Με το ζόρι δηλαδή να κάνουμε κουτσούβελο;

Ζούμε σε μια εξαιρετικά περίπλοκη εποχή, με αρκετές δυσκολίες και διαρκώς βρίσκουμε μπροστά μας αυτή την οικονομική κι επαγγελματική  στασιμότητα. Τα πιο βασικά κομμάτια του παζλ της καθημερινότητάς μας δεν είναι δεδομένα, όσο κι αν θέλουν να μας περάσουν κάποιοι το μήνυμα πως όλα είναι βατά. Κι αυτό, δεν είναι ένα ακόμη παραμύθι με πύργους και δράκους, είναι η πραγματικότητα. Οι διαπροσωπικές σχέσεις έχουν γίνει τόσο δύσκολες που η έναρξη μιας οικογένειας μοιάζει να είναι όλο και πιο δύσκολη απόφαση. Κι ενώ το άγχος μεγαλώνει, δεν παύουμε να ακούμε απ’ τους γύρω μας φράσεις όπως: «Εσύ πότε θα παντρευτείς;», «Πότε θα γίνεις γονιός; Μεγάλωσες πια για να μην μπορείς ν’ αναλάβεις τις ευθύνες σου», «Δες το ζευγάρι απέναντί σου, πόσο ευτυχισμένο είναι και μόλις έγιναν γονείς».

Δεν είναι ένα ακόμη debate το αν πρέπει να γίνεις ή όχι γονιός. Δεν είμαστε όλοι γεννημένοι για να γίνουμε γονείς, άλλωστε. Κάποιοι άνθρωποι χρειάζονται χρόνο, χώρο, να αισθανθούν μόνοι τους και να περάσουν αυτό το στάδιο της μοναξιάς, ώστε να είναι έτοιμοι να στήσουν τον πρώτο πυλώνα της ευτυχίας. Να ακολουθήσει μια σχέση που θα τους ολοκληρώσει ως οντότητες. Να έχουν ζήσει αρκετές εμπειρίες στη ζωή τους, να έχουν διασκεδάσει και ταξιδέψει αρκετά, να έχουν ορίσει τις προτεραιότητές τους, να είναι έτοιμοι να κάνουν θυσίες, προκειμένου να προετοιμαστούν γι’ αυτή τη νέα πραγματικότητα που ανοίγεται μπροστά τους και να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί. Κι άλλοι δεν το θεωρούν στόχο, δεν τους αφορά το να γίνουν γονείς κι αυτό είναι απολύτως οκ.

Κι υπάρχει η ανόητη άποψη συχνά από τον κύκλο σου πως «εμείς τα καταφέραμε ακόμη και σε πιο δύσκολες εποχές». Ποιος έχει ορίσει όμως πότε θα γίνει γονιός κάποιος και γιατί πρέπει να ζοριστεί; H απάντηση βρίσκεται στον τρόπο που ζούμε. Ένας κοινωνικός ιστός φτιαγμένος από «πρέπει», «ναι», «μεν» κι «αλλά» που δεν κοιτάει τα δικά του προβλήματα και διαρκώς συζητάει των άλλων. Δεν είναι μόδα να φέρνεις ένα παιδί στον κόσμο μόνο γιατί έτσι ρέει το πράγμα. Δεν είναι ένα ακόμη αξεσουάρ που θα βγει στη φετινή κολεξιόν και θα πρέπει να φορεθεί σαν αντικείμενο προς επίδειξη.

Κατανοώ, ότι οι περισσότεροι δυσκολεύονται να καταλάβουν το συναίσθημα για το πότε είναι έτοιμοι να γίνουν γονείς και προχωρούν σε βιαστικές κινήσεις, που, πολλές φορές τούς φέρνουν προ των ευθυνών τους χωρίς να είναι έτοιμοι κι αυτό συχνά είναι κάπως μονόδρομος. Ωστόσο όταν θα έρθει εκείνη η ώρα, ίσως δε θα χρειαστεί να το συζητήσουν σε καμία παρέα, καμία ενδοοικογενειακή συζήτηση ή συνέδριο.

Κανένας άνθρωπος δεν είναι έτοιμος να γίνει γονιός απ’ τα γεννοφάσκια του άλλωστε για να το προγραμματίζει από νήπιο. Η διαρκής πίεση για να γίνει κάποιος γονιός απ’ το περιβάλλον του, θα μπορούσε να καταχωρηθεί στα πρακτικά ως μια μορφή βίας· πολλοί δεν καταλαβαίνουν πόσο δύσκολα το βιώνει κάποιος που δεν είναι έτοιμος γι’ αυτό.

Μεγαλώσαμε μέσα σε στερεότυπα, δεν ευθυνόμαστε εμείς και μικρό μερίδιο ευθύνης παίρνουμε κιόλας, καθώς πολλές φορές βρίσκουμε μπροστά μας έναν μοχλό πίεσης για πράγματα που δεν είμαστε έτοιμοι να πράξουμε. Το παιδί, δεν είναι αντικείμενο επίδειξης κι εντυπωσιασμού όταν γεννηθεί για να δείξουμε στους έξω μια ολοκληρωμένη εικόνα της τέλειας οικογένειας που έχουμε, αλλά θα πρέπει να το θέλουμε πραγματικά. Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι η γέννηση ενός παιδιού είναι ευθύνη κι επιλογή. Ας μην ξεχνάμε το βασικότερο· είναι επιλογή! Επιλογή του καθενός να ζήσει όπως θέλει, επιλογή του καθενός να κάνει ό,τι θέλει με το αναπαραγωγικό του σύστημα.

Στην αντίπερα όχθη, αρκετοί υποψήφιοι γονείς φοβούνται ότι ίσως ο ερχομός ενός παιδιού αλλάξει τις ισορροπίες ενός ζευγαριού και δεν προχωρούν στη γέννηση ενός παιδιού ενώ υπάρχει η θέληση. Όταν οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι ξεκάθαρες, υπάρχει ειλικρίνεια και ο ένας καταλαβαίνει τον άλλον με συνεννόηση και σύνεση τότε όλα είναι δυνατά, όμως. Κανείς δε γεννήθηκε έτοιμος να γίνει γονιός. Όλοι ξεκίνησαν με τυφλό σύστημα, σαν ένα κομπιούτερ που γράφει διαρκώς κείμενα στο word σε αυτόματη γραφή. Στην πορεία υπάρχουν δυσκολίες, ωστόσο με τον καιρό ζυμώνονται οι σωστές συγκυρίες κι αυτό αποτελεί απλώς ένστικτο.

Μη γίνεις ένας ακόμη γονιός στον βωμό της ικανοποίησης του κοινωνικού ιστού. Να γίνεις ένας συνειδητοποιημένος γονιός, επειδή το θέλεις. Θέλεις να φέρεις στον κόσμο έναν άνθρωπο που θα προάγει τη σύγχρονη ματιά και δε θα αναμασήσει τις αναχρονιστικές αντιλήψεις κάποιων. Η Elizabeth Stone έχει πει κάτι πολύ εύστοχο που το κρατάω: «Η απόφαση να κάνεις παιδί είναι βαρυσήμαντη. Αποφασίζεις ν’ αφήσεις την καρδιά σου να κυκλοφορεί έξω απ’ το σώμα σου για πάντα.» Κι αυτήν την απόφαση δεν μπορεί να την πάρει για σένα ούτε η κυβέρνηση, ούτε η μάνα σου, ούτε ο γείτονας.