Το σπίτι μας είναι ο ναός μας

Για πολλούς απ’ τους ανθρώπους γύρω μας –είτε διακρίνονται από εσωστρέφεια κι εγκράτεια είτε τους χαρακτηρίζει το πληθωρικό τους ταμπεραμέντο– το σπίτι τους είναι ο ναός τους. Είναι ο χώρος που τους ηρεμεί και τους μεταφέρει μονομιάς στον δικό τους κόσμο. Θα έλεγε κανείς πως για τον καθέναν από μας το σπίτι του είναι ο μικρός του παράδεισος, η δική του Εδέμ.

Κάθε σπίτι διακρίνεται από μια συγκεκριμένη αισθητική, αλλά πολλές φορές το προσωπικό γούστο του καθενός είναι αυτό που του δίνει μια νότα τόσο ξεχωριστή, μια νότα καλαισθησίας κι ομορφιάς που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Μπαίνοντας στον προσωπικό χώρο του κολλητού σου είτε στο πατρικό σου –εκεί όπου μεγάλωσες κι έχτισες άπειρες αναμνήσεις– βλέπεις πόσο προσεγμένο είναι καθετί και πόσο δένει μια ολοκληρωμένη εικόνα. Κάθε αντικείμενο έχει τη δική του θέση κι όπως λένε «κάθε αντικείμενο είναι και μία ανάμνηση».

Θυμήσου τη στιγμή που νοίκιασες το πρώτο σου σπίτι, τότε που έφυγες για σπουδές, ξεκίνησες να το διαμορφώνεις με το δικό σου προσωπικό γούστο κι ήθελες να του φορτώσεις κι άλλα πολλά πράγματα, μα ο χώρος ήταν τόσο μικρός κι αυτό σε στεναχωρούσε. Ίσως να μην μπορούσες να του βάλεις όλα αυτά που ήθελες, να το διακοσμήσεις ακριβώς όπως εσύ ήθελες. Ήταν, όμως, το σπίτι σου. Ο χώρος που στις εξεταστικές ήταν ο παράδεισος κι η κόλασή σου ταυτόχρονα. Προσπαθούσες να συγκεντρωθείς, αλλά ο γείτονας από απέναντι δεν άφηνε και πολλά περιθώρια. Θυμήσου ότι εκεί έκανες τους πρώτους καβγάδες με το ταίρι σου κι εκεί έσπασαν  τα πρώτα πιάτα, μαζί με τη φωνή σου. Μια φωνή που οτιδήποτε ήθελε να πει το έλεγε στους τέσσερις τοίχους και το μοιραζόταν με το ταβάνι, γιατί ήξεραν να ακούν.

Το σπίτι μας είναι το καταφύγιό μας και δύσκολα ανοίγουμε σε τρίτους τον προσωπικό μας χώρο. Ορισμένες φορές είναι εύκολο να βάλεις κάποιον στη ζωή σου, αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολο να τον βάλεις στο σπίτι σου. Πιστεύεις ότι εκεί έχουν θέση μόνο όσοι άντεξαν στον χρόνο, όσοι πραγματικά στάθηκαν δίπλα σου. Εκεί έβαλες τους κολλητούς σου και με ένα μπουκάλι κρασί μοιραστήκατε τα ζόρια σας.

Στο σπίτι σου μόνο εσύ θέτεις κανόνες. Κι αλήθεια, πόσο έξαλλος έγινες όταν είπες σε κάποιον να βγάλει τα παπούτσια του κι αυτός σε έβγαλε παράξενο. Ή σε κορόιδευε όταν σφουγγάριζες το πάτωμα κι έφερνες σβούρες με την πετσέτα για να μην κάνεις πατημασιές. Αυτά είναι η δική σου ιεροτελεστία, κάτι που θέλεις να κρατήσεις για σένα και θες να σέβονται αντίστοιχα κι οι άλλοι. Όταν δεν το κάνουν, τότε με το δίκιο σου νευριάζεις. Γιατί το προσέχεις σαν μωρό και θες και απ’ τους άλλους τον ανάλογο σεβασμό.

Αναμφισβήτητα είναι ο καλύτερος χώρος αναψυχής σου. Εκεί χαλαρώνεις κι ηρεμείς στις δύσκολες στιγμές σου. Δακρύζεις και ξεσπάς. Είναι ο χώρος που τα όνειρά σου γράφουν τη δική τους σελίδα και παίρνουν σάρκα κι οστά. Αυτό το μοναδικό συναίσθημα που νιώθεις κάθε φορά που μπαίνεις μέσα κι ακουμπάς τα κλειδιά σου στο τραπεζάκι που βρίσκεται δίπλα στην πόρτα.

Για πολλούς από μας το σπίτι μας είναι άβατο. Δε φιλοξενούμε συχνά κόσμο. Όχι γιατί δεν το θέλουμε, αλλά γιατί νιώθουμε να απειλεί την ελευθερία μας και να χάνει κάτι απ’ τη μαγεία που θέλει να κρατήσει ο καθένας από μας για πάρτη του.

Το σπίτι σου είναι ο δικός σου ναός κι εσύ είσαι αυτός που βάζει τους κανόνες στους άλλους, που έρχονται για να τον θαυμάσουν.