Το μίσος εύκολα καταλήγει μεγάλο πάθος

Αλήθεια, έχει συμβεί ποτέ στη ζωή σου ν’ αγαπήσεις κάποιον που κάποτε μισούσες; Είμαι σίγουρος πως σου έχει τύχει και ξέρεις, το μίσος είναι άσχημο πράγμα, όταν όμως δένεται με το πάθος τότε όλα αλλάζουν. Οι άνθρωποι εύκολα ενθουσιάζονται, αλλά πολύ πιο δύσκολα αγαπούν.

Το μίσος και το πάθος είναι έννοιες που εναλλάσσονται μεταξύ τους με γρήγορους ρυθμούς. Κρέμονται από μια λεπτή κλωστή, που συνήθως είναι έτοιμη να κοπεί και υποδηλώνει πράγματα και καταστάσεις που πολλές φορές μας βγάζουν εκτός εαυτού. Στις διαπροσωπικές σχέσεις, γνωρίζουμε έναν άνθρωπο που μπαίνει στη ζωή μας με τα δικά του όπλα –ένα χαμόγελο, μια φιλική προσωπικότητα– και τότε όλα αλλάζουν. Λένε πως «έναν άνθρωπο στη ζωή σου θα τον αγαπήσεις παράφορα ή θα τον μισήσεις», το προσυπογράφω.

Γνωριμίες που ξεκινάνε με καβγάδες, φασαρίες και διαφωνίες και καταλήγουν σε ιδρωμένα σεντόνια και στιγμές πάθους κι έρωτα, μας στιγματίζουν μια για πάντα. Ήταν κάτι που δεν πίστευες ότι θα σου συμβεί κι όμως, σου συνέβη. Κάποια πράγματα έρχονται στη ζωή μας την κατάλληλη στιγμή κι ας μην τα περιμένουμε κι ίσως αυτή να είναι η μαγεία του αναπάντεχου. Περνάμε απ’ αυτό το στάδιο και πονάμε για πράγματα και καταστάσεις που αγνοούσαμε κι όμως ονειρευόμασταν πάντα, αλλά δεν είχαμε το θάρρος να το ομολογήσουμε.

Το μίσος είναι ένα συναίσθημα που προκαλεί μια αποστροφή κι ίσως είναι κάτι που όλοι βιώνουμε στην καθημερινότητά μας ως δέκτες. Δεν είναι ότι θέλουμε ως άνθρωποι να μισούμε, αλλά αν πληγωθούμε πολύ μοιάζουμε να μην έχουμε άλλη επιλογή.

Σκέψου ότι κάποτε γνώρισες έναν άνθρωπο που μόνο και μόνο η μορφή του σου προκαλούσε άρνηση. Δεν τον κοιτούσες καν στα μάτια σου και στην πρώτη ευκαιρία μιλούσες υποτιμητικά γι’ αυτόν. Δεν έλεγες πολλά, αλλά μέσα σου ένα σαράκι σε έτρωγε. Το σαράκι του πάθους που σου ξυπνούσε, αλλά δεν το ήξερες ακόμα και κάθε φορά που τον συναντούσες σου γεννιόταν μια έντονη επιθυμία, αλλά ταυτόχρονα και δεύτερες σκέψεις. Η φράση που πιπίλιζε το μυαλό σου: «Εγώ με αυτόν; Ποτέ» που σχεδόν πάντα καταλήγει σε μεγάλα πάθη και κάνει τους γύρω να αναρωτιούνται.

Αυτά τα άγρια ένστικτα όταν ενώθηκαν παραδόθηκαν στο απόλυτο συναίσθημα και το μίσος έγινε τελικά τατουάζ στην πλάτη σας, από τρελαμένα νύχια που ήθελαν να χαράξουν κάθε πόντο στα κορμιά σας, αναζητώντας αυτήν την ελευθερία της εκτόνωσης που δεν έβρισκαν τα βλέμματά σας όταν συναντιόντουσαν. Ο Σέρεν Κίρκεγκορ κάποτε είπε ότι «Το μίσος είναι η αγάπη που έχει ξεμεθύσει» διότι αντίστοιχα κι η αγάπη μπορεί να μετατραπεί σ’ έντονο μίσος κι εκεί τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα.

Πώς μπορούμε αλήθεια να μισήσουμε κάποιον άνθρωπο που κάποτε αγαπήσαμε πολύ; Η απάντηση στην ερώτηση είναι σαφής και την έχει αναλύσει εξαιρετικά η Ιωάννα Κακούρη εδώ στο Pillowfights. Οι άνθρωποι αλλάζουν αν πονέσουν ή αγαπηθούν πολύ κι αυτή η αλλαγή γίνεται μίσος μετά από μια δύσκολη κατάσταση που σε πόνεσε και σου άφησε πληγές που δεν έκλεισαν ποτέ. Όπως οι στοιχειωμένοι φόβοι του μυαλού σου, ότι δε θα αγαπηθείς πραγματικά γι’ αυτό που είσαι κι ότι ποτέ δε σου άξιζε αυτή η αγάπη. Είναι ο φόβος αυτής της εγκατάλειψης κι εκεί που το πάθος γίνεται μίσος.

Στις δεύτερες σκέψεις, λοιπόν, που τριγυρίζουν στο μυαλό σου μπορεί να σκέφτεσαι διάφορα και ν’ αλλάζεις τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε οχυρωμένοι με υπομονή κι επιμονή κι ίσως τα πάθη που ζούμε πολλές φορές να καταλήγουν σε ένα τεράστιο μίσος. Ίσως, όμως, υπάρξει κι αυτός ο ένας που θα αλλάξει την κοσμοθεωρία σου για πάντα και θα σου δείξει πόσο εύκολα το μίσος που νιώθεις για εκείνον μπορεί να γίνει ένα μεγάλο πάθος. Ένα πάθος ανεξάντλητο, που πηγάζει απ’ τα κορμιά και των δύο και τα βράδια γράφει τη δική του σελίδα σε μπερδεμένα σεντόνια.