Σχέσεις ανεμοδούρες

Κάποιοι άνθρωποι έχουν γεννηθεί σε αυτόν τον κόσμο για να ταλαιπωρούν τους υπόλοιπους ανθρώπους με τα θέλω τους. Προσωπικά ξέρω τέτοιους ανθρώπους -και δεν είναι και λίγοι. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που εκτός απ’ το ό,τι δεν ξέρουν τι θέλουν ταλαιπωρούν και τους ανθρώπους που κάνουν σχέση μαζί τους και ξέρουν τι θέλουν απ΄τη ζωή τους.

Ανεμοδούρα από το ἀνεμοδούριον = γένος θηλυκό. Είναι αυτή η λέξη πού περιγράφει ακριβώς τον χαρακτήρα των ανθρώπων όπου είναι αλλοπρόσαλλοι, κυκλοθυμικοί και άστατοι. Plus ό,τι παρασύρονται και πολύ πιο εύκολα απ’ τους άλλους.

Είναι όμως αυτοί που κάνουν σχέσεις με άλλους ανθρώπους οι οποίοι λειτουργούν σαν καλοκουρδισμένο ελβετικό ρολόι και τους κάνουν τη ζωή δύσκολη. Στην αρχή είναι μαζί τους γλυκύτατοι, είναι ο άνθρωπός τους και σε αυτόν τον άξονα κινείται η σχέση τους. Υπάρχει το ενδιαφέρον απ’ τη μία πλευρά και αντίστοιχο ενδιαφέρον κι απ’ την άλλη πλευρά. Είναι όλα μέλι – γάλα και κινούνται υπό φυσιολογικούς ρυθμούς. Είναι μαζί μέρα – νύχτα και αγαπούν κι οι δύο το λαιφστάιλ.

Στη ζωή όμως, υπάρχουν δύο πράξεις. Ας ξεκινήσουμε από το κεφάλαιο της σχέσης. Ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να κάνει σχέση είτε επειδή είναι για πολλά χρόνια μόνος, είτε επειδή θέλει να καλύψει τα συναισθηματικά κενά του και αναλώνεται σε σχέσεις και καταστάσεις που άλλοτε του ταιριάζουν και άλλοτε όχι. Επιλέγει ωστόσο, να καλύψει τα συναισθηματικά κενά του από επιλογή. Στην πορεία αποδεικνύεται πανηγυρικά ως ο άνθρωπος ανεμοδούρα.

Ο άνθρωπος ο οποίος νομίζει ό,τι ξέρει τι θέλει, είναι στην αρχή με το έτερόν του ήμισυ όλο γούτσου – γούτσου και φιλάκια, τα κλασικά σ’ αγαπώ και δεν υπάρχει άλλος κανείς για μένα εκτός από σένα. Τους βλέπεις στο δρόμο, στο μετρό. Κινούνται γύρω σου με γρήγορους ρυθμούς σχεδόν με κομμένη την αναπνοή τους κάθε φορά. Άνθρωποι που τρέχουν να προλάβουν τα συναισθήματά τους γιατί δεν τους βγαίνει αλλιώς.

Θα έλεγε κανείς ό,τι οι άνθρωποι ανεμοδούρες είναι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας σίγουρα. Τους συναντάς παντού και μ’ έναν απ’ αυτούς έχεις πλαγιάσει στο κρεβάτι είτε για ένα βράδυ, είτε για περισσότερα. Αυτοί διακατέχονται από έπαρση στη ζωή τους, προσπαθούν να σ’ έχουν συνέχεια σε εγρήγορση και ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένεις γίνονται καπνός. Γίνονται καπνός γιατί σκέφτονται πως τελικά δεν τους έκανες και δεν τους ταίριαζες. Χάνονται και φεύγουν μακριά σου.

Και πάνω που τον έχεις ξεπεράσει, ο άνθρωπος αυτός εμφανίζεται μπροστά σου για να σε δυσκολέψει ξανά. Να σε δυσκολεύσει που, για μία ακόμα φορά σου τάζει έρωτα με καρδούλες και βελάκια σαν εκείνα τα καδράκια που έβλεπες στα παιχνιδάδικα μικρός και πίστευες πως εκεί έξω ο έρωτας είναι βελάκια και καρδούλες. Έρχεται λοιπόν, με όλα του τα όπλα και σου λέει «εγώ σε θέλω, ίσως να ήταν λάθος που χωρίσαμε» και κάνεις το λάθος -μέγα λάθος- και τα ξαναβρίσκεις μαζί του. Και γιατί το λάθος αυτό δεν πρέπει να επαναλαμβάνεται; Γιατί το λάθος που γίνεται πάνω από μία φορά θα ξαναγίνει. Αποφασίζεις να είσαι μαζί του, να δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία και ξανατρώς τα μούτρα σου. Πέφτεις πάλι στα πατώματα. Γιατί ο άνθρωπος ανεμοδούρα δε θα αλλάξει ποτέ και αυτό είναι κάτι δεδομένο. Εκτός κι αν πιστεύεις στα παραμύθια και σε κάθε τι που γίνεται στη ζωή σου πιστεύεις ό,τι είσαι το παιδί του παραμυθιού.

Η ζωή είναι ρεαλισμός. Και ενώ βλέπουμε από την αρχή ότι δεν πάει παρακάτω, θα ήταν φρόνιμο να μην ξανακάνουμε το ίδιο λάθος. Οι έρωτες ανεμοδούρα βέβαια απ’ την άλλη έχουν μια γοητεία. Σαν τις ταινίες στο σινεμά που δεν ξέρεις το τέλος τους. Κι αγωνιάς γι’ αυτό. Είναι οι σχέσεις που ένας μας τουλάχιστον στη ζωή του έχει βιώσει έστω και μία φορά.

Αλλά και εσύ καταλαβαίνεις ό,τι αυτό το «τα χαλάμε, τα ξαναβρίσκουμε, τα ξαναχαλάμε και τα ξαναβρίσκουμε» κάποια στιγμή κουράζει. Να κουράζει, αλλά όχι σε μόνιμη βάση, όσο κι αν αυτά τα λάθη μας διδάσκουν. Αλλά το να μη διορθώνει κανείς τα λάθη του είναι το μεγαλύτερο λάθος. Το έχει πει και ο Κομφούκιος άλλωστε. Οπότε, αν θες να ζήσεις μια σχέση ανεμοδούρα φυσικά είναι δική σου επιλογή. Απλά να ξέρεις ό,τι και στην ανεμοδούρα ο τρόχος κάποτε θα γυρίσει.