Πες μου τι ακούς να σου πω ποιος είσαι

Σε κάποιους μπορεί να αρέσει να ακούν κλασική μουσική και να αγαλλιάζει η ψυχή τους και κάποιοι άλλοι μπορεί να θέλουν πιο έντονες και καμιά φορά πιο άγριες μελωδίες για τ’ αφτιά τους. Η ψυχολογική μας κατάσταση είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το είδος μουσικής που μας αρέσει ν’ ακούμε όταν βρισκόμαστε μόνοι ή με παρέα κι έτσι οι επιλογές μας διαφοροποιούνται ανάλογα με τις εναλλαγές στη διάθεσή μας.

Ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να διαμορφώνει το χαρακτήρα του κι άρα και τα γούστα του με βάση τα όσα του συμβαίνουν. Σου έχει τύχει ποτέ σ’ ένα χωρισμό να θες να τα σπάσεις όλα και να βάλεις στο τέρμα να παίζει ένα τραγούδι πόνου; Σίγουρα σου έχει συμβεί, όπως επίσης σου έχει συμβεί και το να μη θες να πενθήσεις έναν άλλο χωρισμό με ένα νταλκάδικο καψουροτράγουδο, αλλά να βάλεις στο τέρμα το «μόλις χώρισα, θα βγω για να τα σπάσω». Η μουσική είναι πολλές φορές πιο απελευθερωτική κι από μία κουβέντα κι η αλήθεια είναι πως τα κομμάτια που διαλέγουμε ν’ ακούσουμε βγάζουν στην επιφάνεια τον πραγματικό μας εαυτό ή έστω βοηθούν τους άλλους να κατανοήσουν πώς νιώθουμε εκείνη τη στιγμή.

Έρευνες έχουν δείξει πως η μουσική που επιλέγουμε ν’ ακούσουμε επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την ψυχολογία μας και τη ζωή μας σε σχέση με τα γεγονότα που συμβαίνουν στις διαπροσωπικές μας σχέσεις αλλά και σημαντικές αλλαγές που έχουν γίνει στον ψυχικό μας κόσμο το τελευταίο διάστημα. Η επιστήμη, λοιπόν, δεν κάνει λάθος κι οι μουσικές σου επιλογές μπορούν να φανερώσουν (σχεδόν) τα πάντα για τον εαυτό σου και τα συναισθήματά σου.

Αν, λοιπόν, είσαι εκείνος ο τρελός τυπάς, ο κάπως εναλλακτικός, που ψάχνει το ιδιαίτερο, ανακαλύπτει μαγαζάκια που ξέρουν λίγοι και τριγυρνάει συνεχώς με τ’ ακουστικά στο κεφάλι ακούγοντας οτιδήποτε μη mainstream –κάτι που ίσως πολλές φορές να γίνεται λόγος για να σε κράξει η παρέα–, δεν πτοείσαι ούτε επηρεάζεσαι απ’ τις τάσεις και τις μόδες. Συνεχίζεις να είσαι αυτός που είσαι, επιλέγοντας οτιδήποτε διαφορετικό έχει να σου προσφέρει η παγκόσμια μουσική σκηνή, χωρίς να μένεις μόνο σ’ ένα είδος ή στα σουξεδάκια των καιρών. Άσχετα με το αν σε αποκαλούν οι γύρω σου τζαζ και βαρεμένο, εσύ τους αποδεικνύεις πως ξέρεις πολύ καλά τι επιλέγεις ν’ ακούσεις. Είσαι απ’ τους ανθρώπους που οι άλλοι χαίρονται σε συναναστρέφονται, αφού πάντα έχεις κάτι καινούργιο να τους μάθεις.

Αν είσαι λίγο, να το πούμε, εσωστρεφής και χαμηλών τόνων, να το πούμε, σε μία φάση «εγώ κι ο εαυτός μου και δε θέλω άλλον κανένα» και θες να κλειστείς σε ένα δωμάτιο με κατεβασμένα παντζούρια και στα ηχεία να παίζει έντεχνο ή πονεμένες μπαλάντες –ίσως γιατί κάποιος κάποτε σου φέρθηκε σκάρτα είτε γιατί είσαι λίγο μαζόχα και το απολαμβάνεις το δράμα– αρκεί ένα Σάββατο βράδυ και μερικοί επίμονοι φίλοι να σε σπρώξουν σε κανένα κλαμπάκι κι ύστερα όλα κυλάνε αβίαστα. Δε θα αργήσεις ν’ ανέβεις στις μπάρες μετά από δύο-τρία ποτάκια.

Αν είσαι άνθρωπος του κλασικού, τώρα, το στερεότυπο σε θέλει πνευματώδη και διανοούμενο. Ίσως να μην είσαι η ψυχή της παρέας, ούτε κι ο πιο κοινωνικός. Η αλήθεια είναι πού να βρεις άνθρωπο ν’ ακούσετε Μπαχ μαζί ή έστω να πάτε μια όπερα; Λογικά θα μπλέξεις με κάποιον που επίσης του αρέσει η κλασική μουσική κι έχετε τα ίδια γούστα, αλλά τελικώς μετά από λίγο καιρό τον βαριέσαι και την πατάς με κάποιον εντελώς διαφορετικό από σένα, που ακούει λαϊκά και χορεύει στα τραπέζια. Μεγάλο το σοκ, αλλά ο έρωτας γουστάρει τις αντιθέσεις.

Τελευταίος –γιατί ως γνωστόν τα καλύτερα μένουν πάντα για το τέλος– έρχεται εκείνος ο τύπος ανθρώπου που έχει στη δισκοθήκη του οτιδήποτε σε νησιώτικο, λαϊκό ή και πανηγυριώτικο για το τσακίρ κέφι, βρε αδερφέ. Οι γλεντζέδες της παρέας, που καψουρεύονται κάθε τρεις και λίγο, σπάνε πιάτα και ποτήρια κάθε Σάββατο σ’ ένα κουτουκάκι κάπου στα Λαδάδικα και τραγουδούν το «Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη» με στεντόρεια φωνή.

Η μουσική που επιλέγουμε να ακούμε γενικά στη ζωή μας κι ειδικά εκείνη που συνοδεύει τις διαφορές έντονες και ψυχολογικά φορτισμένες στιγμές μας, είναι σημάδια του χαρακτήρας μας, της αισιοδοξίας μας, του έρωτά μας, της ηρεμίας ή της βαβούρας, του θυμού ή της απογοήτευσης. Ακόμα κι αν είμαστε διαλυμένοι ψυχολογικά, η μουσική πρόταση ενός δικού μας ανθρώπου, έξω απ’ τα δικά μας ακούσματα, μπορεί να μας αλλάξει την ψυχολογία αλλά και τις μουσικές μας συνήθειες. Καθώς η μουσική όπως κι ο εαυτός μας δε μένουν ποτέ βαλτωμένα, διαρκώς αναζητούν την ανανέωση.

Μέσα απ’ την ακρόαση ενός τραγουδιού που δεν ταιριάζει στ’ ακούσματά μας, έρευνες έχουν δείξει πως μπορεί να μεταβληθεί η ψυχολογία μας προς το καλύτερο. Η μουσική, άλλωστε, υπάρχει για να εκφράζει, να εκτονώνει και να φτιάχνει διαθέσεις κι είναι καλό να έχουμε τους ορίζοντές μας ανοιχτούς κι όχι να φοράμε μουσικές παρωπίδες.