Οι εξωστρεφείς που στην ουσία είναι μόνοι

Η εξωστρέφεια από πολλούς ανθρώπους εκτιμάται ως κάτι θετικό και δεν είναι λίγες οι φορές που βγαίνει στην επιφάνεια σαν πέπλο κάλυψης της ανασφάλειας και της αναπλήρωσης του κενού για πράγματα και καταστάσεις που στην πραγματικότητα ταλαιπωρούν έναν εσωστρεφή άνθρωπο με τη μάσκα του εξωστρεφή και δρουν αρνητικά μέσα του. Λειτουργεί μηχανικά και τις περισσότερες φορές καταλήγει σαν ρόλος σε θέατρο, καθώς αυτός που την υιοθετεί φτιάχνει μια περσόνα και λειτουργεί σαν μαριονέτα της ίδιας του της τακτικής.

Το να είναι κάποιος τέρμα εξωστρεφής δεν έχει πάντα το αποτέλεσμα που θα θέλαμε να δείξουμε στον έξω κόσμο, ότι δηλαδή είμαστε άνετοι και κουλ κι όλα πάνε τέλεια στη ζωή μας. Μερικοί άνθρωποι έχουν το χάρισμα ν’ αντιλαμβάνονται τους θεατρινισμούς ενός ανθρώπου να το παίξει υπέρ του δέοντος κουλ, ενώ στην ουσία η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Πολλές φορές η υπέρμετρη εκδήλωση συναισθημάτων και καταστάσεων μας ρίχνουν στην λούπα που ονομάζεται ψέμα και δείχνουμε κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που είμαστε σε βαθύτερο και πιο ουσιαστικό επίπεδο.

Στην πραγματικότητα, ίσως θα μπορούσαμε να πούμε πως οι εσωστρεφείς άνθρωποι είναι και οι πραγματικά εξωστρεφείς, σε αντιδιαστολή με τους ανθρώπους που νομίζουν ότι παίζουν την εξωστρέφεια στα δάχτυλα. Η ανασφάλεια και η διάθεση για επίδειξη πολλές φορές, είναι η αιτία της μη χρήσιμης εξωστρέφειας, ενώ όσοι εκδηλώνονται πραγματικά -κι ίσως ενίοτε λιγότερο- είναι και οι άνθρωποι που τα έχουν βρει με τον εαυτό τους και νιώθουν πραγματικά καλά μέσα τους. Δεν είναι καλό να θεωρούμε με απολυτότητα ότι η εξωστρέφεια είναι κάτι θετικό και η εσωστρέφεια κάτι αρνητικό, γιατί έτσι θα καταλήξουμε να αποζητάμε την αποδοχή από ανθρώπους που στην ουσία δε μας καταλαβαίνουν.

Ο Buss ήταν ο άνθρωπος που διαχώρισε την εσωστρέφεια και την εξωστρέφεια σε κατηγορίες, καθώς πίστευε ότι το συνεχές αυτών των δύο πραγμάτων δημιουργήθηκε για να εξυπηρετήσει τις ανθρώπινες ανάγκες της κοινωνικοποίησης και της δράσης. Η εξωστρέφεια δε συνδέεται με τις διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά και τις εργασιακές. Για παράδειγμα, ένας εσωστρεφής άνθρωπος έχει περισσότερες πιθανότητες να προσληφθεί σε μια δουλειά απ’ όσες ένας εξωστρεφής άνθρωπος που βγάζει τις αδυναμίες του φάτσα-κάρτα αποκαλύπτοντας τα κρυμμένα του χαρτιά.

Θα έλεγε κανείς ότι οι εσωστρεφείς έχουν μια αόρατη δύναμη να ελκύουν τους άλλους ανθρώπους σε σχέση με τους τρομερά εξωστρεφείς. Είναι αυτό που τους κάνει να βρίσκονται πάντα στο επίκεντρο, να δημιουργούν αθόρυβα όμορφα πράγματα και καταστάσεις και να σκέφτονται διαφορετικά απ’ τους υπόλοιπους. Τέτοιοι άνθρωποι ήταν ο Αϊνστάιν κι ο Pablo Picasso. Μέσα απ’ τα έργα τους έβγαλαν έναν κρυμμένο εαυτό, εσωστρεφή και καθόλου ανασφαλή, έδωσαν την αλήθεια τους στο κοινό που τους ακολουθούσε κι έδειξαν ότι η εσωστρέφεια είναι ένα δυνατό χαρτί που με τον κατάλληλο χειρισμό, μπορεί να γίνει κι ελεγχόμενη εξωστρέφεια.

Σαφώς κι η εξωστρέφεια δεν είναι κάτι αρνητικό που θα έπρεπε να μας προβληματίζει, όμως οι εξωστρεφείς άνθρωποι που το προσπαθούν πολύ, είναι κι αυτοί που συχνά δε δημιουργούν ουσιαστικές σχέσεις και κρύβονται κάτω απ’ το πέπλο της πραγματικής εσωστρέφειας προκειμένου να καλύψουν την αδυναμία τους ν’ ανοιχτούν πραγματικά στους άλλους. Μπορεί να είναι τρομερά δοτικοί και συμπαθητικοί οι εξωστρεφείς άνθρωποι, αυτό όμως δε σημαίνει πως είναι και αληθινοί σε κάθε τους αντίδραση. Κάπου το χάνουν και κάπου στη μέση το ξαναβρίσκουν. Άλλωστε κάπως έτσι πάμε όλοι, βλέποντας και κάνοντας.

Κι όπως έχει πει επιτυχημένα ο Ζίγκμουντ Φρόιντ: «Η σκέψη είναι δράση σε πρόβα».