«Όσο έχουμε τα νιάτα, μένουμε πάντα παιδιά» έγραψε κάποτε ο Γιάννης Δαλιανίδης κι η αλήθεια είναι πως τα νιάτα δεν έχουν ηλικία. Οι περισσότεροι άνθρωποι σε όποια φάση κι αν βρίσκονται θα νιώθουν για πάντα παιδιά. Υπάρχει εκείνη η λεπτή γραμμή που ονομάζουμε χρόνο κι όσο αυτός περνάει, τόσο κάποιος απ’ όλους εμάς μεγαλώνει. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι τα παιδιά θέλουν να γίνουν μεγάλοι κι οι μεγάλοι θέλουν να γίνουν ξανά παιδιά.
Ας πάρουμε παράδειγμα απ’ την ίδια μας την οικογένεια. Μη νομίζετε ότι κι εμένα οι γονείς μου δε θέλουν να ξανανιώσουν, άσχετα που εγώ ήθελα στην ηλικία των δώδεκα ετών να φοράω κοστούμι και γραβάτα και να το παίζω ο κύριος της κυρίας. Είναι αυτή η ανάγκη να μεγαλώσουμε πριν την ώρα μας και πολλές φορές αυτό καταντάει αγχωτικό, γιατί όπως και να το δεις, δε γίνεται να μεγαλώσουμε απ’ τη μια στιγμή στην άλλη, πόσο μάλλον να φερόμαστε σαν μεγάλοι όταν είμαστε παιδιά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία απ’ το να συμβαδίζει κάποιος με την ηλικία του και να ντύνεται αναλόγως, να φέρεται αναλόγως, όχι με την έννοια του προτύπου μα της οργανικότητας. Είναι και κάτι που όταν συμβαίνει σε ακραίο βαθμό σε αλλοιώνει ως προσωπικότητα.
Οι μεγάλοι συνήθως όταν φτάσουν σε μια ηλικία -έστω- στα σαράντα, ας πούμε, θέλουν να ξανανιώσουν παιδιά. Ίσως θέλουν να θυμηθούν αυτή την αγνότητα και την αθωότητα, καθώς πολλοί άνθρωποι έχουν περάσει δύσκολα στα παιδικά τους χρόνια κι ίσως να μην είχαν την ευκαιρία να διασκεδάσουν όπως θα ήθελαν, να βγουν έξω ή να νιώσουν ελεύθεροι με τον όποιο τρόπο αφορά η παιδικότητα, αντιμετώπισαν περιορισμούς που τους έβαλαν οι άλλοι δίχως να μπορούν ν’ αντιδράσουν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την αντίδραση σε μια άλλη ηλικία που βγαίνει στη συμπεριφορά, τον τρόπο ντυσίματος, ακόμα και τη συναναστροφή τους με τον έξω κόσμο.
Στην αντίπερα όχθη υπάρχουν και τα παιδιά που θέλουν να μεγαλώσουν απότομα χωρίς να έχουν φτάσει ακόμα ούτε στην πρώιμη ηλικία. Είναι εκείνα τα κορίτσια που θα φορέσουν τα τακούνια της μαμάς και θα ξεκινήσουν να βάφονται από νεαρή ηλικία ή τ’ αγόρια που θέλουν να φορέσουν κοστούμι και να υπηρετήσουν το πρότυπο του μεγάλου άντρα, σε ένα μακρύ κι απλό στερεότυπο.
Σ’ αυτήν την πολυπλοκότητα ένα μερίδιο ευθύνης έχουν κι οι γονείς που δεν προστατεύουν τα παιδιά τους απ’ τα πρώτα χρόνια της ηλικίας τους, αλλά αυτό δεν είναι πάντα ο κανόνας. Σε μικρότερο βαθμό ίσως να ευθύνονται τα μέλη της οικογένειας που μεγάλωσαν έτσι, όπως είναι τα αδέρφια μας, που, συνήθως τα έχουμε ως πρότυπά μας. Καμιά φορά είναι και ο ίδιος μας ο εαυτός σε μια προσπάθεια να φτάσει ό,τι θεωρούμε τέλειο.
Είναι συχνό φαινόμενο οι μεγάλοι να θέλουν να γίνουν ξανά παιδιά και τα παιδιά να θέλουν να γίνουν μεγάλοι. Ποτέ δεν είμαστε ικανοποιημένοι με την ηλικία μας και θέλουμε πάντα να μεταβαίνουμε σε περιόδους της ζωής μας που αποτελούν ένα παρελθόν που θεωρούσαμε καλή για εμάς εποχή.
Όλα στη ζωή χρειάζονται μέτρο, είτε είσαι μικρός είτε μεγάλος. Καλό θα είναι να μη βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε, εμείς τα παιδάκια, αλλά ούτε κι οι μεγάλοι να θέλουν να γίνουν παιδάκια μιας άλλης εποχής γιατί κάποια στιγμή, θα το δείτε, θα φτάσουμε στο σημείο να μη ζούμε καμία ηλικία σε μια προσπάθεια να αναβιώσουμε μια παλαιότερη. Κι αυτό δεν είναι βίος, αλλά αβίωτος, να τα λέμε κι αυτά.
Συντάκτης: Ανδρέας Πετρόπουλος
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
