Αδυναμία μας τα σκισμένα τζιν

Μπήκαν στη ζωή μας όταν Λιβάι Στρος ξεκίνησε να χρησιμοποιεί το ύφασμα από ανθεκτικό καραβόπανο για την κατασκευή τους. Η σκέψη του ήταν να μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία ανθεκτικών παντελονιών, που θ’ άντεχαν ως ρούχα εργασίας αρχικά κι όμως δεν άργησαν να γίνουν τάση και ν’ αποτελέσουν αναπόσπαστο κομμάτι της γκαρνταρόμπας κάθε ανθρώπου. Η γενοβέζικη καταγωγή τους τούς έδωσε την ονομασία τζιν.

Έκαναν την εμφάνισή τους δειλά-δειλά στις αρχές του 1860 κι είχαν μπεζ χρώμα στην αρχή, ωστόσο, σύντομα κατάλαβαν πως το μπλε χρώμα λερώνεται λιγότερο, άρα επικράτησε ως καταλληλότερη επιλογή. Αργότερα, τα τζιν επεκτάθηκαν (καθώς στην αρχή αποτελούσαν στιλιστική πρόταση για τους άνδρες) και στη δεκαετία του εβδομήντα έγιναν η απόλυτη τάση, όταν ο Γάλλος σχεδιαστής Υβ Σεν Λοράν έδωσε τη νέα αυτή πρόταση για τις γυναίκες στις παριζιάνικες πασαρέλες.

Τα τζιν μέσα από δεκαετίες έχουν προσαρμοστεί σε πολλά σχέδια και χρώματα κι όχι άδικα, αποτελούν αγαπημένη επιλογή όλων. Είναι ευκολοφόρετα και μπορούν να σε γλυτώσουν ανά πάσα στιγμή απ’ το άγχος του τι να φορέσεις σε οποιαδήποτε περίσταση. Εντυπωσιακά κομμάτια, δημιουργούν από μόνα τους ένα ολοκληρωμένο στιλ και συχνά συνδυάζονται απλά με ένα λευκό μπλουζάκι, κυριαρχώντας μες στην απλότητά τους. Έτσι γίνονται από συνήθεια λατρεία, ειδικά εκείνα που μας ταιριάζουν και μας βολεύουν τόσο, ώστε να τα νιώθουμε σαν να μας αγκαλιάζουν.

Όπως καθετί που αγαπιέται πολύ έχει ακούσει κι αντιδράσεις, αλλά κανένα αρνητικό σχόλιο δεν μπορεί να του στερήσει μια θέση στην ντουλάπα μας. Αδύνατον να φανταστούμε την γκαρνταρόμπα μας χωρίς ένα τζιν παντελόνι –κατά προτίμηση σκισμένο– κι έστω ένα τζιν πουκάμισο.

Θυμάμαι ακόμη τον ενθουσιασμό μου στην αγορά του πρώτου μου σκισμένου τζιν, όπως φυσικά και την έκφραση αμηχανίας της γιαγιάς μου. Μες στη γλυκιά της άγνοια για τάσεις και μόδα, αγχώθηκε πως έγινε κάποιο λάθος και μου το έδωσαν σκισμένο και φυσικά με παρότρυνε να το επιστρέψω για αλλαγή. Κάπως έτσι θα ήταν κι η αντίδραση της δικής σου γιαγιάς, συνοδευμένη από κάνα σταυροκόπι και καμιά ατάκα του στιλ «Έλα, Παναγία μου, τι άλλο θα δούμε!».

Η αδυναμία που έχουμε όλοι στα σκισμένα τζιν είναι κάτι το ανεξήγητο, αλλά μάλλον έτσι είναι όλα τα δυνατά πάθη. Πέρα απ’ τους μεγάλους οίκους που ορίζουν συνήθως και τις τάσεις της μόδας, στην επιλογή του τζιν ως το πιο πολυφορεμένο κομμάτι της ντουλάπας μας παίζει σίγουρα ρόλο κι η οικονομική κρίση. Κομμάτι ανθεκτικό, που φοριέται πολλές φορές, συνδυάζεται σχεδόν με τα πάντα και ταιριάζει παντού, για κάθε ώρα της ημέρας. Ένα τζιν, κατά προτίμηση μπλε και με σκισίματα, ένα αγαπημένο tshirt κι είμαστε αυτομάτως σικ και κάζουαλ για οποιαδήποτε περίσταση.

Η ποικιλία τους σε χρώματα και σχέδια τεράστια, αν και στην πραγματικότητα η μόνη μεγάλη διαφορά τους είναι η τιμή τους, ο σχεδιαστής κι η ποιότητα. Ταιριάζουν σε όλους και πάντα μας δείχνουν όμορφους, αφού μπορούμε να επιλέξουμε τη γραμμή –στενή ή φαρδιά– που μας κολακεύει περισσότερο.

Μέχρι το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο το τζιν παρέμεινε ένα ρούχο εργασίας ενώ πλέον αποτελεί εγγύηση πως θα ‘μαστε καλοντυμένοι στη βόλτα, τον καφέ ή και το ποτό μας. Σε έρευνα που έγινε στις Ή.Π.Α. αποκαλύφθηκε ότι το 90% των νέων φορούσε τζιν σε όλες τις περιστάσεις, απολύτως δικαιολογημένο, αφού ακόμα και σε γάμο να το φορέσεις, πάλι θα βρει τρόπο να σε βγάλει ασπροπρόσωπο -εκτός κι αν είσαι η νύφη, εκεί ίσως να μην είναι κι η καλύτερη ιδέα.

Διότι, όπως και να το δει κανείς, ένα τζιν, μπλε, μαύρο ή άσπρο, σκισμένο είτε πιο αυστηρό, αποτελεί βασικό κανόνα στιλ και με τους κατάλληλους συνδυασμούς πάντα ξεχωρίζει, αφήνοντας πίσω του με διαφορά κάθε άλλο κομμάτι της ντουλάπας μας.