Κάθεσαι και μετράς όλους όσοι έφυγαν. Μετράς δύσκολες καταστάσεις που σου έφερε η ζωή. Μετράς πόσες φορές απογοητεύτηκες και πόσες πληγώθηκες. Μετράς όλα τα ψέματα που πίστεψες. Λες πως τίποτα δεν ήρθε βολικό και παραδίνεις τα όπλα. Λες πως οι άνθρωποι, οι φιλίες, η οικογένεια, οι έρωτες, οι συνάδελφοι είναι θέμα τύχης κι εσύ αιώνια γρουσούζης. Κάθεσαι στεναχωριέσαι και σταματάς να παλεύεις. Θλίβεσαι για όλα όσα έμειναν στο παρελθόν και δεν ήρθαν όπως τα ήθελες και γι’ άλλα τόσα που επιθυμούσες και δεν ήρθαν ποτέ. Και μισείς τα λάθη σου αντί να μάθεις απ’ αυτά και να προχωρήσεις. Είσαι σίγουρος, όμως, για όλα όσα λες;
Είσαι βέβαιος ότι στάθηκες τόσο άτυχος στη ζωή σου και πως όλα είναι μαύρα; Ναι, μπορεί να μην ήρθαν όλα στρωτά. Μπορεί να πέρασες από πολλές καταιγίδες. Θα είχε όμως τόση γλύκα η ζωή, αν ήταν όλα τόσο εύκολα, χωρίς κανένα εμπόδιο, αποτυχίες, στεναχώριες και δυσκολίες; Θα τη βαριόμασταν, θα ρουτινιάζαμε και θα μας ήταν αφόρητη. Δυστυχώς αυτά που μας χαρίζονται με μεγάλη ευκολία δεν τα εκτιμάμε, δεν τα σεβόμαστε και τ’ αφήνουμε στο περιθώριο. Αντίθετα, τα καταχωρούμε στα ασήμαντα, τα αγνοούμε και ψάχνουμε διαρκώς την τελειότητα. Σαν να μην υπάρχουν.
Όμως η ζωή, είναι το πιο όμορφο δώρο γιατί μας προσφέρει απλόχερα παρουσίες. Κι είναι πολύ μικρή για να χάνεις πολύτιμο χρόνο άσκοπα σ΄ εκείνες που δε σ’ αφήνουν να είσαι ο εαυτός σου. Σε συγκυρίες που σε αφήνουν κενό. Συγχρόνως και με απέραντη ομορφιά για να μη δίνεις τη σημασία που τους πρέπει, σε άλλες, εκείνες της αγίας πληρότητας. Στην τελική, τη ζωή δε γίνεται να μην τη γλεντάμε και λίγο, ρε φίλε.
Σαφώς, οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι πάντα ξεκάθαρες. Κι έτσι μπορεί να προδώθηκες και να πόνεσες πολύ. Αλλά να θυμάσαι, υπάρχουν άνθρωποι γύρω σου που σ’ αγαπάνε και σε νοιάζονται και θα έδιναν τα πάντα για να είσαι εσύ καλά. Ναι, μπορεί να είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού σου, αλλά οι άνθρωποι της ζωής μας δεν πρέπει να είναι πολλοί. Λίγοι και καλοί. Αρκεί να νιώθεις τους παλμούς τους να χτυπάνε δυνατά από αγάπη κι αφοσίωση. Αν έχεις έστω κι έναν άνθρωπο κοντά σου που θα έτρεμε στην ιδέα να σε χάσει, που θα ήταν ο πρώτος που αν πάθαινες κάτι θα ήταν δίπλα σου, τότε είσαι πλήρης. Ένας άνθρωπος που καμία απόσταση δε θα τον κρατούσε μακριά σου, όσα μίλια και να σας χώριζαν. Εκείνος, που θα τον ένιωθες συνέχεια δίπλα σου. Θα σε στήριζε σε κάθε σου βήμα, στις επιτυχίες και τις αποτυχίες σου.
Κι όλοι εκείνοι, οι πραγματικά δικοί σου, δε σε πλησίασαν με μεγάλα λόγια κι υποσχέσεις, δε χάθηκαν, δε σε άφησαν στο διαβάστηκε. Δεν περιμένουν ανταλλάγματα για να δώσουν. Δεν αγάπησαν το χρήμα, πάρα μόνο τις όμορφες στιγμές μαζί σου. Ήρθαν από εκεί που δεν περίμενες κι έμειναν. Κι ήταν οι ίδιοι που δεν πίστευες ότι θα τρυπώσουν στη ζωή σου τόσο εύκολα. Που ίσως φοβόσουν να πλησιάσεις μην τυχόν και σ’ απορρίψουν. Που σε έκαναν μέρα με τη μέρα ν’ αλλάξεις τη γνώμη σου γι’ αυτούς.
Γιατί έτσι είναι, μάτια μου. Οι άνθρωποι που θα έρθουν για να μείνουν, θα μπουν στη ζωή σου με στόχο να σε κερδίσουν. Θα σταθούν δίπλα σου και θα σου αποδεικνύουν κάθε μέρα πως άξιζε που τους άνοιξες την πόρτα. Με τις πράξεις τους, την παρουσία τους, την αγάπη και την αφοσίωσή τους. Γι’ αυτό λοιπόν μην τους ξεχνάς, μέσα στη μαυρίλα σου και μην υποτιμάς τη δύναμή τους στη ζωή σου. Φρόντισε να τους κρατήσεις αυτούς τους ανθρώπους και να τους προσέχεις, όπως αυτοί εσένα. Να είσαι ευγνώμων που παρουσιάστηκαν στον δρόμο σου. Να φανείς αντάξιός τους, γιατί η αγάπη είναι ενέργεια. Ό,τι δίνεις, επιστρέφεται.
Συντάκτης: Ρεβέκκα Κωνσταντίνου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
