Η παύση πρέπει να προηγείται της νέας αρχής

Είναι αρκετές οι στιγμές στη ζωή του ανθρώπου που διακρίνονται από μεταβλητές που αλλάζουν άρδην στο πέρασμα του χρόνου. Επιλέγουμε ν’ αλλάξουμε πράγματα και καταστάσεις στη ζωή μας, ακόμη και στον χαρακτήρα μας πολλές φορές, γιατί έτσι πιστεύουμε ότι θα νιώσουμε αρκετά καλύτερα. Είναι και οι συνθήκες που μας το υπαγορεύουν, ή ο ίδιος ο χρόνος που περνά και μας διδάσκει.

Συχνά ακουμπάμε τα θέλω μας κάπου στη γωνία, μη βλέποντας πολλές φορές πως οι επιθυμίες μας είναι αυτές που θα άξιζε να είναι για εμάς η προτεραιότητα κι όχι τα υπόλοιπα που μας επιβάλλουν ή φέρνουν οι άλλοι. Ζούμε εντός μιας ζώνης ασφαλείας και φοβόμαστε να κάνουμε το επόμενο βήμα καθώς μια καινούρια αρχή φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο να συμβεί αμέσως μετά το τέλος. Πράγμα που δεν έχουμε καταλάβει πως δε χρειάζεται, καθώς τίποτα δεν ξεκινάει σωστά, αν αφού τελειώσουμε ό,τι κάναμε προηγουμένως, δεν αφιερώσουμε λίγο χρόνο σε μια ωραία παύση. Έτσι, η ζώνη ασφαλείας μας είναι η μόνη περιοχή κίνησής μας.

Η ερευνήτρια Brene Brown δίνει τη δική της απάντηση σχετικά με τη ζώνη ασφαλείας: «Οι περισσότεροι άνθρωποι βρίσκονται στην περιοχή αυτή για πολλά χρόνια και δεν κάνουν το βήμα να βγουν μέσα απ’ αυτήν, γιατί πιστεύουν ότι έχουν πρόσβαση σε αρκετή αγάπη, χρόνο και θαυμασμό». Άρα είναι θέμα του «αρκούμαι σε αυτά που έχω» ή του «δεν ασχολούμαι να δω αν θέλω και κάτι άλλο»; Πότε είμαστε σίγουροι ότι πρέπει να κάνουμε μια παύση στη ζωή μας, να τραβήξουμε μια κόκκινη γραμμή που θα σημάνει το τέλος, κάνοντας μια νέα αρχή;

Είναι απλό. Όταν αισθανόμαστε κούραση που φτάνει να αλλοιώνει την ποιότητα ζωής μας. Ψυχική και σωματική. Τότε ξέρεις ότι πρέπει να δώσεις τέλος, κάνοντας μια παύση, πριν το επόμενο και νέο σου βήμα. Η ανάσα αυτή μπορεί να αποτελείται από διακοπές σ’ ένα αγαπημένο σου νησί που στερήθηκες, λόγω της προηγούμενης δουλειάς σου, ή μιας σχέσης που ήσουν συνεχώς γαντζωμένος πάνω της και δεν έκανες βήμα μόνος. Μπορεί να είναι ένας καλός ύπνος, μια μέρα που θα σπάσεις τη διατροφή σου ή μια μέρα που θα την ξεκινήσεις. Μπορεί να είναι απλώς το απόλυτο τίποτα, με σένα να κοιτάς το ταβάνι.

Ο άνθρωπος είναι ένα απόλυτα συνειδητοποιημένο ον και γνωρίζει πώς θα οργανώσει το επόμενο βήμα, αρκεί να δώσει χρόνο στον εαυτό του να το δομήσει. Κάνοντας λοιπόν αυτή την παύση που προηγείται μιας νέας αρχής, παίρνει τις σωστές αποφάσεις και βάζει στόχους που δεν αποφασίζει εν θερμώ. Στο τέλος, καταλαβαίνει ότι αυτό έπρεπε να κάνει πολύ καιρό πριν. Ένα διάλειμμα καθόλου προγραμματισμένο, αλλά απόλυτα ταιριασμένο με τα δικά του θέλω.

Είναι σημαντικό να μπορούμε να ζυγίζουμε τα πράγματα, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να οδηγηθούμε σε ζωές που όντως έχουμε επιλέξει με κριτική σκέψη. Και η σημαντικότητα ενός μικρού break σ’ οτιδήποτε καινούργιο κάνουμε, όπως και σε κάθε παλιό που τελειώνουμε, είναι τεράστια. Μας βοηθάει να οργανωθούμε καλύτερα για το μέλλον και να θέσουμε στόχους, που ίσως δεν έχουμε καν ονειρευτεί.

«Ό,τι δεν αρχίζει σήμερα, ποτέ δεν τελειώνει αύριο». Γκαίτε.