Τέτοιες μέρες δε θέλουμε δώρα αλλά τους ανθρώπους μας

Χριστούγεννα. Η πιο όμορφη εποχή του χρόνου για μένα κι ίσως για τους περισσότερους από μας. Άσχετα, που οι φίλοι μου με φωνάζουν «Grinch», είναι η πιο όμορφη εποχή, γιατί έχεις την ευκαιρία να δεις τους ανθρώπους σου, τους φίλους σου κι όσους δεν έχεις την ευλογία να αντικρίζεις κάθε μέρα. Είναι η όμορφη αυτή εποχή, που τα πάντα είναι στολισμένα γύρω σου κι οι πλατείες σφύζουν από ζωή, φωνές και γέλια.

Θα ήταν ψέμα να έλεγες πως κι εσύ δεν περιμένεις αυτήν την εποχή κάθε χρόνο. Αν υπάρχει έστω κι ένας που δεν του αρέσουν τα Χριστούγεννα σαν ιδέα, σαν γιορτή, δεν μπορεί να καταλάβει πως τα Χριστούγεννα δεν είναι μόνο μια ευκαιρία για να γιορτάσουμε, να φάμε και να πιούμε, αλλά και να δούμε ανθρώπους που δεν έχουμε τη δυνατότητα να τους έχουμε κοντά μας κάθε μέρα.

Μικρός, περίμενες τον Άγιο Βασίλη και μεγαλώνοντας μαθαίνεις ότι τελικά δεν υπάρχει και τα δώρα σου έρχονται πάντα απ’ τη μαμά και τον μπαμπά. Είναι αυτή η εξαπάτηση –η όμορφη εξαπάτηση– ότι μεγαλώνουμε με μια όμορφη ιδέα και πιστεύουμε σε κάτι που στην ουσία δεν υπάρχει. Ακόμα θυμάμαι τη φράση «Μαμά, πότε θα έρθει ο Άγιος Βασίλης;» μέχρι που μου απαντούσε «Δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης, παιδί μου».

Μόλις σε ηλικία πέντε ετών έμαθα αυτήν την αλήθεια και δεν ήταν καθόλου όμορφη, όμως, κατάλαβα πως το σημαντικότερο δεν ήταν τα δεκάδες δώρα των γονιών μου, αλλά κάτι πολύ βαθύτερο κι ουσιαστικότερο. Μεγαλώνοντας, είδα τα πράγματα τελείως διαφορετικά. Είδα βαθύτερα νοήματα μέσα απ’ αυτήν τη μαγεία των εορτών. Δεν είδα δώρα, δεν είδα διασκέδαση. Είδα όλους αυτούς τους ανθρώπους που έλειπαν απ’ τη ζωή μου συνεχώς.

Μου έλειπαν οι φίλοι μου, που δεν μπορούσα να τους έχω στην καθημερινότητά μου κι η κρίση τους ανάγκασε να φύγουν μακριά για κάτι καλύτερο. Μου έλειπαν τα συναισθήματα των ανθρώπων που ζωγράφιζαν όλες αυτές τις μέρες όμορφα τον καμβά της ζωής μου, με μοναδικό πινέλο το χαμόγελό τους. Και τελικά, όσο τα χρόνια περνούσαν κατάλαβα ότι αξία δεν έχουν τα υλικά αγαθά, αλλά όλα αυτά τα εσωτερικά καλούδια που πηγάζουν μέσα απ’ την αγάπη των δικών μας ανθρώπων.

Πολλοί άνθρωποι μπορούν να είναι χαρούμενοι με δώρα όπως ένα καινούργιο τηλέφωνο, ένα καινούργιο λάπτοπ, με μια όμορφη σχέση, να περνούν καλά. Αλλά πιστέψτε με, οι περισσότεροι άνθρωποι επιζητούν να έχουν κοντά τους ανθρώπους που τους νοιάζονται και θέλουν να είναι δίπλα τους για αυτό που είναι, να είναι ο μοναδικός φάρος στην ελπίδα της ανθρώπινης ύπαρξής τους. Να είναι κάτι απ’ τη μαγεία των εορτών. Ο δικός τους Άγιος Βασίλης. Να έρχονται με ανεκτίμητα δώρα όπως, η θετική τους διάθεση, το χαμόγελό τους κι η ομορφιά που πηγάζει από μέσα τους.

Και να θυμάσαι πως κάθε χρόνος που περνάει μας κάνει καλύτερους και σοφότερους κι ίσως γι’ αυτό μεγαλώνοντας ν’ αντιλαμβάνεσαι πως τη μεγαλύτερη αξία στη ζωή δεν έχουν τα υλικά, αλλά οι άνθρωποι που λείπουν απ’ την καθημερινότητά σου. Τότε αντιλαμβάνεσαι ότι δε θες πια τα δώρα των εορτών, αλλά τους δικούς σου ανθρώπους που δεν έχεις την ευκαιρία ν’ αντικρίζεις το χαμόγελό τους καθημερινά.

Γιατί σου λείπουν, κάθε μέρα όλο και πιο πολύ κι αυτές οι μέρες είναι η πιο γλυκιά συγκυρία για να περάσεις μαζί τους τις πιο όμορφες κι αξέχαστες στιγμές, που δεν κατάφερες να μοιραστείς μαζί τους όλον τον υπόλοιπο χρόνο.