Επιστρέφουν μόλις χωρίσουν μ’ αυτόν για τον οποίο σ’ άφησαν

Θέλουμε συνήθως, ακόμα κι όταν δεν μπορούμε, να τα έχουμε όλα οριοθετημένα στο μυαλό μας. Είναι η ανάγκη μας να βάλουμε τη ζωή μας σε τάξη, να μη σκεφτόμαστε πισωγυρίσματα που δε μας ταιριάζουν, να μην πνιγόμαστε σε λάθος αγκαλιές και πριν να  ‘ναι αργά να σκεφτόμαστε κι οι ίδιοι λιγάκι τον εαυτό μας.

Όλες οι σχέσεις κάνουν τον κύκλο τους κι αργά ή γρήγορα οι περισσότερες απ’ αυτές καταλήγουν στον κάλαθο των αχρήστων, παίρνοντας μαζί τους συναισθήματα κι έναν έρωτα που δεν κατάφερε να σταθεί, τελικά, στο ύψος των περιστάσεων. Όμως, πριν μιλήσεις για κυνισμό, θα σου πω μια ιστορία.

Κάποτε ήταν ένα ζευγάρι γνωστών μου που όλα στη μεταξύ τους ζωή έδειχναν να κυλούσαν τόσο όμορφα, θεμελιωμένα σε μια ειλικρινή αγάπη. Κυκλοφορούσαν δίχως να τους νοιάζει τι θα πει ο κόσμος και ζούσαν ο ένας για τον άλλο. Βράδια αξημέρωτα που οι δύο σάρκες γίνονταν μία. Φυσικά και δεν ήμουν ο stalker της ζωής τους, αλλά οι εξιστορήσεις και τα χαμόγελα και των δύο περιέγραφαν μια ιδανική σχέση, απ’ αυτές που σπάνια πια συναντάς στην εποχή μας.

Κι ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, ένα πρωί, μετά από μια συζήτηση με τον φίλο μου κατάλαβα ότι δεν ήταν πια όλο τόσο ιδανικά. Η σχέση τους διαλύθηκε από ένα τρίτο πρόσωπο κι αφού μπήκε ανάμεσά τους κι έγινε η αιτία ή απλά η αφορμή για να χωρίσουν, αποφάσισε να επιστρέψει στο δικό του δοκιμασμένο και σίγουρο.

Πότε δε θα καταλάβω την ανασφάλεια εκείνων που επιστρέφουν σε κάτι που τους δίνει τη σιγουριά (ή συχνά την ψευδαίσθησή της), πιστεύοντας πως ο άλλος θα είναι πάντα εκεί και θα περιμένει σαν την πιστή Πηνελόπη! Μόνοι τους επιλέγουν να φύγουν κι ύστερα γυρίζουν στο δοκιμασμένο τους, νομίζοντας πως θα ‘ναι όλα έτσι όπως τα άφησαν.

Τίποτα δεν είναι δεδομένο, μα δε λέμε να το χωνέψουμε. Ας φροντίσουμε τουλάχιστον να μας παραδεχτούμε πως όταν πισωγυρίζουμε δεν είναι η αγάπη που μας επιστρέφει αλλά η ανασφάλειά μας, ακόμα κι αν δεν αντέχουμε να το παραδεχτούμε. Όταν μια σχέση τελειώσει, πιθανότατα η επόμενη απ’ τη φυγή μας, μας κυριεύει ο φόβος της μοναξιάς και πως τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμα. Έτσι επιστρέφουμε στα οικεία, τα σίγουρα, στο πρόσωπο το οποίο χωρίσαμε για χάρη κάποιου άλλου, νομίζοντας ότι εκεί θα βρούμε τη συναισθηματική γαλήνη που χρειαζόμαστε.

Γυρνώντας όμως, το πιθανότερο είναι πως θα συναντήσουμε έναν ξένο, καθώς ο χρόνος και πόσο μάλλον η πληγή (που εμείς, μάλιστα του ανοίξαμε) αλλάζουν έναν άνθρωπο και χτίζουν ένα τείχος ανάμεσά μας, ακόμα κι αν εμείς μετανιώσουμε και θελήσουμε να κλείσουμε σωστά τον κύκλο που δεν τερμάτισε τότε όπως του άξιζε.

Η αλήθεια είναι πως όσο κι αν θέλουμε να ‘χουμε τον έλεγχο των αντιδράσεών μας, συμβαίνουν πολλά καθημερινά στη ζωή μας, τόσα που συχνά μας παρασύρουν και μας βγάζουν εκτός ορίων, έτσι δεν αποκλείεται να δράσουμε ανεύθυνα από παρόρμηση κι ύστερα να μετανιώσουμε αληθινά. Οι πρώην σύντροφοί μας, όμως, δεν είναι το καταφύγιό μας, για να ‘χουν κάποια υποχρέωση να μας περιμαζέψουν, να μας συγχωρήσουν και να μας δεχτούν πίσω. Ειδικά απ’ τη στιγμή που εμείς αποχωρήσαμε, προδώσαμε την εμπιστοσύνη τους για έναν άλλο άνθρωπο, φερθήκαμε εγωιστικά, επιφανειακά κι ανώριμα.

Τα θέλουμε όλα δικά μας, δε δεχόμαστε τις ήττες μας κι ύστερα προσπαθούμε να διεκδικούμε συνεχώς, ακόμα κι αυτά που μόνοι μας απορρίψαμε. Ο έρωτας, όμως, δεν είναι ένα τρόπαιο που θα κερδηθεί απ’ όλους, με το έτσι θέλω. Θέλει προσπάθεια, αντοχή και κυρίως ειλικρίνεια.

Όταν ένας πρώην αποφασίζει να επιστρέψει δίπλα σου (αφού χωρίσει με το πρόσωπο για το οποίο σε άφησε), τις περισσότερες φορές, δεν το κάνει γιατί καθυστερημένα συνειδητοποίησε πόσο σ’ αγαπά, αλλά πόσο αγαπά τον εαυτό του και πόσο μισεί και φοβάται τη μοναξιά του. Η ανασφάλειά του τον γυρίζει στα παλιά και γνώριμα κι η εγωπάθειά του τον κάνει να πιστεύει πως θα τον δεχτείς.

Είναι, όμως, έτσι ο έρωτας κι οι ανθρώπινες σχέσεις στην πραγματικότητα; Σαν την επιστροφή μιας χαλασμένης συσκευής απ’ το σέρβις, αφού τελείωσε η εγγύησή της και δεν πέτυχε η αντικατάστασή της;