Μήπως να ωρίμαζες λιγάκι;

Ανοίγω το messenger κι είσαι πάλι ενεργή. Λίγες μέρες πριν τα σώματά μας μπλέκονταν μεταξύ τους ίσως στην πιο όμορφη ιστορία που έχω να σου διηγηθώ. Γι’ αυτό δώσε βάση. Ένα βράδυ μ’ ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, λίγο σεξ και λίγο κινέζικο. Δεν ήθελα πολλά. Και να σου πω την αλήθεια, εκείνη την περίοδο είχα περάσει σε εντελώς διαφορετική διάσταση. Ζητούσα λιγότερα και μου έδιναν περισσότερα.

Θυμάμαι που ήθελα να κάνω μια εργασία για τη σχολή και θα βρισκόμασταν γύρω στις εννιά. Ήσουν διστακτική στην αρχή, αν και φαινόταν πως έχουμε χημεία μεταξύ μας απ’ την πρώτη στιγμή. Το φοβόμουν ότι μετά το φαγητό και το κρασί θα καταλήγαμε στο κρεβάτι.

Ακούω το κουδούνι, είσαι όπως πάντα στην ώρα σου. Τυπική -μέχρι να καταλάβω ωστόσο ότι αυτές οι τυπικότητες δεν ταίριαζαν στο χαρακτήρα σου, μα αυτό φάνηκε αργότερα. Ήσουν πολύ όμορφη θυμάμαι κι απ’ τη στιγμή που μου έπιασες το χέρι και κάτσαμε στον καναπέ, υπήρχε κάτι ηλεκτρισμένο στην ατμόσφαιρα.

Σε έπιασα απ’ το λαιμό κι άρχισα να σε φιλάω με πάθος. Θυμάμαι ότι είχα ανατριχιάσει ολόκληρος, είχα κολλήσει άσχημα μαζί σου κι εσύ το ίδιο. Όταν μου είπες αυτό το «σε θέλω πολύ» τότε όλα μέσα μου πήραν ζωή.

Το επόμενο πρωί ξύπνησα κι είχες φύγει, αλλά το κινητό μου είχε ένα νέο αδιάβαστο μήνυμα. Ήσουν εσύ. Το μήνυμα έγραφε «Καλημέρα, μωρό μου, ανυπομονώ να σε ξαναδώ. Μου έλειψες ήδη». Ήταν από εκείνες τις στιγμές που περίμενα να μου συμβούν καιρό. Ένας άνθρωπος να γίνει επιτέλους η καλημέρα μου κι η καληνύχτα μου.

Τα ραντεβού μας συχνά και πάντα την ίδια ώρα. Τυπικά. Έρωτας, σεξ και κινέζικο. Αυτά τα τρία συνέθεταν ένα όμορφο σκηνικό στη ζωή μου κάθε φορά. Μια σχέση που μου έλειπε εκείνον τον καιρό. Κάθε μέρα σε ζητούσα όλο και πιο πολύ. Το ίδιο μου έλεγες κι εσύ. Μέχρι που τελικά μου έδειξες πόσο αχάριστη ήσουν!

Ήσουν αγνώμων γιατί σου έδωσα την καρδιά μου κι εσύ μου άφησες μία ψυχή ενός αχάριστου πλάσματος. Ενώ όλα κυλούσαν ομαλά στη σχέση μας, ήμασταν κάθε μέρα μαζί όλη την ημέρα, μου έλεγες πόσο σου λείπω και πόσο θέλεις να με δεις και πως περνάς τέλεια μαζί μου στο κρεβάτι, μια μέρα χάθηκες.

Είχε περάσει σχεδόν μια εβδομάδα που είχα να σε δω, κανένα σημάδι. Άρχισες να κόβεις σιγά-σιγά τα πρωινά και τα βραδινά σου μηνύματα, που μ’ είχες συνηθίσει τόσο καιρό. Αναρωτήθηκα τι κάνεις. Βρήκα μια φίλη σου σ’ ένα καφέ, κοινή μας γνωστή και μου είπε ότι έκανες σχέση. Της είπε πως δε γίνεται αυτό, αφού πριν από μία εβδομάδα ήμασταν μαζί κι η φίλη σου σάστισε, δεν ήξερε πώς να με ηρεμήσει.

Είχα γίνει έξαλλος. Θύμωσα τόσο πολύ μαζί σου και πιο πολύ με τον εαυτό μου που άφησα ένα αχάριστο πλάσμα σαν εσένα να μπει στη ζωή μου. Σου στέλνω μήνυμα την ίδια στιγμή. Η απάντηση σου κοινή με ένα ξερό μήνυμα. «Μη με ξαναενοχλήσεις σε παρακαλώ, έχω σχέση πλέον» -λες και με μένα δεν είχες.

Άκουσε, λοιπόν, μπορεί να περνάς τέλεια με τον νέο σου σύντροφο και να του τάζεις αγάπες και λουλούδια, αλλά πάντα εγώ θα είμαι αυτός που θα τριγυρνάει στη σκέψη σου και ποτέ δε θα με ξεπεράσεις. Κι αυτό δεν είναι κάτι που πιστεύω αυθαίρετα, είναι κάτι που δείχνεις όταν ρωτάς τις φίλες σου τι κάνω και πώς περνάω!

Να ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα σε συναντήσω γιατί οι κοινές μας παρέες είναι πολλές και θα σκέφτομαι πόσο καλός υπήρξα μαζί σου, μα μέσα μου θα ξέρω ότι δε σου αξίζει ευτυχία με άλλον εκτός από μένα.

Αν θες να δεις τι κάνω στη ζωή μου, αντί να ρωτάς από ‘δω κι από ‘κει, μπορείς να με προσθέσεις ξανά ως φίλο στο facebook. Αλλά ξέχασα, με διέγραψες όταν βρήκες το νέο σου αμόρε. Μάλλον φοβόσουν ενδεχόμενες σπόντες. Πόση ανωριμότητα; Πόσο λίγη ήσουν τελικά;

Λυπάμαι τον επόμενο γκόμενο που θα βρεθεί στο δρόμο σου και θα έρθει στη ζωή σου. Θα ψάχνει την άκρη κι αυτός μαζί σου, θα προσπαθεί μάταια να σε ψυχολογήσει, αλλά θα έχει κι αυτός ημερομηνία λήξης για σένα, όπως όλοι. Άνθρωποι του σιναφιού σου δεν αξίζουν καλά παιδιά. Τα καλά παιδιά έχουν τη συνείδησή τους καθαρή και κοιμούνται ήρεμα τα βράδια. Ενώ εσύ, γλυκιά μου;