαι εσύ ο δέκτης.
Άλλη λέξη βαριά και βαθιά, που δεν ξεστομίζεται συχνά. Το «σ’ αγαπώ». Το πιο βαθύ κι αληθινό «σ’ αγαπώ» που έχουμε όλοι μέσα μας κι αρνούμαστε να το απεγκλωβίσουμε. Τι ομορφότερο από το να το λαμβάνουμε και να το προσφέρουμε; Μα, δυστυχώς, αποφασίζουμε συνήθως να το πούμε όταν πλέον δεν έχουμε τη δυνατότητα να το κάνουμε. Σκέψου πόσα έχεις πει στη ζωή σου, που δεν έλαβαν αντίκρισμα. Περισσότερα από όσα είχαν αξία, αλλά τα έπνιξες στη σιωπή. Και κάπως έτσι, πέρασε ο καιρός κι έμειναν να σε τρώνε σαν το ξύλο το σαράκι, ή τα είπες μόνος σε έναν καθρέφτη, μιας και ο παραλήπτης δεν ήταν πια εκεί για να τα ακούσει.
«Ευχαριστώ», πόσο απλό και πόσο σύνθετο κι αυτό. Πόσες φορές στην καθημερινότητα χρειάζεται να το ξεστομίσεις, μα δεν το κάνεις γιατί το θεωρείς δεδομένο. Ευχαριστώ στη μέρα που σου ξημερώνει, στον εαυτό σου που φάνηκε δυνατός, στον διπλανό που σου προσέφερε τόσο πρόθυμα βοήθεια, σε κάποιον που σε κάλεσε να δει αν είσαι καλά, στον άνθρωπό σου που σε φρόντισε λίγο παραπάνω σε μια κακή μέρα. Είναι τόσα πολλά αυτά που αξίζουν οι γύρω μας, αλλά και εμείς οι ίδιοι, μπροστά στα λίγα που βγαίνουν από τα χείλη μας. Το «ευχαριστώ» που έχεις κι εσύ υποσυνείδητα ανάγκη να ακούσεις, αξίζει και στους άλλους, για τόσα κι άλλα τόσα που είναι κομμάτι της καθημερινότητάς σου.
Κάπως έτσι, ο χρόνος περνά και καθισμένος σε μια γωνία, κοιτώντας τη ζωή σου σαν παρατηρητής, αποφασίζεις να δράσεις και να δώσεις όλες αυτές τις παγιδευμένες λέξεις που χρωστάς και σε κατακλύζουν. Τρέχεις να προλάβεις όλους τους παραλήπτες, μα δεν είναι όλοι διαθέσιμοι. Κάποιοι είναι πολύ μακριά, κάποιοι δε βρίσκονται στη ζωή και σε κάποιους άλλους δεν έχεις πρόσβαση. Τραγική ειρωνεία. Όσους βρεις, τους ανταμείβεις έστω κι αργά κι επιστρέφεις με το φορτίο των υπολοίπων, συνειδητοποιώντας πως αυτό -μάλλον- θα το κουβαλάς για μια ζωή. Αποφασίζεις την επόμενη φορά να απελευθερώνεις τις λέξεις στην ώρα τους, ώστε να μη σε κυνηγούν αργότερα.
Μα πρόσεξε! Το πιο σημαντικό είναι να μην ξεχάσεις εσένα. Πάντα υπάρχει λόγος για μια «συγγνώμη», ένα «ευχαριστώ» και ένα «σ’ αγαπώ» στον ίδιο σου τον εαυτό.
Συντάκτης: Μαρία Πορταράκη
