Η καθημερινότητα και η ανάγκη όλο και πιο σφαιρικής, όλο και πιο πλήρους αντίληψης των γεγονότων, μας έχουν δημιουργήσει την τάση να ασχολούμαστε με πράγματα που πολλές φορές δε μας αφορούν. Τις περισσότερες φορές μάλιστα, είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη μας να μπούμε στα χωράφια των άλλων ανθρώπων, ακόμη κι αν δεν ξέρουμε το αντικείμενο σχολιασμού σε μια παρέα ή μια διαπροσωπική μας σχέση, για ν’ αποδείξουμε πως εμείς κάνουμε οτιδήποτε καλύτερα απ’ τον καθένα και κανείς άλλος φυσικά δεν έχει τη δική μας υπεροχή.
Αν και μερικοί ισχυριζόμαστε το εντελώς αντίθετο, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Κρίνουμε και πολλές φορές μάλιστα σε υπερβολικό βαθμό, θα έλεγε κανείς ότι ξεπερνάμε τα όρια του κοινωνικού ενδιαφέροντος. Ασχολούμαστε με τις ζωές των άλλων, αφήνοντας στην άκρη τα δικά μας προβλήματα, που, είναι εξίσου σημαντικά με των υπόλοιπων ανθρώπων, όμως στη ζωούλα μας δε χωράνε κριτές και στην τελική μένει ένα «Ποιος είναι αυτός που θα με κρίνει;».
Μπορεί ποτέ σου να μην παραδέχτηκες ότι σχολίασες ποικιλοτρόπως μια -κατ’ εσέ- παράδοξη εμφάνιση, μια πεποίθηση ή μια ιδεολογία, όμως σίγουρα έστω και μία φορά το έχεις κάνει κι εσύ. Μπορεί να ήταν άθελά σου, μπορεί όμως και εσκεμμένα, καθώς είναι πολλοί εκείνοι που φτιάχνονται στην ιδέα ότι παίρνουν τον ρόλο του δικηγόρου σε υποθέσεις που δεν τους αφορούν καν!
Κι εδώ έρχεται το Judgment Detox. Δεν είναι ένα ρόφημα που θα το πιεις με ευχαρίστηση και θα σου ανεβάσει τη διάθεση, αλλά σίγουρα είναι μια άβολη κατάσταση που πολλές φορές θα έχεις βρεθεί είτε απ’ την πλευρά που εκπροσωπεί τον θύτη, είτε απ’ την πλευρά του θύματος.
Πολλοί ίσως να μιλήσουν για δικαστήριο κι ένα κατηγορώ σ’ αυτό το κείμενο, όμως εδώ δεν είμαστε για να κρίνουμε κανέναν. Όλοι κρινόμαστε απ’ τις επιλογές μας, τα βιώματά μας, τη σκέψη μας και λίγο πολύ έχουμε μια ολοκληρωμένη άποψη για τον εαυτούλη μας. Οι περισσότεροι άνθρωποι αρνούνται να παραδεχτούν ότι καθημερινά γίνονται επικριτές των πάντων, σε πράγματα που δυστυχώς η ίδια η κοινωνία μάς έχει περάσει ως πρότυπο. Και δεν ευθύνεται μόνο η τηλεόραση, καθώς τη μερίδα του λέοντος σ’ όλο αυτό διεκδικούν και τα κοινωνικά μέσα που δεν έχουν αφήσει κανέναν να χαρεί μια προσωπική στιγμή. Είναι άλλωστε τόσο μεγάλη η ανάγκη μας για επίδειξη που η τάση μας να κατακρίνουμε τους άλλους υπερκαλύπτει το εγώ μας.
Ίσως να σου ακουστεί και λίγο δήθεν όλο αυτό, αλλά την εικόνα μας εμείς τη φτιάχνουμε, εμείς τη χαλάμε. Χωρίς στην τελική να μας νοιάζει και πολύ, αν κάποιος θα μας κεράσει ένα Judgement Detox. Άλλωστε, καθένας έχει την άποψή του και μπορεί να τη μοιράζεται με τον οποιονδήποτε, όμως υπάρχει και μια λεπτή γραμμή που χάνεται πίσω από μικρές καθημερινές πράξεις που έχουν έναν και μοναδικό στόχο· να κατακρίνουν και να χαρακτηρίσουν ένα άτομο που τους ενοχλεί.
Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει με βεβαιότητα τι είναι αυτό που ενοχλεί και φέρουν το σκήπτρο του δικαστή. Φυσικά γέρνουν τη ζυγαριά εκεί που τους συμφέρει και αντιστρέφουν τους ρόλους, χωρίς να νοιάζονται για τις συνέπειες που δημιουργούν οι πράξεις τους. Κάποιοι είναι συνηθισμένοι στην κριτική και πίνουν το ποτήρι αυτό σε καθημερινή βάση. Έχουν καταφέρει με τον καιρό να κάνουν ένα στομάχι πέτρα, δυνατό για ν’ αντέξει χτυπήματα κάτω απ’ τη μέση, ακόμη κι όταν πρόκειται για ένα άτομο που η στάση του κι η κριτική του θα σε εκπλήξει και μέχρι σήμερα δε σου είχε δείξει δείγματα μιας τέτοιας συμπεριφοράς.
Εν τέλει, η κριτική θα πρέπει να είναι αποδεκτή αν κι εφόσον δεν ξεπερνιούνται τα όρια που εμείς οι άνθρωποι θέτουμε καθημερινά. Σε κανέναν δεν αξίζει μια κακή κριτική και να κρίνεται διαρκώς για όλα, κάποια πράγματα στη ζωή όμως είναι αναπόφευκτα. Κι ο μόνος τρόπος για να τα αποφύγουμε, είναι να κλείνουμε τ’ αφτιά μας σ’ ό, τι μας χαλάει.
Συντάκτης: Ανδρέας Πετρόπουλος
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
