Την πρώτη φορά που έπαιξα Super Mario θυμάμαι ότι ήμουν έξι ετών. Όσο περνούσε ο καιρός όμως, κολλούσα όλο και περισσότερο στην οθόνη της τηλεόρασης που ήταν συνδεδεμένη η κονσόλα. Απ’ την άλλη άκρη του σαλονιού, ακουγόταν η εκκωφαντική φωνή της μανούλας μου, που μου έλεγε τα κλασικά εικονογραφημένα λογύδρια των μαμάδων: «Παιδί μου θα στραβωθείς, αυτά τα παιχνίδια δεν κάνουν καλό ούτε στα μάτια, αλλά ούτε στο μυαλό.» Αν μπορούσα αυτή τη στιγμή να της τρίψω την έρευνα στα μούτρα, που αποδεικνύει το εντελώς αντίθετο, δεν ξέρω ποια θα ήταν η αντίδρασή της.

Σίγουρα οι περισσότεροι σε κάποια στιγμή στη ζωή μας έχουμε βρεθεί σε δύσκολη θέση σ’ ό,τι αφορά τα Videogames στο οικογενειακό μας περιβάλλον. Μέσα από μια τρομερή καταστροφολογία για την ύπαρξή τους, μας έχουν κάνει να αισθανόμαστε τύψεις για τις εποχές που αράζαμε στο internet cafe της γειτονιάς μας και παίζαμε League of Legends, World of Warcraft, Minecraft κ.ο.κ. Σε έρευνες, όμως, που έχουν δημοσιευτεί όλ’ αυτά τα χρόνια αποδεικνύεται ότι τα videogames τελικώς κάνουν καλό στο ανθρώπινο μυαλό και στην πορεία της σκέψης. Υπάρχουν αρκετές απ’ το 2007 μέχρι και σήμερα που έχουν δείξει ότι τα videogames είναι σύμμαχοι, τόσο στην εκμάθηση γλωσσών, τα αντανακλαστικά, την κοινωνικοποίηση όσο και στην ανάπτυξη άλλων δεξιοτήτων.

 

 

Ο μύθος ότι τα βιντεοπαιχνίδια σε αποξενώνουν, για παράδειγμα, είναι ένα απ’ τα χαρακτηριστικά που είναι ξεκάθαρος μύθος, κι αυτό φάνηκε σε έρευνα που δημοσιεύθηκε το 2010 όταν έφηβοι ρωτήθηκαν αν παίζουν μόνοι τους βιντεοπαιχνίδια, ή με φίλους τους. Το 65% των εφήβων απάντησε ότι παίζει βιντεοπαιχνίδια με φίλους, ενώ μόλις το 24% παίζει μόνο του, χωρίς καμία παρέα. Ανάμεσα στα ποσοστά αυτά, συγκαταλέγεται κι ένα 27% που παίζει παιχνίδια στον υπολογιστή ή σε κονσόλα με άτομα που δεν έχει γνωρίσει ποτέ. Ως απόρροια προκύπτει ότι τα videogames δημιουργούν στους έφηβους και στα παιδιά το αυξημένο αίσθημα της κοινωνικής ευαισθησίας σε πολιτικά και πολιτισμικά θέματα, όπως για παράδειγμα τις διακρίσεις όλων των κατηγοριών. Δημιουργούν δεσμούς με άτομα που τους συνδέει κάτι κοινό χωρίς να τους ενδιαφέρει το φύλο, η φυλή ή ο σεξουαλικός προσανατολισμός τους.

Στη συνέχεια μελετάμε και την ίδια την εξυπνάδα, όπως την καταλαβαίνουμε πιο χονδρικά. Η ταχύτητα σκέψης των περισσότερων ανθρώπων είναι ανάλογη των ερεθισμάτων αλλά και της εμπειρίας που αποκτά κανείς σε όλη την πορεία της ζωής του. Το 2008 μελετάται μια ομάδα εφήβων χωρισμένη σε τρία γκρουπ και καλείται ν’ απαντήσει σε τεστ που απαιτεί ταχύτητα σκέψης με βάση τα videogames που παίζουν, είτε σε αρχάριο επίπεδο, είτε σε προχωρημένο. Και μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων, δείχνει ότι άτομα που ήταν σε προχωρημένο επίπεδο απάντησαν  γρηγορότερα κι ορθότερα στις ίδιες ερωτήσεις.

Απ’ την αντίπερα όχθη η υπερβολή φέρνει προβλήματα κι έτσι συμβαίνει και στην περίπτωση των videogames. Αν είστε γονείς και τα παιδιά σας αφιερώνουν αρκετές ώρες παίζοντας βιντεοπαιχνίδια, θα πρέπει να βρείτε έναν μηχανισμό ισορροπίας, προκειμένου να μην τους φανεί άσχημη στην πορεία η μερική αποχή τους από αυτά, ενώ θα πρέπει παράλληλα να ελέγχετε την ποιότητα των βιντεοπαιχνιδιών που παίζουν. Σίγουρα, τα videogames που περιέχουν ταχύτητα σκέψης, αλληλεπίδραση, δυνατότητα λήψης αποφάσεων και στρατηγική είναι κατάλληλα για την ενασχόλησή τους, αλλά και για έναν ενήλικα που θέλει να ξεφύγει απ’ τα τετριμμένα. Η βία είναι ένα παρακλάδι μόνη της, που χρειάζεται τη δική της προσοχή. Αν σκεφτόσουν ότι τα videogames είναι κάτι που δε θα ακουμπούσες ποτέ στη ζωή σου γιατί σε χαζεύουν όμως, ήρθε η ώρα να αλλάξεις γνώμη. Ακούς μάνα;

 

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!

Συντάκτης: Ανδρέας Πετρόπουλος
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου