Σεβασμός σε όσους παράτησαν τα πάντα για έναν έρωτα

Κάποτε, μια φίλη μου, μου είπε «Ανδρέα, ίσως ζω τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής μου. Δεν ξέρω, είναι νωρίς ακόμη για να είμαι βέβαιη, μα ίσως και να είναι ο ιδανικός άνθρωπος για μένα». Κι έμελλε να ήταν ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής της μέχρι και σήμερα. Οι άνθρωποι, χωρίζονται σε διάφορες κατηγορίες και συγκεκριμένα σε ανθρώπους που έχουν βολευτεί σε μία όμορφη σχέση ή φιλία και δεν έχουν ρισκάρει στο κάτι παραπάνω. Σ’ αυτούς που ο χρόνος δεν έφτασε ποτέ για να ικανοποιήσουν τη ματαιοδοξία τους και να κοιτάξουν το κάτι παραπάνω. Σε όλους αυτούς που ο πόνος δε φάνηκε να τους ενοχλεί ή να έζησαν και να πλάγιασαν στο κρεβάτι μαζί του.

Υπάρχουν, όμως, και όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αξίζουν ένα «μπράβο» κι είναι άξιοι θαυμασμού, διότι πέρα απ’ τα στεγανά που δημιούργησαν στις ζωές τους κατάφεραν να πάνε κόντρα στο ρεύμα που λέγεται «βόλεμα».

Είναι αυτοί οι άνθρωποι που με μία και μόνο απόφαση στη ζωή τους, ίσως την πιο σημαντική, ένα βράδυ στο μπαλκόνι με κρασί και τον αδελφό ή κολλητό αγκαλιά πήραν αυτή την απόφαση. Να εγκαταλείψουν τα πάντα. Η λέξη «εγκατάλειψη» πολλές φορές τρομάζει, όχι τόσο πολύ με την προφορά της, αλλά με αυτά που πρεσβεύει. Εγκαταλείπεις για κάτι καλύτερο, για κάτι που πέρα απ’ τα δικά σου μέτρα δεν υπάρχει διαφυγή.

Κάποιοι άνθρωποι, νιώθουν αυτήν τη διαφυγή πολύ έντονα μέσα τους και σε αυτό συμβάλλουν κι οι άνθρωποι που αποτελούν σταθμό στη ζωή τους, είτε για λίγο ή μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Που επιζητούν μια αγκαλιά εκεί που δεν έχουν και μία δυνατή στιγμή να τους κρατήσει ενωμένους για πάντα.

Είναι οι άνθρωποι που σκέφτηκαν να δώσουν μια ευκαιρία στον εαυτό τους για να εξερευνήσουν το άγνωστο. Να αφήσουν τα πάντα πίσω τους, τους φίλους, τις παρέες, τους κολλητούς τους για να ζήσουν το όνειρο. Να ζήσουν αυτό που δεν μπόρεσαν να αντέξουν οι άλλοι, οι κοινοί. Αυτοί που δεν τόλμησαν ποτέ να κάνουν ένα βήμα παραπάνω στη ζωή τους.

Απ’ την άλλη, οι άνθρωποι που φοβούνται τις αλλαγές αυτές δικαιολογημένα και ποτέ δε θα προχωρούσαν τη ζωή τους ένα βήμα παρακάτω, μπορούμε να τους καταλάβουμε. Δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία της εσωτερικής αναζήτησης και πάντα ζούσαν σε ένα τείχος που είχαν φτιάξει άλλοι γι’ αυτούς, χωρίς αυτούς. Γι’ αυτό και δεν τους παρεξηγούμε. Αντίθετα, οι άνθρωποι που άφησαν τα πάντα για να είναι με τους μεγάλους τους έρωτες και κατάφεραν να σπουδάσουν και να φτιάξουν το κάτι παραπάνω είχαν βρει από πάντα την εσωτερική αναζήτηση του εαυτού τους. Γι’ αυτό και μόνο αξίζουν μια επιβράβευση.

Ξέρεις, στη ζωή είναι πολύ δύσκολο ως κι ακατόρθωτο να αφήσεις το στρωμένο χαλί για να μπλεχτείς στον μίτο της Αριάδνης και να καταφέρεις να ξεκλειδώσεις κάθε πόρτα και κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται στη ζωή σου. Είναι αυτό το ταλέντο που πολλοί άνθρωποι δεν ξέρουν ότι διαθέτουν. Να ξετυλίγουν τις καταστάσεις μόνοι τους χωρίς το χέρι βοηθείας κανενός. Είναι αυτοί που έμαθαν από μικρή ηλικία ότι αξία έχει σε καθετί που κάνεις να ρισκάρεις ακόμα κι αν χάσεις.

Ξεχωριστές προσωπικότητες που δούλεψαν για να μπορέσουν να ξεκλειδώσουν διαφορετικές πτυχές του εαυτού τους. Ο Κοέλιο έλεγε «Να είσαι γενναίος. Ρισκάρισε. Δεν υπάρχει υποκατάστατο για την εμπειρία». Άρα, αυτοί οι άνθρωποι έχουν μάθει να αναζητούν πάντα το κάτι παραπάνω. Είναι οι γενναίοι, οι άνθρωποι της διπλανής σου πόρτας.

Μπορεί ο άνθρωπος ο οποίος θα γνωρίσεις να είναι μέσα απ’ τα social media ή μέσα απ’ την παρέα κοινών γνωστών, να κάνεις ένα μοναδικό ταξίδι μαζί του και να αφήσεις τα πάντα. Γιατί αξίζει. Αξίζει να ζεις για έναν έρωτα, μια τρέλα κι ας μην κρατήσει πολύ. Τουλάχιστον έζησες. Έζησες, όλα αυτά που φοβόσουν αν θα είσαι ικανός για να βιώσεις. Και στο τέλος μία απέραντη χαρά ή λύπη.

Όμως, τι αξία θα είχε αν δεν μπορούσαμε να δούμε τα ίσια, ανάποδα και τα ανάποδα, ίσια; Αυτοί οι άνθρωποι που έχουν παρατήσει τα πάντα για να βρίσκονται με τους μεγάλους τους έρωτες είναι αυτοί που πρέπει να τους σεβόμαστε λιγάκι παραπάνω. Γιατί ποτέ δε φοβήθηκαν, ποτέ δε δείλιασαν μπροστά στις δυσκολίες και ποτέ δε βολεύτηκαν πουθενά και σε τίποτα.

Μία φορά στη ζωή σου πάρε το ρίσκο και ζήσε. Ξέχασε όλα τα στερεότυπα κι όσα θέλουν να σου περάσουν όλοι αυτοί που βολεύτηκαν σε σχέσεις κλειδωμένες, που δεν ήταν ένα ανοιχτό βιβλίο στη ζωή τους και ποτέ δεν έψαξαν να ζήσουν το όνειρο. Ένα όνειρο μακριά απ’ όλους κι απ’ όλα. Μία ζωή καθόλου εύκολη, με δυσκολίες, αναποδιές κι ευτράπελα. Μία ζωή που η απόσταση κατακερμάτιζε κάθε έννοια αγάπης κι έρωτα. Γιατί ο έρωτας στα δύσκολα φαίνεται. Στα απλά μπορούν όλοι. Στα δύσκολα, όμως, μπορούν οι λίγοι.

Οι άνθρωποι που άφησαν τα πάντα για έναν άνθρωπο. Αυτούς, τους ονομάζουμε «ήρωες» και τους σεβόμαστε λιγάκι παραπάνω. Και μπράβο τους, που άντεξαν μέσα σ’ έναν κόσμο που το μόνο του μέλημα είναι απλά να περνάει καλά, να δίνει χωρίς να παίρνει. Αυτοί είναι που αξίζουν μια επιβράβευση.

Η φράση του Μ. Δουκίδη μου έχει μείνει από τότε που έμαθα να παίρνω ρίσκα στη ζωή μου κι η φράση αυτή έλεγε ότι «Πρέπει να παίρνει κανείς ρίσκα. Πρέπει να επιδιώκει καταστάσεις που τον βγάζουν από τα γνωστά, τα πεπατημένα. Που τον ξεβολεύουν και τον κάνουν να νιώθει αβέβαιος. Μόνον έτσι υπάρχουν αποτελέσματα και δημιουργία». Όσοι έχουν ζήσει τέτοιες καταστάσεις, λοιπόν, μπορούν να είναι περήφανοι που δεν αποτέλεσαν ένα ακόμη βόλεμα στη μικρογραφία της κοινωνίας μας.