Μήπως μεγάλωσες για αρκουδάκια;

Κάποια πράγματα είναι must σε τούτη τη ζωή και κάποια άλλα είναι απλά μια must-ιγα που πρέπει να ξορκίσουμε, όσο δύσκολο κι αν μοιάζει στην αρχή. Στην παιδική μας ηλικία όλα μοιάζουν φυσιολογικά και χαριτωμένα, όμως μεγαλώνοντας οφείλουμε να αποχαιρετήσουμε κάποια χούγια, που δε συνάδουν πια με την ηλικία μας. Προσπαθούμε, λοιπόν, ν’ αποβάλουμε από πάνω μας, με το πέρασμα του χρόνου, διάφορες συμπεριφορές και παιδιάστικες συνήθειες και να κρατήσουμε αποστάσεις από όλα εκείνα τα μικρά και μεγάλα πράγματα που μας συνδέουν με ‘κείνα τα ωραία χρόνια της παιδικότητάς μας, που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

Λογικά, θα ‘σαι κι εσύ ένας απ’ αυτούς που μεγάλωσαν σε μια κούνια που βομβαρδιζόταν από αρκουδάκια, κουδουνίστρες, μπαλονάκια κι άλλα χρωματιστά μπιχλιμπίδια που μας είχαν φορτώσει περιχαρείς οι γονείς μας, πηγαίνοντας ένα πρωί στα παιχνιδάδικα και ξεσηκώνοντάς τα. Γελοία λούτρινα ζωάκια σ’ όλες τις αποχρώσεις και παρδαλά σεντόνια που θα σε στοιχειώνουν για πάντα. Ακόμα και τώρα που μεγάλωσες, τα βλέπεις να πιάνουν ένα κομμάτι απ’ τον προσωπικό σου χώρο στο δωμάτιό σου, ενώ ορισμένα εξακολουθούν να κάνουν κάθε βράδυ πάρτι πάνω στο κρεβάτι σου.

Πώς να ξεχάσεις εκείνο το αγαπημένο σου αρκουδάκι, που ‘χει περάσει τριάντα πλυσίματα από είκοσι εννιά κατασκευαστές πλυντηρίων όλα αυτά τα χρόνια, έχει αλλάξει δέκα χρώματα, ίσως έχει χάσει και κάνα αφτί και συνεχίζεις να το παίρνεις παντού μαζί σου; Εννοείται πως το ‘χεις βαπτίσει, καθώς κι ότι του μιλάς για την επικαιρότητα, τους προβληματισμούς σου, ενίοτε και τα γκομενικά σου. Γιατί τα μυστικά που ξέρουν τα λούτρινα  που συγκατοικούν μαζί μας απ’ το πατρικό μας –ένα βράδυ που πιάσαμε τον εαυτό μας να μιλάει σε τρίτο ενικό πρόσωπο και ν’ απολογείται απέναντί τους ως αθώος, κύριε δικαστά– δεν τα ξέρει ο υπόλοιπος κόσμος! Ούτε καν η οικογένειά μας. Για να μην πω καλύτερα, ούτε ο καλύτερός μας φίλος.

Το σπίτι μας αντικατοπτρίζει την προσωπικότητά μας, λένε. Αν το σπίτι σου είναι ντυμένο με μαξιλάρια στους καναπέδες που ‘χουν επάνω τον Γκούφι (!), το υπνοδωμάτιό σου είναι γεμάτο από λούτρινα αρκουδάκια και κουκλάκια και κάθε φορά που κάποιος μπαίνει στο σπίτι σου νομίζει ότι μπήκε σε παιχνιδάδικο (ή σε σκηνή από θρίλερ, γιατί είναι και κομματάκι creepy η φάση), ήρθε η ώρα να τα ξεφορτωθείς. Κι αν ανησυχείς ότι θα χάσεις ένα κομμάτι της παιδικότητάς σου ξεφορτώνοντάς τα, σκέψου την καζούρα που σου κάνουν οι φίλοι σου αλλά και τι γνώμη θα σχηματίσει το εν δυνάμει νέο αμόρε σου, αν μπει και δει όλο αυτό το λούνα-παρκ να κατοικεί στο σαλόνι σου.

Μήπως τώρα πείστηκες να κάνεις την πιο απλή κίνηση; Μεγάλωσες πια και δεν υπάρχει χώρος για αρκούδια και σεντόνια με περίεργα σχέδια απ’ τα minions, μέχρι τη Μουλάν και τον «Βασιλιά των λιονταριών» (που είναι και πάλι στην επικαιρότητα). Ξέρεις πως πλέον πρέπει να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου και ν’ αλλάξεις τη διακόσμηση του χώρου σου. Γιατί όλοι μας αγαπάμε τα λούτρινα αρκουδάκια, όταν είμαστε πέντε. Μετά κάποιοι τα βλέπουν και γελάνε, ενώ κάποιοι τα φοβούνται κιόλας (σκιάζονται το βράδυ στον ύπνο τους αν ξυπνήσουν και τα δουν μπροστά τους μ’ αυτά τα γυάλινα μάτια). Φαντάζεσαι να σου τύχει κανένα κελεπούρι γκομενάκι και να φύγει τρέχοντας μόλις τα δει; Και μην πεις πως δε θα ξενέρωνες αν στο κρεβάτι ανάμεσα σε ‘σένα και το πρόσωπο ξάπλωνε κι ο Μίκι. Στους δύο τρίτος δε χωρεί, γι’ αυτό αποχωρεί.

Έλα, come on τώρα! Κάνε focus στην εικόνα με τον σύντροφό σου, εσένα και τον αρκούδο σου στη μέση, και θα καταλάβεις ότι ήρθε η ώρα να ξεφορτωθείς ό,τι χειροπιαστά σε συνδέει με την παιδική σου ηλικία, εξάλλου οι στιγμές κι οι αναμνήσεις είναι μέσα σου και δε σβήνουν. Κι αν τα πονάς τ’ αρκουδάκια σου και δε θες να καταλήξουν στα σκουπίδια, μπορείς να τα στριμώξεις στο πατάρι ή ιδανικά να τα δωρίσεις κάπου. Άντε, κράτα και στην ντουλάπα σου το πιο αγαπημένο σου για όταν κάνεις δική σου οικογένεια. Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα απ’ το να παίζει το παιδί σου με τα αρκουδάκια που έπαιζες κι εσύ μικρός· να ‘χει κάτι από ‘σένα και τον πιο αθώο εαυτό σου!