Ο μικρός μας αδελφός είναι η αδυναμία μας

Αν υπάρχει ένα πράγμα στη ζωή μου για το οποίο θα ευχαριστώ για πάντα τους γονείς μου αυτό είναι το δώρο που μου έκαναν πριν 21 χρόνια, όταν γεννήθηκε ο μικρός μου αδερφός. Ένα πιτσιρίκι που απ’ την αρχή της ζωής του και μέχρι σήμερα παραμένει χαμογελαστό, ατίθασο και πολύ καλό παιδί.

Είναι ευλογία, λένε, να έχεις αδέρφια κι έχουν δίκιο. Όσοι από εσάς έχετε μικρότερα αδέρφια μάλλον θα με καταλάβετε. Ως μεγαλύτεροι έχουμε μάθει να προστατεύουμε τα μικρότερα ηλικιακά και να έχουμε την ευθύνη που αντίστοιχα θα είχαν κι οι γονείς μας για την προστασία τους κι αλήθεια είναι πως ίσως ξέρουμε καλύτερα τα μικρότερά μας αδέρφια κι απ’ τους γονείς μας, τόσο σε τρόπο συμπεριφοράς, όσο και στο τι θέλουν να μας πουν με τα μάτια. Σε βαθύτερα νοήματα που άλλοι αδυνατούσαν να κατανοήσουν.

Η σχέση που έχω με τον μικρότερό μου αδερφό θα έλεγα πως είναι μια σχέση μεταξύ αγάπης και άπειρων τσακωμών, που έχουν διαδεχτεί όλα αυτά τα χρόνια της ζωής μας και έχουν σημαδέψει το μυαλό με στιγμές διαφωνίας, εκνευρισμού, αλλά και χαράς. Κάποτε μπορεί να μη μου άρεσε να τον προσέχω όταν οι γονείς μου έφευγαν για μια δουλειά και πολύ συχνά γκρίνιαζα γι’ αυτό. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά πολλές φορές με έβαζαν να τον διαβάζω κιόλας, πράγμα που μου δημιουργούσε εκνευρισμό και ξεσπούσα. Όχι γιατί δεν ήθελα, αλλά γιατί δεν μπορούσα να έχω κι αυτό στο μυαλό μου.

Σκεφτόμουν την γκρίνια του αδερφού μου σε περίπτωση που τα έκανα σαλάτα σε μια εργασία του. Θα ερχόταν στο σπίτι και θα έβαζε τις φωνές κι ως μεγαλύτερος εγώ δε θα το τραβούσα στα άκρα, όχι γιατί δεν ήθελα να τσακωθώ μαζί του και ν’ ανάψουν τα αίματα. αλλά γιατί του είχα αδυναμία. Του είχα αδυναμία και κάθε μέρα που τον έβλεπα να μεγαλώνει τον χαιρόμουν και πιο πολύ. Είχε ένα κομμάτι μου, ένα κομμάτι που έμοιαζε σε μένα και περνώντας τα χρόνια το καταλάβαινα όλο και περισσότερο.

Κι όσο μεγάλωνε αυτός, μεγάλωναν κι οι ευθύνες για μένα. Να τον προσέχω να μη βγει και ξενυχτήσει, μην καπνίσει και τον δουν και το πουν στη μητέρα μας και πόσα άλλα που σκεφτόμουν τότε. Εγώ, βέβαια, πάντα ήμουν κοντά του έστω και στα κρυφά, τις ώρες που δε με έπαιρνε χαμπάρι, τότε που η μάνα μου μ’ έβαζε να παραστήσω τον ντετέκτιβ.

Κι όταν καμιά φορά καταλάβαινε κάτι, εμείς τότε κάναμε πως δεν ξέραμε. Πάντα είχα το άγχος αν τελικά κάνει κάτι και ξεφύγει εκτός ορίων, αν θα πρέπει να το πω στους γονείς μου ή όχι. Ήταν ένα δίλημμα που σκεφτόμουν συνέχεια κι αν θα έπρεπε να κάνω το σωστό (αυτό που εγώ θεωρούσα) και να το πω στους γονείς μου.

Ο αδερφός μου έχει τη μοναδικότητα να με κάνει ό,τι θέλει. Κυριολεκτικά. Μπορεί να μου ζητήσει κάτι και να γκρινιάξω στην αρχή, αλλά μετά θα έχει τον τρόπο του να διεκδικήσει και να πάρει αυτό που θέλει κι αξίζει. Κι η αλήθεια είναι πως κάποιες φορές γίνομαι χαλί να με πατήσει, μα ξέρω ότι το εκτιμάει. Ξέρει ότι του έχω αδυναμία κι αυτό ακριβώς εκμεταλλεύεται. Όμως, έτσι είναι κάποια πράγματα στη ζωή μας,  έρχονται ξαφνικά και καταλήγουν τα πιο γλυκά ανταλλάγματα.

Με τον μικρότερό μου αδερφό μπορεί να μην ήμασταν κάθε μέρα μαζί και να μη συχνάζαμε στα ίδια στέκια, αλλά πάντα θα είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθούμε ο ένας τη ζωή του άλλου. Κι αυτό ήταν το μαγικό. Αυτό που όμως που με έκανε να του έχω αδυναμία είναι ότι ξέρω πως είναι ο εαυτός του.

Ήταν το απελευθερωμένο παιδί που έκανε αυτό που ήθελε μερικές φορές, αγνοώντας τις συνέπειες, όμως, έγινε η δική σου ήρεμη δύναμη κι ένα κομμάτι του εαυτού σου σαν να ήσουν εσύ. Όσοι έχουμε αδέρφια είμαστε ευλογημένοι κι όσα χρόνια κι αν περάσουν ο μικρός μας αδερφός θα είναι πάντα η αδυναμία μας.