Τελικά μια απ' τα ίδια ήσουν κι εσύ

Θα στα πω απλά. Δε γύρευα περιπέτειες μαζί σου. Ήμουν ένα παιδί ανέμελο, που αυτά που σκεφτόταν τα έκανε πράξη και δύσκολα μετάνιωνε για πράγματα και καταστάσεις. Η επικοινωνία μας ξεκίνησε μέσω των social media και ναι, είχα ενθουσιαστεί θυμάμαι απ’ την πρώτη στιγμή. Ο τρόπος που χειριζόσουν τις καταστάσεις με έκανε να μπω σε μια διαδικασία να σε ακολουθήσω σε αυτό που ήθελες να μου περάσεις.

Όλα πήγαιναν καλά. Ιδανικά καλά. Κι είπα «Θεέ μου, κάνε αυτή τη φορά να είναι αληθινό. Κάνε να μην είναι μια απ’ τα ίδια». Και τελικά ήσουν μια απ’ τα ίδια. Μια περίπτωση απ’ τις πιο πολύ φορεμένες, μια περίπτωση που με έκανε να καταλάβω πως ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Κάθε μέρα μου αποδείκνυες το πόσο λάθος ήσουν για μένα. Όμως εγώ εκεί, είχα ερωτευτεί το χαμόγελό σου, αυτά τα υπέροχα γαλάζια μάτια σου.

Μετά από όλα αυτά που συνέβησαν σε εμάς τους δύο, προσπάθησα να σε ψάξω. Να μάθω τι κάνεις. Και μόλις κατάφερα να σε εντοπίσω σου έστειλα ένα μήνυμα να βρεθούμε για ένα κρασί, γιατί τίποτα δεν είχαμε ξεκαθαρίσει. Δεν κατάλαβες ποτέ ότι όλο αυτό που είχαμε εμείς οι δύο δεν ήταν άλλη μια καλοστημένη παρτίδα σκάκι, σαν εκείνα τα βράδια που καθόμασταν και προσπαθούσα να σε πείσω πώς μπορώ να σου κάνω ρουά ματ σε τρεις κινήσεις.

Απαγορεύω να σε σκέφτομαι στον ίδιο μου τον εαυτό. Το όνομά σου δε θέλω να το ξανακούσω. Είναι σκληρό, αλλά αποφεύγω να κρατώ σχέσεις με άτομα που όταν μου συστήνονται έχουν το όνομά σου. Είναι βαρύ, πώς το λένε;  Και μετά από όλα αυτά κατάλαβα πως πρέπει να κλείσω το κουτάκι του μυαλού μου για να μπορέσω να ονειρευτώ, μακριά από σένα. Να προχωρήσω σε μια νέα αρχή. Αυτή την αρχή που εσύ δεν είχες τα κότσια να κάνεις.

Θέλω να ‘σαι καλά, αλλά και να μην είσαι, δε σου φταίει κανείς. Οι επιλογές σου τα φταίνε όλα. Είμαστε οι επιλογές μας κι όταν σου είπα ότι είμαι ένας άνθρωπος που δένεται εύκολα, εσύ είπες «εντάξει, δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό» και τελικά ήταν. Δεν μπορώ να πω πως δε ζήσαμε ωραίες στιγμές μαζί, αλλά κουράστηκα. Με κούρασαν τα «δεν» σου, τα δήθεν σου, τα απλά.

Και να θυμάσαι πως κάποιο βράδυ που θα ανοίξεις τις συνομιλίες μας, ίσως δεις τις τελίτσες να χοροπηδούν σαν τρελές. Μπορεί και να σου γράφω, πού ξέρεις; Αλλά δεν πατάω την αποστολή. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ποτέ σου δεν πίστεψες σε όλο αυτό που είχαμε. Δεν πίστεψες στον έρωτά μας και σε όλα αυτά που ήθελα να σου δώσω.

Είμαι καλά μακριά σου. Και θα είμαι πολύ καλύτερα αν σταματήσω να ακούω τ’ όνομά σου. Γιατί αυτό είναι ένα μαχαίρι που με κόβει τις νύχτες. Πόσα δεν μπορείς να καταλάβεις. Πόσα δεν μπορείς να ανατρέψεις. Αρνείσαι να μεγαλώσεις, αλλά πρέπει. Θα το πάθεις απότομα το πατατράκ και καθόλου δε θα σου αρέσει. Πίστεψέ με.

Και τώρα που έμαθα από σένα πώς είναι ο έρωτας, θα προσέξω την επόμενη φορά. Γιατί, πολλές φορές πρέπει να βρεις το χειρότερο για να εκτιμήσεις το καλύτερο. Και δυστυχώς αυτό δεν ήσουν εσύ. Για μια ακόμα φορά ήσουν μια λάθος επιλογή. Όμως κι αυτές, εμείς τις καθορίζουμε. Κι αν κάποτε θελήσεις να μάθεις τι κάνω, πώς είμαι, ξέρεις, θα με βρεις σε όλα αυτά τα τραγούδια που ποτέ δεν ακούσαμε μαζί.