Μαλωμένοι με τον προσανατολισμό

Ακόμη μια τυπική μέρα, σαν όλες τις άλλες, ξεκίνησε και το ραντεβού σου αυτή τη φορά είναι κάπου στα βόρεια προάστια. Αφού σενιαριστείς κι ετοιμαστείς, μπαίνεις στο αμάξι, βάζεις μπροστά τη μηχανή και μετά από λίγα λεπτά και κάποια μέτρα απόσταση δεν ξέρεις από ποιο δρόμο πρέπει να συνεχίσεις. Αν ζούσες κάπου στο 1980 θα σου έλεγα ότι μάλλον είσαι καταδικασμένος να χαθείς, αδερφέ μου, εκτός κι αν σε βοηθήσει κανένας περαστικός ή καμιά ταμπέλα που έχει ξεμείνει στον χωματόδρομο, να σου επισημαίνει ότι πρέπει να στρίψεις δεξιά, για παράδειγμα, ή να το πάρεις όλο ευθεία για να βγεις στην κεντρική οδό. Για καλή σου τύχη, όμως, ζεις στην εποχή της τεχνολογίας. Μια εποχή που εκτός απ’ τα social media μας έφερε και τα μηχανάκια με τις πιο αισθησιακές φωνές του δρόμου: τα GPS.

«Στρίψε δεξιά κι ο προορισμός σου σε λίγα μέτρα –πόσα είναι αυτά δε μας λέει– θα βρίσκεται στ’ αριστερά.» Μια φωνή που αντηχεί καθημερινά στ’ αφτιά σου και φυσικά έχει την πρώτη θέση στο αμάξι σου. Στο επόμενο φανάρι μην κάνεις πως δε βλέπεις τη στροφή, φιλαράκι, αφού στο λέει ο πολυτιμότερός σου φίλος. Η αλήθεια είναι πως ορισμένοι αυτόν τον ψηφιακό κολλητό τον χρειαζόμαστε περισσότερο απ’ τον καθέναν, όσο κι αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε πολλές φορές, παριστάνοντας τους Μαγγελάνους. Μας έχει γλυτώσει από βέβαια amber alert, αφού μπορεί ανά πάσα ώρα και στιγμή να μας δείξει τον δρόμο και τη σωστή κατεύθυνση για να μη χαθούμε. Σαν το αστέρι της Βηθλεέμ ένα πράγμα, με τη μόνη διαφορά ότι αυτό το αστέρι έχει φωνή, χάρτες κι εγγυημένο πλάνο για να μην καθυστερήσεις τραγικά στο ραντεβού σου.

Είναι κάτι σαν φύλακας άγγελος για όλους εμάς που κυκλοφορούμε στους δρόμους με αυτοκίνητο ή ακόμη και πεζοί, με μηδενική αίσθηση προσανατολισμού και το μοναδικό ταλέντο να χανόμαστε κάθε φορά κάπου στα μισά της διαδρομής ή και στην αρχή της ακόμη. Ναι, είμαστε εκείνοι που αναθεματίζουν την ώρα και τη στιγμή που το mobile internet δεν πιάνει στα στενάκια και πρέπει να μαντέψουμε μόνοι μας τον προορισμό. Πάλι καλά να λέμε που εμφανίζονται σχετικά συχνά στον δρόμο μας περιπτεράδες, για να κάνουμε μια στάση για τσίχλες κι οδηγίες.

Αν δε φανούμε ιδιαίτερα τυχεροί και δεν πετύχουμε καν κάποιον περαστικό, η επόμενη κοντινή λύση είναι να το αφήσουμε στην τύχη του κι όπου μας βγάλει. Αφού θα χαθούμε που θα χαθούμε, τουλάχιστον ας το πάρουμε απόφαση μια ώρα αρχύτερα, να ζήσουμε και την περιπέτεια. Γιατί, όμως, να παιδευόμαστε έτσι όταν υπάρχει εκείνη η μαγική εφαρμογή που μπορεί να μας εξασφαλίσει το ότι θα φτάσουμε ασφαλείς στον προορισμό μας; Ακόμη κι οι ταξιτζήδες, που τάχα ξέρουν κάθε δρόμο, την εμπιστεύονται. Κι ευτυχώς, δηλαδή, διαφορετικά θα πληρώναμε διπλά τις κούρσες με τους κύκλους που θα κάναμε.

Είστε, λοιπόν, εσείς με την καλή αίσθηση του προσανατολισμού, τη δυνατή μνήμη σε ό,τι αφορά οδούς και το αλάθητο ένστικτο κι είμαστε κι εμείς που χρειαζόμαστε GPS για να πάμε απ’ τη μια άκρη του δρόμου στην άλλη, ακόμα κι αν δεν έχουμε απομακρυνθεί καν απ’ τη γειτονιά μας. Είμαστε αυτοί που η παρέα ποτέ δεν εμπιστεύεται να την πάμε κάπου, αφού μια φορά ξεκινήσαμε για Νέα Σμύρνη και φτάσαμε Κηφισιά. Είμαστε διαρκώς αφηρημένοι και ξεχασιάρηδες, γι’ αυτό το GPS είναι ο απόλυτος οδηγός επιβίωσης για όλους μας που δεν τα πάμε καλά με τους δρόμους και τις κατευθύνσεις.

Βέβαια, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, δεν είναι και λίγες οι φορές που παρότι ακολουθήσαμε βήμα-βήμα τις οδηγίες (ή έτσι, τουλάχιστον, πιστεύουμε) βρεθήκαμε στου διαόλου τη μάνα, αλλά δεν πειράζει, το συγχωρούμε, όλοι κάνουμε λάθη και χωρίς αυτό εμείς σίγουρα θα κάναμε περισσότερα.