Στα stories μας είμαστε λίγο πιο εμείς

Στην εποχή που πρωταγωνιστούν το instagram και το facebook, όλο και περισσότεροι άνθρωποι έχουν την τάση να μοιράζονται καθημερινά προσωπικές τους στιγμές στα social media και να ενημερώνουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα όσους τους ακολουθούν, ποστάροντας στιγμιότυπα και δημοσιεύοντας stories, τα οποία άλλοτε (σπάνια) κρύβουν μια μικρή δόση αφιλτράριστης αλήθειας κι άλλοτε (συχνότερα) προβάλλουν μια κατασκευασμένη απ’ τους ίδιους ωραιοποιημένη και μη ρεαλιστική εικόνα.

Μέσα απ’ τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δίνεται η ευκαιρία στον καθένα από μας να δημιουργήσει ένα προφίλ-πρότυπο, με μια τζούρα λάμψης και δυο τζούρες ματαιοδοξίας. Στη σφαίρα της ανάγκης για συνεχή προσοχή κι αποδοχή απ’ τους γύρω, είμαστε ικανοί να πλάσουμε μια ψεύτικη εικόνα για μας, νομίζοντας πως πείθουμε. Ακόμα, όμως, κι αν καταφέρουμε προς στιγμήν να σερβίρουμε αυτό που θέλουμε, τελικώς γελοιοποιούμαστε με το να προσποιούμαστε και να βγάζουμε στην επιφάνεια έναν άλλον εαυτό, που καθόλου δε μας ταιριάζει και δεν έχουμε συνηθίσει κι εμείς οι ίδιοι.

Επιδιώκουμε διαρκώς να προβάλλουμε την εύκολη κι υπέροχη ζωή μας, τη διασκέδασή μας και την ξεγνοιασιά μας, σαν να μη μας απασχολεί τίποτα, κάτι που στην πραγματικότητα φυσικά και δεν ισχύει, αφού η καθημερινότητα είναι απαιτητική. Προσποιούμαστε, όμως, τόσο που μπαίνουμε βαθιά μέσα στο ψέμα μας, φτάνοντας στο σημείο να το περάσουμε για αλήθεια.

Άνθρωποι που σπαταλούν αρκετές ώρες στα κοινωνικά δίκτυα κατασκευάζοντας μια ιδανική εικόνα έχουν περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν κατάθλιψη, καθώς έχουν αυξήσει υπερβολικά τις προσδοκίες τους κι έχουν συνηθίσει μέσα απ’ την αψεγάδιαστη πλαστή εικόνα τους να τραβούν όλα τα βλέμματα στο εικονικό περιβάλλον τους. Στην πραγματική ζωή, καταλήγουν μόνοι, συντηρώντας ωστόσο το αίσθημα της μη διαθεσιμότητάς τους, παριστάνοντας τους ακριβοθώρητους, ενώ στην ουσία είναι απελπιστικά διαθέσιμοι για λίγη αληθινή επαφή.

Από κάποια στιγμή και μετά η προσποίηση κι η δίψα για προβολή κι αντίστοιχη αποδοχή γίνεται τρόπος ζωής. Όσο κι αν επιμένει το περιβάλλον σου, οι φίλοι σου κι η οικογένειά σου πως έχεις πέσει θύμα της υπερβολής σου, δημιουργώντας μια υπεροπτική εικόνα και μια αρκετά μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου, χάνοντας το πραγματικό νόημα, δε σταματάς ούτε λεπτό να υπερασπίζεσαι μια fake ζωή που μόνο στόχο έχει τα like και τα follow. Κακά τα ψέματα, όλοι κάποτε, ίσως κι εντελώς ασυνείδητα, μπλέξαμε την εικονική πραγματικότητα με την αληθινή ζωή και κατασκευάσαμε επιφανειακές ανθρώπινες σχέσεις πίσω από πληκτρολόγια.

Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να πιστεύουν πως με το να παρουσιάζουν μια ψεύτικη ζωή θα έχουν την ευκαιρία να κερδίσουν περισσότερους followers και θαυμαστές; Είναι η ματαιοδοξία αλλά κι η χαμηλή αυτοεκτίμησή τους, η ανασφάλεια κι η ανάγκη για επιβεβαίωση.

Και μέσα σ’ όλη αυτή τη σκηνοθετημένη ζωή, βασισμένη στο ψέμα και τη φιγούρα, το εγγυημένο σενάριο δηλαδή για επιτυχία στα social media, υπάρχουν κάποιες μικρές εκλάμψεις ειλικρίνειας. Ένα αυθόρμητο story από μια χαλαρή στιγμή, χωρίς ρετούς και φανταχτερές λεζάντες, χωρίς το άγχος των πολλών like. Λίγη ειλικρίνεια, μερικά αληθινά χαμόγελα, ίσως όχι τόσο φωτογενή όσο εκείνα που ποστάρουμε μετά από εξονυχιστικό έλεγχο και πολλά φίλτρα.

Κι ίσως αυτές οι μικρές αυθόρμητες στιγμές, αυτές οι αναλαμπές αλήθειας, να ‘ναι η ευκαιρία να γνωριστούμε απ’ την αρχή, ως άνθρωποι πια κι όχι ως δημοφιλή προφίλ στα social media. Κάνοντας την αρχή με την πιο σημαντική γνωριμία, αυτή με τον εαυτό μας.