Τρέλα ή τύχη να μοιράζεσαι δωμάτιο με τ' αδέρφια σου;

Πολλές φορές, εμείς οι άνθρωποι γκρινιάζουμε για τ’ αυτονόητα όμως με τον καιρό καταλαβαίνουμε, ότι όχι μόνο ήταν σπατάλη χρόνου κι ενέργειας, αλλά θα έπρεπε να θεωρούμε τον εαυτό μας πολύ τυχερό, που η φύση αποφάσισε να μας χαρίσει έναν μικρό θησαυρό. Σ’ ένα σπίτι με δύο αδέρφια  ή και παραπάνω, ποτέ δε θεωρείται η συμβίωση μια εύκολη υπόθεση, όμως με τον καιρό κι ιδιαίτερα όταν αποχωρίζεστε ο ένας τον άλλον είτε για σπουδές, είτε για να εκπληρώσετε τα όνειρα που είχατε από μικροί, τότε αντιλαμβάνεστε ότι τα χρόνια που ζήσατε ήταν τα καλύτερα!

Σίγουρα θα υπάρχουν τσακωμοί κι εντάσεις ανάμεσα στ’ αδέρφια, όμως πάντα θα τα βρίσκετε κάπου στη μέση. Πότε με μια χάρη (πάρε αυτό αν μου δώσεις το άλλο), πότε μ’ ένα επιτραπέζιο (που κι εκεί είναι πολύ εύκολο βέβαια να πιαστείτε στα χέρια αν δεν κερδίζετε ο ένας τον άλλον), με μια αγκαλιά κι υποστήριξη μπορείτε να τα βρίσκετε πάντα. Υπάρχει μια χρυσή τομή στην αδελφική αγάπη κι αυτή είναι η υπομονή. Τεράστια υπόθεση το να κάνεις υπομονή σε πολλά πράγματα κι άλλωστε χωρίς την υπομονή ο άνθρωπος απλώς δε θα ζούσε. Θα εκνευριζόταν διαρκώς με τα πάντα και θα προσπαθούσε να κατευνάσει τον θυμό του, χωρίς κάποια ιδιαίτερη μέθοδο. Ίσως να ξεσπούσε φωνάζοντας ή ακούγοντας μουσική, ίσως όμως να είχε και τον αντίστοιχο κώδικα ηρεμίας που θα σταματούσε τα πάντα γύρω του.

Ποιος μπορεί να μη σκεφτεί ότι όταν ζεις με τ’ αδέρφια σου στο ίδιο σπίτι -ή ακόμη χειρότερα- στο ίδιο δωμάτιο δε θα έχεις πολλές στιγμές ηρεμίας; Εκεί που θέλεις να χαλαρώσεις και να πάρεις τις αποστάσεις σου απ’ την υπόλοιπη οικογένεια, ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι ότι είναι πολύ πιο δύσκολο απ’ ότι νόμιζες, καθώς καθένας από εσάς θέλει να κάνει και κάτι διαφορετικό. Ο ένας μπορεί να θέλει να διαβάσει, ενώ ο «συγκάτοικος» ν’ ακούσει στη διαπασών μουσική. Θα μου πεις ότι κανένας δε σε εμποδίζει να το κάνεις, αλλά αυτό το «Κλείσ’ το, δεν μπορώ να διαβάσω!» ίσως να μην ακούγεται στ’ αφτιά σου ως χάδι, αλλά ως γρατζούνισμα σε κιθάρα που μόλις έμαθες να παίζεις τα πρώτα ακόρντα.

Τι γίνεται λοιπόν όταν κάποιο απ’ τα αδέρφια σου ταράζει την ηρεμία σου; Υπάρχει τρόπος να ηρεμήσεις κι εσύ κάπως; Βέβαια κι υπάρχει, άλλωστε η ψυχολογία έχει κάνει τεράστια βήματα και τα βιβλία της αυτοβελτίωσης σε καταστάσεις πανικού, θα σε βοηθήσουν ώστε ν’ αντιμετωπίσεις τον τυφώνα που ονομάζεται αδερφάκι. Θα μου πεις, για να μπορέσει κάποιος να καταλάβει το πόσο δύσκολο είναι να συγκατοικείς με τ’ αδέρφια σου, θα πρέπει να έχει περάσει δύσκολα στην παιδική του ηλικία και να το έχει μάθει από την ανάποδη; Όχι απαραίτητα, όμως οι άνθρωποι που «αναγκάζονται» να συγκατοικούν με τ’ αδέρφια τους είναι πιο εύκολοι στη μετέπειτα συγκατοίκηση με τον σύντροφό τους, σε αντίθεση με τους ανθρώπους που βρέθηκαν ελάχιστα με τ’ αδέρφια τους στον ίδιο χώρο κι έχουν μάθει να μένουν μόνοι τους σε ξεχωριστό δωμάτιο απ’ τα πρώτα χρόνια της παιδικής τους ηλικίας.

Τελικά η συγκατοίκηση με τ’ αδέρφια μας έχει μόνο αρνητικά; Φυσικά κι όχι. Είναι το καλύτερο πράγμα, απ’ όποια πλευρά κι αν το δεις. Μπορείς να συμβουλεύεσαι τ’ αδέρφια σου σ’ ένα θέμα ό,τι ώρα θέλεις, ενώ ζείτε στον ίδιο χώρο. Ν’ ανταλλάξετε απόψεις και να βοηθήσετε ειλικρινά ο ένας τον άλλον. Να δώσετε ώθηση για την πραγμάτωση των ονείρων σας, ο ένας στον άλλον και φυσικά να μάθετε να ζείτε μαζί! Είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο για τον άνθρωπο η παρέα κι ευτυχώς που έχουμε τ’ αδέρφια μας να μας την προσφέρουν απλόχερα. Φυσικά και δεν μπορούμε να παραλείψουμε τις εντάσεις μεταξύ μας, δεν είμαστε και μάγοι, μπορούμε όμως να βάλουμε ένα λιθαράκι σε μια καλύτερη συμβίωση και για τις δύο πλευρές.

Σεβόμενοι ο ένας τον άλλον ας μην κατηγορούμε τη μοίρα ότι μας έριξε στα δύσκολα, γιατί τα δύσκολα είναι μπροστά μας και τ’ αδέρφια μας, σίγουρα, θα είναι εκεί για να τα περάσουμε παρέα.