Κάνε μια βουτιά στα παλιά οικογενειακά σου άλμπουμ

Εικόνες, αποτυπωμένες πάνω σε γυαλιστερό χαρτί, που μας θυμίζουν στιγμές απ’ την παιδική μας ηλικία, τον πρώτο μας έρωτα, γλέντια με την οικογένειά μας, την ορκωμοσία μας για το πτυχίο και μια εσάνς απ’ την προσωπικότητά μας σ’ όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας· όλα κάτω από την ομπρέλα της φωτογραφίας. Οι στιγμές που κρατάμε για χρόνια αποτυπώνονται σε ένα κλικ και μένουν ως ντοκουμέντα για τη μετέπειτα ζωή μας.

Συνήθως οι άνθρωποι επιλέγουμε να κρατάμε τις πιο όμορφες αναμνήσεις αποτυπωμένες πάνω σε μια φωτογραφία, τις στιγμές που θα είμαστε χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι δίχως έγνοιες και προβλήματα κι αυτό ίσως είναι και λάθος, γιατί το πιο όμορφο και το πιο νοσταλγικό θα ήταν πού και πού να θυμόμαστε πότε υπήρξαμε στα κάτω μας και τελικά καταφέραμε να ξανασταθούμε στα πόδια μας, συγκρίνοντας εκείνες τις στιγμές με το τώρα.

Είναι φυσικά και η ανάγκη να κρατάμε μικρά ψήγματα ευτυχίας στο χρονοντούλαπο, γιατί πάντα θα μας θυμίζουν ότι υπήρξαμε παιδιά, ότι γελάσαμε όσο ποτέ άλλοτε κι ότι κανένας δεν κατάφερε να μας στερήσει αυτήν την ανεμελιά, ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές. Μια επίσκεψη στο πατρικό μας, πολλές φορές είναι η αφετηρία για να θυμηθούμε όμορφες στιγμές που έχουμε ζήσει με αγαπημένα μας πρόσωπα, κοιτάζοντας παλιές φωτογραφίες και νοσταλγώντας εκείνες τις εποχές.

Ένα ξεφύλλισμα στα οικογενειακά άλμπουμ είναι αρκετό για να μας θυμίσει πως η ζωή είναι για να εξελίσσεται και μέσα απ’ αυτή οι άνθρωποι βρίσκουν αφορμές για ν’ αγαπούν και ν’ αγαπιούνται. Να γίνονται καλύτεροι και να σκέφτονται πως ίσως κάποτε μπορεί να υπήρξαν δύσκολοι άνθρωποι, ίσως να πέρασαν και πιο απόμακρες φάσεις, να θυμήθηκαν πως κάποτε, τότε, πέρασαν από ένα κομβικό σημείο κι άλλαξαν όλα μέσα τους.

Μερικές φορές οι οικογενειακές φωτογραφίες είναι κι αυτές που πυροδοτούν εντάσεις ανάμεσα στις οικογένειες. Μας κάνουν να θυμόμαστε στιγμές που κάναμε την προσωπική μας επανάσταση, αλλά μας αγαπούσαν ό, τι κι αν τους κάναμε κι αυτή η αγάπη δεν άλλαζε στο πέρασμα του χρόνου. Ξεφυλλίζοντας το άλμπουμ της ζωής σου θα σου ξεφύγει ένα «Κοίτα τι ήσυχο παιδάκι που ήμουν μικρό» για να συμπληρώσουν οι γονείς σου «Ίσως να μη θυμάσαι τα τέρατα που έκανες μικρός. Ακόμη θυμάμαι εκείνο το μαρμάρινο το τραπεζάκι που αναποδογύρισες. Πού βρήκες τη δύναμη και το έκανες;» λέει η μάνα σου. «Δεν ήσουν παιδί εσύ, βιολί ήσουν.» συμπληρώνει κι ο πατέρας.

Οι οικογενειακές στιγμές που αποτυπώνονται σ’ ένα άλμπουμ πάντα έχουν πλάκα και κυρίως όταν δέκτες είναι και συγγενείς που συμμετέχουν στην ανάμνηση αυτή και κάτι πάει να σου ξεφύγει, προσπαθώντας να το μαζέψεις όπως-όπως μη γίνει μάχη στο σαλόνι κάποια Κυριακή μεσημέρι μετά το γεμιστό κοτόπουλο. Όμως μια λέξη απ’ τη θεία σου για το ντύσιμό σου όταν ήσουν σε μικρότερη ηλικία και το μαλλί σου, είναι αρκετά για ν’ ανάψουν και πάλι τα αίματα. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις εκείνη τη στιγμή, είναι να μη μιλήσεις εσύ, αλλά ν’ αφήσεις τους άλλους να βγάλουν το φίδι απ’ την τρύπα. Όταν ξεφυλλίζουμε τα οικογενειακά άλμπουμ, ένα είναι το σίγουρο και είναι κανόνας· όλοι θα έχουν κάτι να πουν!

Κάποτε βγάζαμε φωτογραφίες τις πιο σημαντικές στιγμές μας κι είχε κάθε φωτογραφία νόημα και ξεχωριστή αξία. Ήταν αφορμή για συζήτηση και μαζώξεις στο σαλόνι, ήταν ο τρόπος να δείξεις τη ζωή σου στους ανθρώπους σου, ή και σε σένα τον ίδιο για να δεις από πού ξεκίνησες και πού έχεις πια φτάσει. Καλό θα είναι ν’ ανοίγουμε τα οικογενειακά μας άλμπουμ για να φτιάχνει η διάθεσή μας, βλέποντας εκείνες τις στιγμές που μας διαμόρφωσαν ως χαρακτήρες. Κολλημένοι στους αγαπημένους μας ανθρώπους, μ’ ένα μειδίαμα στα χείλη για όσα θα έρθουν και για όσα θα ζήσουμε. Κι αν έφυγαν μερικοί κι ας αλλάξαμε κι ας μη γίνουμε ξανά όπως ήμασταν. Ένα στιγμιότυπο έχει μείνει στην ιστορία.

Άλλωστε το είπε και ο Άντι Γουόρχολ: «Το πιο ωραίο πράγμα σε μια φωτογραφία είναι ότι δεν αλλάζει ποτέ, ενώ οι άνθρωποι σ’ αυτήν αλλάζουν.».