Μιλάτε κι εσείς στους τοίχους σας ή είστε τίποτα νορμάλ;

Μεγάλη σπουδαιότητα το να αντιμετωπίζουμε με ψυχραιμία τα προβλήματα που βγαίνουν καθημερινά στην επιφάνεια και μας απασχολούν. Πολλές φορές δεν τ’ αναλύουμε με λεπτομέρεια στους άλλους για να μην τους φορτώνουμε με πράγματα που δεν τους αφορούν. Ψάχνουμε να βρούμε την εσωτερική γαλήνη τόσο για εμάς τους ίδιους, όσο και για τους άλλους γύρω μας και πολλές φορές οι ίδιοι πέφτουμε στην παγίδα ν’ αναλύουμε διαρκώς τα καθέκαστα με ακροατή τον ίδιο μας τον εαυτό μπροστά σ’ έναν ωραιότατο τοίχο.

Σ’ ένα βιβλίο που διάβασα πριν μερικά χρόνια, περιγράφεται η κατάσταση ενός ανθρώπου, που, μιλάει για τα προβλήματά που αντιμετωπίζει καθημερινά στον τοίχο του σπιτιού του, δίνοντάς του εν τέλει πρόσωπο και υπόσταση σαν να ήταν κανονικός άνθρωπος. Ίσως όλοι να έχουμε ξεστομίσει αλήθειες που πονούν κι εμάς τους ίδιους και δεν έχουμε ξεράσει τα πιο βαθιά μας μυστικά στον τοίχο του σπιτιού μας, κοιτάζοντας διαρκώς το ταβάνι και για ώρες. Είναι οι στιγμές που η φωνή έχει ανάγκη να ακουστεί δυνατά ακόμα κι αν είσαι μόνος.

Με το να μιλάμε στον τοίχο, πολλές φορές βλέπουμε τις λύσεις ν’ ανοίγονται μπροστά μας στα θέματα που μας απασχολούν, είτε αυτά είναι υπαρξιακά, είτε ζητήματα καρδιάς, επαγγελματικά ή φιλικά κι όσο αστείο κι αν ακούγεται, για μερικούς είναι η τέλεια ψυχανάλυση. Θα έλεγε κανείς, πως, ό, τι φοβόμαστε να ξεστομίσουμε στους φίλους μας, τ’ ακούει ο τοίχος του σπιτιού μας. Ένας εν πρώτης άχαρος τοίχος που αποτελεί τον ιδιότυπο ψυχολόγο μας. Πόσες φορές δεν έχεις προβληματιστεί μ’ όσα συμβαίνουν γύρω σου και δεν έχεις προσπαθήσει να βρεις λύση μόνος σου κι ενώ κάθεσαι κουλουριασμένος στον καναπέ του σπιτιού σου, κοιτάς τους τέσσερις τοίχους και θέτεις τα ερωτήματά σου;

Όταν μιλάμε στον τοίχο και σκεφτόμαστε δυνατά, σε στιγμές που η πίεση αγγίζει κόκκινο, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε λύνουμε εσωτερικά μας προβλήματα, απαντάμε σ’ εκείνα που ενδόμυχα ήδη ξέραμε, απλά δε θέλαμε να παραδεχτούμε, ενώ παράλληλα τα λόγια ενθάρρυνσης που δίνουμε στον εαυτό μας έχουν μεγαλύτερη απήχηση σ’ εμάς, καθώς τα ακούμε δυνατά κι ο εγκέφαλός μας τα επεξεργάζεται με μεγαλύτερη ταχύτητα.

Αν το δεις από ψυχογραφικής σκοπιάς, ίσως άνθρωποι που χρησιμοποιούν τον τοίχο του σπιτιού τους ή το ταβάνι ως ακροατήριο προκειμένου να βρουν λύση στα ζητήματα που τους απασχολούν, είναι άνθρωποι που ενδεχομένως φοβούνται την κριτική των άλλων ή μπλέκονται σε καταστάσεις που δύσκολα κάποιος τους δίνει ένα χέρι βοηθείας. Αντιμετωπίζουν την κρίση του κάθε ζητήματος που βιώνουν με το συναίσθημα της απόρριψης και σκέφτονται ότι είτε πουν τα προβλήματά τους στους άλλους, είτε στον τοίχο, είναι το ίδιο κι αυτό δεν αλλάζει τα δεδομένα. Έτσι η μόνη τους διαφυγή είναι ο τοίχος και το ταβάνι του σπιτιού τους, όπου θα μπορέσουν να εξομολογηθούν ό, τι τους προβληματίζει και να δώσουν οι ίδιοι τη λύση στον εαυτό τους, καθώς ακούνε δυνατά αυτά που σκέφτονται και ταυτόχρονα αφιλτράριστα κι άκριτα, μέχρι να οδηγηθούν σε ένα συνειρμικό συμπέρασμα.

Την επόμενη φορά λοιπόν που κάποιος θα σας πει ότι είστε τρελός που μιλάτε στον τοίχο, απαντήστε του «ίσως» και φύγετε χαμογελώντας. Τόσα ξέρει, τόσα λέει, ίσως ο δικός του τοίχος να μην τα λέει και πολύ καλά στην τελική.