Κι αν δεν μπορείς να βοηθάς τους άλλους τουλάχιστον μην τους πληγώνεις

Η καλοσύνη είναι μια αρετή που πολλοί άνθρωποι ανάμεσά μας κατέχουν. Όμως, η καλοσύνη δε σημαίνει αυτόματα κι αγάπη για τον εαυτό μας. Για να μας αγαπήσουμε, το να είμαστε απλώς καλοί άνθρωποι δεν αρκεί, όμως είναι όμορφο να βλέπεις τους ανθρώπους γύρω σου να είναι ευγενικοί και χαμογελαστοί, γιατί έτσι κι εσύ αρχίζεις να βλέπεις τον κόσμο με μια πιο θετική ματιά. Άλλωστε μια καλή πράξη δεν πάει ποτέ χαμένη, αλλά γεμίζει χαρά όλους τους εμπλεκόμενους. Τον δέκτη γιατί κάποιος αλτρουιστής έκανε κάτι όμορφο γι’ αυτόν που αρχικά τον συγκινεί και δεύτερον τον βοηθά σε κάτι. Τον πομπό, γιατί βλέπει το χαμόγελο στο πρόσωπο και τα μάτια του δέκτη και νιώθει πως έκανε τη μεγαλύτερη πράξη αγάπης στον κόσμο. H φιλανθρωπία, βλέπεις, είναι μεγάλη ανταμοιβή για την ψυχή.

Όμως υπάρχει και μια άλλη αρετή. Μια αρετή που είναι κάτι σαν σούπερ δύναμη κι ονομάζεται ενσυναίσθηση. Είναι η ικανότητα αυτή να μπορείς να βάζεις τον εαυτό σου στη θέση του άλλου, να καταλαβαίνεις τον πόνο, τη χαρά, τη δυσαρέσκεια, τον φόβο του, χωρίς να τα βιώνεις. Κι έχοντας αυτήν την σούπερ δύναμη μπορείς να κινείσαι ανάλογα στον χώρο και στον χρόνο με σεβασμό προς τους γύρω σου, χωρίς να τους πληγώνεις και χωρίς να καταπατάς τα δικαιώματά τους.

Πέραν των σούπερ δυνάμεων όμως, η καλοσύνη φαίνεται στις μικρές καθημερινές πράξεις και δε χρειάζεται απαραίτητα μεγάλα σκέρτσα. Μια χαμογελαστή καλημέρα στον γείτονα, ένα θερμό ευχαριστώ στη σερβιτόρα στην καφετέρια που συχνάζεις, μια βοήθεια σε έναν ηλικιωμένο να κουβαλήσει τα ψώνια, η αγορά ενός εισιτηρίου στο μετρό σε κάποιον που δεν έχει τη δυνατότητα να το αγοράσει, ένα πιάτο φαγητό στον άστεγο της γειτονιάς. Η λίστα δεν έχει τέλος κι η καλοσύνη δεν έχει όρια κι είναι μεταδοτική, αλήθεια!

Και τώρα θα μου πεις «κι αν κάνω εγώ μια καλή πράξη, ο κόσμος θα αλλάξει;» κι η απάντηση είναι όχι. Άλλα, γιατί να μην κάνεις εσύ την καλή πράξη έτσι κι άλλιως; Η φωτιά πάντα ξεκινάει από μια σπίθα. Οπότε αν κάποιοι από εμάς γίνουμε οι σπίθες, τότε η φωτιά της καλοσύνης των ανθρώπων ίσως αρχίσει να ανάβει. Μπορεί να μη γίνει σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά θα γίνει στη δουλειά σου, στη γειτονιά, στο χωριό ή στην πόλη σου κι αυτό νομίζω είναι αρκετά μεγάλη ανταμοιβή. Βέβαια, προφανώς δεν μπορούμε να επηρεάσουμε τους πάντες. Κάποιοι άνθρωποι αναπόφευκτα θα παραμέινουν μονόχνωτοι, αλλά αν η καλοσύνη υπάρχει βαθιά μέσα μας, δε θα μπορούμε να τους παρεξηγήσουμε κι αυτούς.

Ο καθένας, όπως λένε, κουβαλάει τον δικό του σταυρό κι έχει τα δικά του προβλήματα να λύσει, είτε αυτά αφορούν το παρόν του είτε αυτά αφορούν ένα παρελθόν που είναι βαρύ κι ασήκωτο. Ο πόνος είναι υποκειμενικός κι οι αντιδράσεις τους καθενός από εμάς είναι διαφορετικές σε κάθε ερέθισμα. Αρά οι άνθρωποι γύρω μας είναι αυτόματα κακοί αν δεν είναι καλοί; Όχι, μπορεί να είναι απλώς αδιάφοροι, μουδιασμένοι, αδαείς ή απορροφημένοι στη θλίψη της δικής τους ζωής.

Δε θα πάμε ποτέ μπροστά κρίνοντας τους άλλους. Βάζουμε εμείς το λιθαράκι μας κι αν στο τέλος είμαστε εμείς που τελικά φτιάξαμε το κάστρο, τότε τι πειράζει; Ο σκοπός επιτεύχθηκε κι ας μας πήρε περισσότερο χρόνο και κόπο. Κάνε μια καλή πράξη και μην περιμένεις ανταπόδοση ή ανταμοιβή. Καν’ την για εσένα. Για τη δική σου ψυχή. Κι αν δε μπορείς να βοηθάς τους άλλους, τουλάχιστον μην σκορπάς τη στεναχώρια και μην τους πληγώνεις.