Έλα να μάθεις τι θα πει «Πατρινός»!

Η ζωή διαφέρει από πόλη σε πόλη. Όλοι πια έχουμε μάθει να ανταποκρινόμαστε σε γρήγορους κι έντονους ρυθμούς, προκειμένου να προλάβουμε όλα όσα θέλουμε να κάνουμε κι η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές οι απαιτήσεις της καθημερινότητάς μας είναι τόσο δυνατές που δε μας αφήνουν να χαλαρώσουμε απ’ το στρες και την πίεση. Υπάρχει, ωστόσο, μία πόλη στον χάρτη της Ελλάδας που δεν κοιμάται ποτέ, που οι ρυθμοί της είναι τόσο αργοί και συνάμα τόσο ρομαντικοί. Συνδυάζει τη ζωή μιας μεγάλης πόλης, αφού δε στερείται τίποτα, είναι η πρωτεύουσα του καρναβαλιού και σίγουρα την έχεις επισκεφτεί έστω και μία φορά στη ζωή σου. Ναι, καλά κατάλαβες, μιλώ για την Πάτρα.

Αυτή η όμορφη πόλη που με το που πατήσεις το πόδι σου ακούς από μακριά εκφράσεις συνοδευμένες μ’ ένα έντονο «νι» κι ένα «λι» κι η αλήθεια είναι ότι πολλοί από μας το βρίσκουμε γοητευτικό αυτό τόσο στους άντρες όσο και στις γυναίκες. Είναι η βασική διαφορά της τοπικής διαλέκτου που ξεχωρίζει έναν Πατρινό απ’ τους υπόλοιπους ανθρώπους κι η ντοπιολαλιά είναι πάντα σέξι χαρακτηριστικό. Στην Πάτρα πολλές φορές, επίσης, θ’ ακούσεις τη λέξη «μινάρας» –κάτι σαν «μαλάκας»– κι αν είσαι Πατρινός θα καταλάβεις αμέσως ότι δε στο λένε για καλό.

Είναι φοιτητούπολη και στη συμπλήρωση των μηχανογραφικών δελτίων οι σχολές της είναι πρώτες σε προτίμηση απ’ τους υποψηφίους. Οι φοιτητές –όταν δε διαβάζουν– γεμίζουν καθημερινά τις καφετέριές της. Είναι η πρωτεύουσα του καφέ και γενικότερα το άραγμα για καφεδάκι είναι η καθημερινότητα ενός Πατρινού. Δε χρειάζεται ραντεβού για να κανονίσει από νωρίς και μέρες πριν. Αρκεί ένα τηλεφώνημα, αφού η απόσταση είναι πραγματικά μικρή, αν αναλογιστεί κανείς ότι οι περισσότεροι Πατρινοί έχουν άμεση πρόσβαση σε όλο το κέντρο ακόμα κι όταν μένουν μακριά. Είναι μια πόλη που αγαπάει το έξω και που παρά την οικονομική κρίση στηρίζεται στους φοιτητές της. Αν κατέβεις μια βόλτα στο κέντρο και συγκεκριμένα στον πεζόδρομο της Ρήγα Φεραίου θα διαπιστώσεις ότι στις καφετέριες δεν πέφτει κυριολεκτικά καρφίτσα, ό,τι μέρα κι ώρα κι αν είναι.

Η Πάτρα δε διαφέρει σε τίποτα απ’ τις υπόλοιπες μεγάλες πόλεις, αφού πέρα από μεγάλη αγορά, πολλές επιλογές διασκέδασης και κόσμο, έχει ένα τεράστιο λιμάνι που σφύζει από ζωή κι αποτελεί τον κόμβο σύνδεσης μεταξύ Ιταλίας, Κεφαλλονιάς κι Ιθάκης. Το χαρακτηριστικό εκείνο που την κάνει ξεχωριστή σε σχέση με άλλες πόλεις είναι ότι όλοι οι δρόμοι της οδηγούν στη θάλασσα.

Όταν συναντήσεις για πρώτη φορά έναν Πατρινό, σίγουρα δε θα σου περάσει απαρατήρητος. Διακρίνεται για εκείνο το ταμπεραμέντο του που είναι τόσο εκρηκτικό και κανείς άλλος δε διαθέτει. Είναι φιλόξενος κι αγαπησιάρης, ακόμα κι αν τον πειράξεις δε θα σου το κρατήσει μανιάτικο, αντ’ αυτού θα σε κεράσει κι ένα ποτάκι. Είναι ξενύχτης και χαΐστας, μα πάνω απ’ όλα είναι ένας τρελός καρναβαλιστής, αφού όπως και να το κάνουμε η διασκέδαση είναι στο DNA του. Ναι, η Πάτρα είναι η πρωτεύουσα του καρναβαλιού και κάθε χρόνο όλη η Ελλάδα την πλημμυρίζει προκειμένου να νιώσει έστω και για μία φορά τι πάει να πει να είσαι Πατρινός.

Αν τύχει και μελαγχολήσεις, αρκεί να κάνεις μια βόλτα στα σκαλάκια στην Αγίου Νικολάου ή στο δασύλλιο, εκεί που βλέπεις όλη την Πάτρα στα πόδια σου και κάθε έννοια σου και προβληματισμός σου εξαφανίζονται μαγικά. Τις Κυριακές, ο Πατρινός κάνει βόλτα στα Ψηλά Αλώνια σε μια απ’ τις ομορφότερες τοποθεσίες της πόλης κι εδώ που τα λέμε είναι must προορισμός.

Ο Πατρινός δε χρειάζεται να κάνει μεγάλο ταξίδι προκειμένου ν’ απολαύσει τη θάλασσα και το μπάνιο του, καθώς η Καλογριά απέχει μόλις είκοσι λεπτά απ’ την πόλη κι είναι ένας απ’ τους πιο όμορφους και ξακουστούς προορισμούς της Δυτικής Ελλάδας. Η Πάτρα διακρίνεται για την ποικιλομορφία της και για τα χαρακτηριστικά εκείνα που την αναγάγουν σε μια πόλη με πολιτισμό. Το 2006 ανακηρύχθηκε Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης κι όχι άδικα, κάτι που διαπιστώνεις κάνοντας μια βόλτα στο κέντρο της. Απ’ την πλατεία Γεωργίου μέχρι και τα Ψηλά Αλώνια στην Πάτρα θα δεις πραγματικά μια πόλη αντάξια μας όμορφης Ευρωπαϊκής χώρας.

Γεννήθηκα στην Πάτρα και κάθε φορά που γυρνάω εκεί μια ανατριχίλα με γαργαλάει κι ένα καμάρι με γεμίζει. Γιατί κάθε φορά που αντικρίζω εκείνη τη γέφυρα, που ενώνει τη Δυτική με τη Στερεά Ελλάδα και βλέπω το ναό του Αγίου Ανδρέα νιώθω την καρδιά μου να φτερουγίζει και σκέφτομαι πόσο ευλογημένος είμαι που γεννήθηκα σ’ αυτήν την πόλη. Σε μια πόλη με πολιτισμό, αξίες κι ιδανικά.

Γιατί η αλήθεια είναι πως όποιος κι αν είναι ο τόπος που γεννήθηκες,  πάντα θα σε στοιχειώνει γλυκά κι όμορφα. Γιατί, φίλε μου, θα σου πω αυτό που λέω σ’ όλους: «Πατρινός δε γίνεσαι· γεννιέσαι!».