Ποτέ δεν είμαστε πολύ μεγάλοι για κρυφτό

«Φτου και βγαίνω!» Πολλές αναμνήσεις σου ‘ρχονται στο μυαλό ακούγοντας τη φράση αυτή, μέσα από ένα παιχνίδι που έχει σημαδέψει τα παιδικά μας χρόνια. Είναι όλες εκείνες οι εικόνες που φτιάχναμε με την παρέα μας, όταν όλοι κρυβόμασταν κι ο ένας, πάντα με τα μάτια κλειστά, μετρούσε μέχρι το εκατό, ώσπου να έρθει η ώρα να μας αναζητήσει. Κι έψαχνε να μας βρει στα πιο απίθανα σημεία.

Ένας υγιής ανταγωνισμός, μια τρελή διάθεση για διασκέδαση και μια φαντασία που δεν είχε όρια. Ακόμη θυμάμαι κάποια στιγμή που την είχα δει μαϊμού κι είχα κρυφτεί πάνω σ’ ένα δέντρο· το κλαδί φυσικά δε με άντεξε κι έτσι προδόθηκα μόνος μου, πέφτοντας κάτω. Είχε κι αυτό την πλάκα του.

Το κρυφτό, γενικώς, γαμάει, και το ξέρουμε όλοι. Γι’ αυτό κι είναι τόσο διαχρονικό. Είναι το αγαπημένο παιχνίδι μικρών μα και μεγάλων, αφού προσφέρει ξέγνοιαστες στιγμές χαράς και μας βοηθάει να ξεχνάμε, έστω για μερικές στιγμές, τα social media και τα κοινωνικά μας προφίλ, γυρίζοντας για λίγο τον χρόνο πίσω, στις εποχές εκείνες που όλα ήταν ανέμελα και δεν υπήρχε ψήγμα τεχνολογίας στη ζωή μας, να μας εγκλωβίζει μπροστά από οθόνες. Το κρυφτό, μάλιστα, είναι πολύ καλύτερο όταν πια έχεις φτάσει σε μεγάλη ηλικία, ειδικά αν πλέον έχεις αποκτήσει δική σου οικογένεια και παίζεις με τους μπόμπιρές σου. Αλλά όχι μόνο τότε, καθώς και με τα φιλαράκια μας γινόμαστε και πάλι πιτσιρίκια.

Είναι πάντα επίκαιρο. Σε ‘κείνες τις διακοπές που ακούς το αμόρε σου να σου λέει: «Θα σε βρω, πού θα μου πας; Δεν μπορείς να κρυφτείς από εμένα». Ή σε ‘κείνες τις μαζώξεις στο σπίτι του κολλητού, που οι ταινίες και τα κλασικά επιτραπέζια σας μοιάζουν ξενέρωτα κι αναζητάτε κάτι πιο ενθουσιώδες, κάτι πιο ανανεωτικό, το κρυφτό είναι πάλι εκεί. Βάζετε τον πιο παρατηρητικό της παρέας να φυλάει για να ανεβάσετε τον βαθμό δυσκολίας κι η καρδιά χτυπάει όπως τότε, Εξάλλου, η ηλικία είναι απλά ένας αριθμός στα κεράκια της τούρτας.

Τα παιχνίδια που παίζαμε σε μικρή ηλικία έχουν άλλη χάρη όταν τα αναβιώσουμε σε μια εποχή που είμαστε μεγαλύτεροι και μας έχουν φορέσει την ταμπέλα «ώριμοι» -όχι όμως σάπιοι. Όπως το κρυφτό, έτσι κι η παντομίμα ή η Monopoly έχουν την ικανότητα να μας κάνουν και πάλι να αισθανθούμε σαν μικρά παιδιά. Να θυμηθούμε όλες εκείνες τις στιγμές που δε μας έπνιγε καμιά ρουτίνα και δε μας οριοθετούσε καμιά απαιτητική καθημερινότητα, τότε που ζούσαμε πιο ελεύθεροι από ποτέ.

Όλα τα παιχνίδια που έπαιζες μικρός, αν αποπειραθείς να τα παίξεις σε μεγαλύτερη ηλικία, με καλούς φίλους, και φυσικά με στοιχήματα, που κάνουν την όλη φάση μακράν πιο ενδιαφέρουσα, γίνονται ακόμα καλύτερα. Ξεχνάς ενηλικιώσεις και καθωσπρεπισμούς, κοντράρεσαι, ανταγωνίζεσαι, επιδεικνύεις πόσο καλός είσαι (ναι, στο κρυφτό, δεν είναι αυτό ταλέντο;) κι ύστερα, αν κερδίσεις, πίνεις και μια κερασμένη μπίρα. Το μεγαλύτερο κέρδος πως γύρισες, έστω για λίγο, τον χρόνο πίσω!

Ας κρυφτούμε για λίγο απ’ την υποχρεώσεις μας, απ’ τους αυστηρούς ρόλους μας και την απαισιοδοξία μας, ας κρυφτούμε απ’ την τεχνολογία, που την κάναμε δυνάστη μας, μόνο απ’ τα συναισθήματά μας να μην κρυβόμαστε κι απ’ την ανάγκη μας για ξεγνοιασιά κι ελευθερία!